Brussels Jazz Festival 2021 - Streaming Edition

Nadat in Nederland werd aangekondigd dat de lockdown met nogmaals drie weken zal worden verlengd, een mogelijke avondklok in het vooruitzicht en de val van een kabinet achter de kiezen, ben ik wel toe aan een verzetje. En dat verzetje bestaat uit een online festival. Een festival waarvoor je online een kaartje koopt en waar je vervolgens achter je lap- of desktop, tablet of mobiel op inlogt. Concerten die je op pauze kunt zetten als je even een bakje chips wil halen of als je naar de wc moet. Optredens die je een dag later nog eens terug kunt zien.

Het Brussels Jazz Festival is het tweede online festival dat ik bezoek. Het eerste was het Amersfoort Jazz Festival. Een driedaags gebeuren dat in het coronavrije verleden veel indruk op me heeft gemaakt. Grote en minder grote artiesten op kleine en minder kleine podia in het historische hart van het centrum van Nederland. Ook het onlinefestival was verspreid over drie dagen en is nog steeds terug te zien op Youtube. Het festival is toegankelijk voor een groeiend publiek, zoals (gedeeltelijk) ook de prachtige Newport Jazz Festivals uit de vijftiger en latere jaren.

Het Brussels Jazz festival heeft een andere opzet. Een viertal concerten en een set van een DJ die tot en met maandag zijn terug te zien en beluisteren. En daarna gaat het digitale kastje dicht.

Op het affiche prijken twee rijzende sterren: de Belgische vocaliste Naima Joris en de Belgische- Japanse pianist Alex Koo. Maar behalve deze jonge helden staan er nog een duo, een trio en een DJ op het programma: vader en zoon Galland, respectievelijk Catherine - Loueke – Moustapha en DJ Dick D’Alaise.

Het programma gaat van start met Naima Joris, die met een vrij ongebruikelijke bandsamenstelling het podium betreedt. Een nieuwe band, bestaande uit een country/ slide-gitaar, tuba, contrabas en slagwerk. De combinatie van muziek en instrumenten klopt als een bus, of het nou gaat om het door Cesare Evoria onsterfelijk gemaakte Armando Zeferino Soares-compositie als Sodade, waarmee ze vorig jaar vele harten en de aandacht van de media heeft gewonnen of haar vertolkingen van Abbey Lincoln en Elvis Costello, dan wel haar eigen compositie Bellybutton. In elk nummer klinkt de geëmotioneerde, donkere stem van Joris alsof haar laatste uurtje geslagen heeft en haar band doet stemmig met haar mee. Er wordt  geen noot teveel gespeeld, gezongen of gesproken en deze schaarste maakt het noodzakelijk dat Joris zo spoedig mogelijk opnieuw het podium betreedt.

Musici:
Naima Joris, zang, saxofoon, piano
Niels Van Heertum, eufonium, trompet
Vitja Pauwels, gitaar
Lara Rosseel, contrabas
Tijl Piryns, drums

Op deze indrukwekkende opening (niet uitsluitend voor de recensent, getuige de chatroom ter rechterzijde van het scherm) volgt de andere nieuweling: Alex Koo. Hij heeft de vermaarde trompettist Ralph Alessi meegenomen. Een gedurfde, maar een juiste keuze, zoals al snel blijkt. Repeterende thema’s en akkoorden,  onberispelijk, vrijgevochten slagwerk en het unieke spel van Alessi dus. Koo betoont zich allesbehalve voorspelbaar in zijn spel. Hij uit zich in dissonanten, trage melodieën en heldere, doordringende en soms hypnotiserende improvisaties op vleugel en elektronica. Het optreden eindigt met een bijzonder staaltje gedehumaniseerde machinemuziek. Het detail zegeviert over het grote gebaar. Het contrast met de innemende zang van Joris kan haast niet groter zijn en dat is een compliment aan de programmeur.

Alex Koo presents: Identified Flying Object feat. Ralph Alessi:
Alex Koo, comp., piano
Attila Gyárfás, drums
Ralph Alessi, trompet

Na de nieuwelingen betreedt de oudgediende Philip Catherine het podium met een gitaar-gitaar/zang-slagwerk-trio. In de set wordt er volop aandacht besteedt aan het Afrikaanse continent en dat is meteen te horen in het openingsnummer, Mama Lydia, een ode aan de moeder van de in Benin geboren Moustapha. Een betoverende vertelling op het ritme van het delicate slagwerk van Moustapha. En natuurlijk is er het onnavolgbare, tonische en immers vernuftige gitaargeluid van Catherine. Een treffende combinatie van drie vakmensen die elkaar uitstekend aanvoelen, een concert dat eindigt met een klassieke buiging van de heren naar een ver publiek.

Musici:
Philip Catherine, gitaar
Lionel Loueke, gitaar, zang
Angelo Moustapha, percussie

Het laatste optreden bestaat uit een samenwerking van vader en zoon Galland. In een donkerblauw verlichte zaal opent Elvin met een groovy deuntje, gecombineerd met rap, begeleid door het energieke drumgeluid van vader Stéphane. Het duo heeft bij gebrek aan publiek zelf het applaus meegenomen en wordt vanaf het tweede nummer in levenden lijve vergezeld door de Brusselse bassist Nicolas Fiszman. Het resultaat is een fris, ritmisch geluid van internationale allure. Wat mij betreft houden de Gallands hun gelegenheidsbassist Fiszman in hun midden. Er zijn meerdere trio’s die op deze wijze tot stand zijn gekomen. De set van de Gallands + Fiszman is een mooie opmaat naar de set van de DJ Dick-D’Alaise, een combinatie van jazz, soul, funk, waarmee de avond al dansend in de huiskamer wordt afgesloten.

Musici:
Stéphane Galland, drums
Elvin Galland, keyboard
Nicolas Fiszman, basgitaar

Tekst © Robin Arends  -  foto’s © Olivier Lestoquoit

Brussels Jazz Festival 2021 – Flagey (16 januari 2021)
https://www.flagey.be/nl/