Brussels Jazz Orchestra & Lynn Cassiers: In The Pines

Flagey (Brussel), 14.03.2019

Murder ballads, het lijkt wel een hype te worden. Lady Linn, Tijs Delbeke, Stijn Meuris en Gregory Frateur toerden vorig jaar met een gelijknamig onderwerp en nu richt ook het Brussels Jazz Orchestra haar pijlen op het onderwerp.

Het is weliswaar niet de eerste keer dat Frank Vaganée & C° flirten met strips (herinner u ‘Graphicology’) maar voor hun nieuwste project in het genre pakken ze het wel groots aan. Het voltallig Brussels Jazz Orchestra speelt namelijk een soundtrack bij vier van de vijf verhalen geplukt uit ‘In The Pines’, de graphic novel van de Nederlandse illustrator Erik Kriek. Voor de gelegenheid nodigen ze zelfs vocaliste en electro-fee Lynn Cassiers uit. Een onmogelijke combinatie? Think twice!

De première had plaats in Studio 1 van Flagey, de ideale setting zo bleek om de juiste macabere sfeer te creëren.

Het eerste verhaal werd ingezet door wat donkere electroscapes en zachte haast fluisterende vocalen van Cassiers. Ondertussen doken de muzikanten in het halfduister een voor een het podium op als ware sluipmoordenaars. Na een paar minuten zette het orkest met volle kracht in. De aanzet van het eerste hoofdstuk, ‘Long Black Veil’. Meteen ook de eerste sexscène op het scherm. Want hier draait het allemaal om: overspel, verkrachting en moord.

Het duurt even voor je beeld- en klankwereld op elkaar kan afstemmen en de juiste spanningsbogen ontwaart. Al snel merk je echter dat Frank Vaganée, die alle muziek schreef, niet in de val trapte om een minutieus getimede klankband te componeren bij de geprojecteerde beelden. De muziek dient vooral als vector om het publiek onder te dompelen in een bijwijlen beangstigende en ijzingwekkende wereld.

De electro spielereien van Cassiers worden tot een minimum beperkt, mijlenver van haar vertrouwde improvisatiewereld. Absolute verrassing van de avond was Cassiers als zangeres. De vier verhalen zijn opgebouwd als kleine suites waarbij zij telkens het oorspronkelijke lied vertolkt. En dat zijn net de krachtigste momenten van de voorstelling. Haar stem past wonderwel bij de muzikale omkadering van de bigband die tijdens die passages op getemperd niveau speelt. Bij ‘Caleb Meyer’ was het zelfs net of je in het ‘Riverside Hotel’ van Eriksson-Delcroix ingecheckt was.

Geen Nick Cave om met haar ‘Where The Wild Roses Grow’ te brengen maar geen nood. Cassiers trok het nummer helemaal naar zich zonder Kylie Minogue te kopiëren. Ze had wel tenorsaxofonist Bart Defoort aan haar zij. Hij zorgde voor een smachtende en haast lugubere ondertoon.

Ook Hendrik Braeckman vervulde een cruciale rol. Als gitarist in de eerste plaats maar hij hanteerde tevens banjo en lapsteel. Nooit clichématig maar steeds met snedige weerhaken en gekartelde contouren. Subtiel en recht naar de keel grijpend.

In de afsluiter ‘Pretty Polly (And The Ship’s Carpenter)’ werden alle karakteristieke componenten nog eens extra uitvergroot. Een gedroomde grande finale.

Eerlijk gezegd hadden we onze twijfels over dit programma. De combinatie van bigband, electro en geprojecteerde striptekeningen in de handen van dit gezelschap blijkt echter een schot in de roos. Wordt vervolgd.

Live 2019:

21.03, De Bogaard (Sint-Truiden)
04.04, Liers Cultureelcentrum (Lier)

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto's © Cindy De Kuyper