Compro Oro, The Black Cat, 7 januari 2020

Club de B, Torhout

Compro Oro was voor het grootste deel van het Black Cat publiek een grote onbekende. Ze slaagden er echter vanaf het begin in om de aanwezigen warm te krijgen voor hun typische sound, die deed denken aan een mix van Marc Ribot y Los Cubanos en Manuel Galbán (van de cd “Mambo Sinuendo” die hij met Ry Cooder opnam).

Wanneer Compro Oro het Black Cat podium bestijgt, vraagt de uiterst energieke frontman Wim TJ Segers waarom het publiek zo ver af zit . Hij nodigt uit om dichterbij te komen zo dat de interactie tussen de muzikanten beter kan worden gevolgd. Wanneer er geen reactie komt op zijn voorstel zet de band dan maar hun set in met een gloednieuw nummer dat nog op geen enkele plaat staat: "Afro-Selfie". De intro bestaat uit een  monotoon synthesizer deuntje dat tergend lang blijft aanhouden tot de twangy gitaar van Bart Vervaeck er doorheen scheurt met duidelijk Afrikaans geïnspireerde toonreeksen. Tenslotte neemt de vibrafoon met spacy klanken het thema over en gaat het stuk domineren.

Met "10 dollar Jeans Jacket" demonstreert de band de artistieke fundamenten waarop hun stevig repertoire is gebouwd: een aanstekelijke mix van Latin-, Afro-, Arab- en jazz invloeden waarbij rijkelijk effecten en elektronica als verlengstuk van hun instrumenten worden gebruikt. Een reggae gitaarintro slaat om in een opzwepend raï-ritme waarover de vibrafoon op zijn beurt psychedelische klanken strooit. Wanneer het geheel dreigt te ontaarden in een bevreemdende akoestische chaos stuurt plots de gortdroge bas van Matthias Debusschere het nummer richting rock uit.

Met "Lalibela" belanden we midden in de Mali desert blues. De uitstekende ritmesectie ("de beste aan deze kant van de Noordzee" aldus Knack-recensent Bart Cornand) ontplooit een aanstekelijk Afroritme waarbij groovy gitaarriffs en uitgelaten vibrafoonsolo's met elkaar in duel gaan.

Bij "Dark Crystal" haalt percussionist Falk Schrauwen voor het eerst de mbira (Afrikaanse duimpiano) boven en gaat ermee in een rustige dialoog met de vibrafoon. Wanneer de gitaar invalt jagen de drums van Frederik Van den Berghe de muziek richting rockende woestijnblues à la Tinariwen.

Vooraleer ze het volgende nummer inzetten, vermeldt Wim trots de samenwerking met Joachim Cooder bij de opnames van "Suburban Exotica" en laat men een sample horen met zijn bijdrage aan de cd. "Rastapopoulos" wordt ingezet met een strak swingende beat maar slaat om in een Arabisch ritme van zodra de gitaar invalt met jankende, overstuurde klanken. De mbira brengt weer even mijmerende verpozing waarna het nummer in dreigende junglepsychedelica ontaardt.

Met "Geef Je Geld" , een nummer opgedragen aan de Vlaamse regering, daagt Wim Segers het publiek uit tot solidaire samenzang. Met vettige gitaarriffs en ijle vibrafoontonen worden we weer meegesleurd in de Malinese woestijn.

"Miami New Wave" krijgt een heftige vibrafoon intro mee, er komt een snedige gitaarsolo bovenop en wanneer Frederik een heuse discodreun mept op zijn drums, raakt de lege ruimte voor het podium voor het eerst bevolkt met enthousiast dansende toehoorders.

Ook "Ababa Boogie" een aanstekelijke rumba die op de WERF-ep ‘Bombarda’ staat, houdt de mensen aan het dansen. Wim soleert uitgelaten op zijn instrument, Bart tokkelt behendig een Santana-solo op zijn prachtige Goldtop Gibson Les Paul en het nummer wordt afgesloten met een uitgebreide improvisatie van de ritmesectie.

Het bisnummer " Ninjato" klinkt weinig representatief voor wat we de hele set ten gehore kregen. Een pathetische, heavy metal gitaar en een overstuurde vibrafoon rocken ons potig en heftig naar het slot van dit concert.

Het publiek genoot die avond volop van de sound van de multiculturele buurt waar Compro Oro resideert, De Brugse Poort in Gent.

Tekst © Jan Van Stichel  -  foto’s © Paul De Cloedt