Brosella 2023

8 & 9 juli, Osseghem Park (Brussel)

De unieke locatie aan de voet van het Atomium blijft een sterke troef. Een coherente affiche met achterliggende visie deed daarbij het beste hopen voor wederom een luxe-editie maar de weergoden hadden het laatste woord. Na een zonovergoten zaterdag kondigde het KMI de dag nadien stormweer aan. Uit veiligheidsoverwegingen werd het aanvangsuur noodgedwongen verlaat (van 14u15 tot 18u15) en het programma ingekort. Brosella heeft natuurlijk al ergere stormen doorstaan. Paniek staat niet in hun woordenboek. Uiteindelijk werd het nog een hoogmis voor de jazz met enkele opmerkelijke topconcerten.


De link tussen zaterdag (urban etno) en zondag (jazz)

De folkdag is inmiddels omgedoopt tot “urban etno” maar de formule blijft dezelfde. De meeste groepen van beide dagen blijven daarbij inwisselbaar door métissage als gemeenschappelijke deler van hun muziek te hanteren.

De gedroomde link is ongetwijfeld Echoes of Zoo (dat zaterdag optrad). Met ‘Speech Of Species’ (W.E.R.F.) brachten Nathan Daems en C° recent een tweede album uit. Een uitbundig flirten met beats, dub, Ethiopische patronen en flitsende gitaarriffs. Live werd dit alles extra uitvergroot zoals het hoort en stond de “parterre” vlak voor het podium al snel boordevol enthousiaste dansers.

Afsluiten deden ze met de titeltrack, een heuse big bang. De aankondiging van een nieuw tijdperk waarin mens en dier kunnen converseren? Het is in elk geval nu reeds uitkijken naar het vervolg, op plaat en zeker live.


Made in Belgium

Adja was de ambassadrice jong talent van eigen bodem. Zij zocht de grensgebieden op tussen soul, r&b en jazz.

Dat ze eveneens actief is in de theaterwereld bleek door haar vaste podiumprésence. Ze kruidde haar loungy souljazz met enkele gepeperde zinsneden. De parallellen met Erykah Badhu die overal aangehaald worden, zijn ergens terecht. Het is vooral haar stem met Minnie Riperton-gehalte die opviel. Extra punten voor de passende begeleiders, inclusief twee zangeressen. Het potentieel was er maar na een half uur verzwakte de spanningsboog toch wat. Wel “one to watch” zoals dat heet.


Brosella Special

Het werd afwachten hoe de vier saxofonisten van Bl!ndman zich gingen inleven in de rol van cultfiguur Moondog, de blinde “viking” die zes decennia geleden de drukke kruispunten van New York opfleurde met poëzie en muziek.

Een compositie-opdracht van Brosella waarin ze glansrijk slaagden. Voor de gelegenheid werd het kwartet omgetoverd tot een nonet van acht blazers en een percussionist. Een aantal muzikanten wisselde echter af en toe van instrument zodat er tevens gitaar, toetsen en belletjes aan te pas kwamen.

Van bij de eerste noten leek het alsof de Brosella-site neergepoot werd midden het jachtige Manhattan, indertijd de geliefde biotoop van Moondog. Nadien volgde een aaneenschakeling van de meest gevarieerde deuntjes, weliswaar ingebed in de Bl!ndman-sound. De heren verzorgden zelf de koorzang. Een vervolg dringt zich duidelijk op.


Greetings from London

De Londense scene wordt te pas en te onpas opgehemeld de laatste jaren. Een van de recentste “hypes” is trompettiste Yazz Ahmed.

Enkele maanden geleden kon ze ons in Gent (Bijloke, 15 april 2023) helemaal niet bekoren. Verkeerde setting? In het Groentheater maakte ze met haar kwartet wel de juiste indruk en klopte het hele plaatje. De vier creëerden een soundtrack die wonderwel paste bij het natuurlijke decor. De Oosterse roots van Ahmed laten de muziek weliswaar naar die richting neigen. Niet verwonderlijk dat haar trompetklank hier en daar wat connecties vertoonde met deze van Ibrahim Maalouf. Door het gebruik van electronics, de opvallende bijdragen van de vibrafonist, het passend aanwenden van lichte reverb en kwetterende vogels op de achtergrond tijdens de solo’s kreeg alles een licht magische dimensie.

Saxofoniste Camilla George behoort tot dezelfde lichting. Haar referenties liggen meer in de (Nigeriaanse) funk met Fela Kuti als groot voorbeeld terwijl ze zich op dezelfde hoogte tracht te heffen als Lakecia Benjamin. Dat leek aanvankelijk te lukken maar ze hield het niet vol. Wat bijschaven aan de setlist en de energie beter doseren en het komt wel goed.

Een van de hoofdspelers die de Londense jazzwereld in de kijker plaatste, is saxofonist Binker Golding. Met zijn kwintet bewees hij dat hier op verbluffende wijze.

Dit gezelschap kent de knepen van het vak om nummers uiterst toegankelijk in te leiden en ze nadien te laten afwijken naar de meest exciterende uithoeken van planeet jazz. Met gitarist Billy Adamson die klaarblijkelijk de discografie van Robert Johnson en Albert King in huis heeft en hyperactieve pianiste Sarah Tandy die de toetsen geen seconde onaangeroerd laat. Zo snel mogelijk terug uitnodigen is de boodschap.


Afsluiten in opperste schoonheid

Fred Hersch als hoofdact programmeren voor een openluchtfestival is getuigen van goede smaak maar vooral van moed en durf.

De fijnzinnige muziek van deze poëet valt of staat met de juiste akoestische omkadering. Vorig jaar zorgde hij tijdens Jazz Middelheim nog voor een topconcert maar dat was in een tent. Met contrabassist Drew Gress en drummer Joey Baron had hij nu twee coloristen van niveau aan zijn zijde.

De meester van de schemerzone tussen jazz en klassiek trakteerde op een poëtisch kippenvelconcert tussen de fonkelende lichtjes van het Atomium en een dito podiumdecor. Joey Baron speelde zoals steeds als een jonge snaak die verwonderd opkijkt en luistert net of hij voor de eerste keer op een festivalpodium staat. Drew Gress distribueerde de jazzgrooves en Fred Hersch zelf ontpopte zich traditiegetrouw tot de oppermeester van concentratie en subtiliteit. Feeërieker dan dit kan je een festival niet afsluiten.


Lovenswaardig hoe aandachtig het publiek muisstil luisterde. De uitzonderlijke klankkwaliteit had hier wellicht een en ander mee te maken. Het geschuifel van Barons borsteltjes was tot in de details te horen helemaal bovenaan het amfitheater! Tijdens geen enkel concert weerklonk er trouwens hinderlijk geroezemoes of storend lawaai uit de drank- en eetzone. Ook dat is Brosella.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Hugo Lefèvre