Brosella, 3 juli 2022

Ossegempark, Brussel

Le nouveau Brosella est arrivé

Het festival met het meest Belgische decor (het Atomium op de achtergrond) houdt na zesenveertig edities nog steeds stand. De problemen van de voorbije jaren, mede dankzij een wereldwijde pandemie, zijn (bijna) opgelost en weggewerkt en er werden zelfs een aantal nieuwigheden toegevoegd. Zo kwam er een derde dag bij en maken ze ondertussen gebruik van dezelfde infrastructuur als Couleur Café, dat enkel jaren geleden de originele Brosella-site inpalmde. Een en ander resulteerde in een verschuiving van data maar Brosella trotseerde al hevigere stormen en kan ook in 2022 tevreden terugblikken op een geslaagd weekend. Zondag was het amfitheater de traditionele verzamelplaats voor jazzcats.


Lara Rosseel Quintet: Openen met een knaller

Met ‘Hert’, haar nieuwste cd, rijfde Lara Rosseel Quintet overal lovende kritieken binnen. In het groene decor van het Ossegempark werden de kwaliteiten op meesterlijke wijze uitvergroot. De atmosferische intro sloot naadloos aan bij de broze passages van de studio-opname maar nadien ging het regelmatig richting alternatieve americana annex rockdrive met dank aan twee drummers-percussionisten in een dubbelrol (Angelo Moustapha, Sep François) en vooral een op scherp spelende Vitja Pauwels. De jazzpolitie mocht al meteen naar huis, de eclectische muziekliefhebbers genoten des te meer.

Met als een van de talrijke hoogtepunten de solo van Rosseel na een tijdje extra ingekleurd door Sam Vloemans (trompet, flügelhorn). Op een bepaald moment leek alles zelfs aan te leunen bij de wilde jonge jaren van Santana (periode ‘Jingo’ en ‘Soul Sacrifice’).

Verrassend over de ganse lijn. Tickets boeken voor hun volgende concerten is hier de boodschap.


Jean-Paul Estiévenart + Marcel Ponseele & Il Gardellino: Bach en jazz als triptiek

In opdracht van het Brussels Jazz Festival 2022 kreeg trompettist Jean-Paul Estiévenart van Flagey een carte blache waarbij hij drie projecten mocht uitwerken. Bij een hiervan ging de keuze naar Johann Sebastian Bach. Hij zocht hiervoor de medewerking op van niemand minder dan Marcel Ponseele & Il Gardellino, in dergelijk milieu een gevestigde waarde om het zacht uit te drukken.

Sinds de première in Flagey (26 april) was er een merkbare evolutie. Het geheel klonk compacter en de composities en bewerkingen vloeiden beter in elkaar over. Dat Ponseele nu zelf gezond en wel mee op het podium stond, had daar waarschijnlijk iets mee te maken en dat Nicola Andrioli toetsenist (orgelist) van dienst was, kon al evenmin kwaad. “Het wordt zeker geen pingpong tussen klassiek en jazz maar een harmonisch geheel. Een plotse trompetsolo of een stukje “Bach goes swinging” komt er dus niet,” verklaarde Estiévenart nog eerder dit jaar in een interview. Hij hield (wederom) woord.

Het hele idee onder de titel ‘Triptyque’ verdient een vervolg, live en op cd.


Rêve d’éléphant Orchestra: Twintig jaar later

De heren van Rêve d’éléphant Orchestra hadden iets te vieren, zij het met Covid-vertraging. In 2020 zetten ze namelijk hun twintigjarig jubileum de nodige luister bij met de cd ‘Dance dance’, een titel die zowel in het Engels als het Frans klinkt. Dubbelzinnigheid is steeds een troef geweest bij hen natuurlijk. De vier originele leden (fluitist Pierre Bernard, drummer Michel Debrulle, euphonium- en sousafoonacrobaat Michel Massot, drummer-percussionist Stephan Pougin) worden ondertussen geflankeerd door drie muzikanten die op dezelfde golflengte zitten en allen even graag een genre-overschrijdend gedrag etaleren (gitarist Nicolas Dechêne, trompettist Christian Altehülshorst, bassist Louis Freres).

Het leverde een kleurrijk spektakel op met feestelijk barokgetinte ritmen afgewisseld met accolades die aanleunden bij kamermuziek. Ze konden het niet laten om te flirten met Frank Zappa en Flat Earth Society idiomen terwijl de gitarist zich even Jimi Hendrix waande. Geen nood, alles was verpakt in een perfect gedoseerde epische grandeur. Époustouflant.


Or Bareket: de jazzinjectie van de dag

De bassist met internationale roots kent ondertussen goed de weg naar België en zeker naar de Brusselse jazzhubs. Met zijn kwartet (waarin de aangekondigde gitarist vervangen werd door saxofonist Morgan Guerin en Jeremy Corren voor de gelegenheid achter de piano plaats nam) leverde hij een uurtje hedendaagse jazz af van het betere soort. Het openluchttheater kreeg zelfs de allure van een gezellige club.

Drumster Savannah Harris vervulde uiterst functioneel haar rol. Guerin stal echter de show (zelfs zijn EWI-passages bleven uiterst smaakvol). De obligate bassolo van Or Bareket was een ander mooi moment.

Heel lovenswaardig maar vooral om (opnieuw) naar uit te kijken in de intimiteit van een kleinere zaal.


Brandee Younger Trio: met dank aan Alice Coltrane

Met haar album ‘Somewhere Different’ onder de arm en een GRAMMY nominatie op zak, trok harpiste Brandee Younger de nodige aandacht. Brosella slaagde erin om ze in alle exclusiviteit op de affiche te plaatsen. Dat ze helemaal bij de aanvang van haar set ‘Rama Rama’ van Alice Coltrane bracht, bleek niet toevallig. Ze gaf enkele keren volmondig toe dat deze haar grote voorbeeld was. De psychedelische en spirituele parallellen ontbraken echter. Het bewijs dat ze toch voor een eigen visie zorgt.

Bassist Rashaan Carter paste zich wonderwel aan de doordringende klankkleur van de harp aan maar Allan Mednard verknalde het door veel te hard en te luid achter zijn drumstel tekeer te gaan. De subtiliteiten van de cd werden gewoonweg van het podium geklopt. De verkeerde pion in deze driehoeksverhouding. Een herkansing dringt zich op met een andere drummer.


Lander & Adriaan

Brute pech wanneer je hoofdact de avond voordien moet afzeggen wegens vliegtuigperikelen. Geen Jaga Jazzist dus maar het vervangende duo Lander & Adriaan had een goed gevulde koffer beats en effecten bij om de tegenvaller op te vangen. Lander vatte het mooi samen. “Dance for jazzers and jazz for dancers”. Het resulteerde in een pendelen tussen de West Coast scene van Flying Lotus en techno-stad Detroit met lichte STUFF.-inslag.

Zo werd Brosella 2022 dan toch nog feestelijk afgesloten.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Hugo Lefèvre