Belgian Jazz Festival 2025

4 & 5 april, Théâtre du Vaudeville (Brussel)

Ook voor de tweede editie leverden de organisatoren van het Belgian Jazz Festival wat ze beloofden. Een programma met enkel en alleen Belgische groepen zonder hippe “neo-jazz” of “after-jazz” maar “the real thing”.

Locatie was opnieuw het Théâtre du Vaudeville, een van de meest stijlvolle zalen uit de hoofdstad. Organisators Maxime Blésin en Afy behielden tevens de waarden die van de eerste editie een succes maakten. Zo presenteerden ze wederom een evenwichtige affiche met muzikanten uit verschillende generaties.

Het aanbod bleef beperkt (drie groepen op vrijdag en vier op zaterdag) en bovendien geen dj’s met pauzemuziek. Niet onbelangrijk was dat de geluidstechnicus een uiterst genietbaar decibelvolume koppelde aan perfecte klank. Extra meerwaarde was nog de nauwgezette timing met telkens een half uurtje tussen de sets om rustig te genieten van het op en top Belgisch aanbod van drank en hapjes. Dit alles bevorderde de familiale sfeer waarin artiesten en publiek elkaar ontmoetten.


Vrijdag

Het Don Marsh Trio opende elegant en zwierig het evenement met een ideaal repertoire in deze context. Pianist Wouter Van den Broeck, contrabassist Victor Foulon en drummer Matthias De Waele koppelden standards en nummers van onder meer Phineas Newborn, Dr. John en Duke Ellington aan enkele eigen composities. Swing, blues en melodie zoals dat in “classic jazz” hoort.

In gezelschap van Theo de Jong met zijn onafscheidelijke akoestische basgitaar, drummer Umberto Odone en celliste Sigrid Vandenbogaerde opteerde Anne Wolf voor een geraffineerde vermenging van jazz en kamermuziek zonder essentiële elementen als swing en blues te vergeten. Uiterst geconcentreerd laveerde het kwartet door een repertoire dat nauw aansloot bij het ondergewaardeerde album ‘Danse Avec Les Anges’. Een concert voor fijnproevers.

Voor de feestelijke afsluiter van de eerste avond zorgde Bruno Castellucci. De drummer werd vorig jaar tachtig en bracht voor de gelegenheid samen met gitarist Jeanfrançois Prins, bassist Bo Waterschoot en pianist Vincent Bruyninckx het album ‘Legacy’ uit. Overal waar deze vier de laatste maanden langskwamen, was het feest.

Ook in de Vaudeville trakteerden ze het publiek op een exquisiet programma gedrenkt in de traditie maar met de energie van jonge wolven. De verbluffende solo’s van elke muzikant kaderden daarbij steeds in de “flow” van het geheel. Voeg daar de onevenaarbare humor bij van Castellucci zijn aankondigingen en de avond kon niet stuk. Afsluiten deden ze met een eerbetoon aan Toots door een eigenwijze versie van ‘Bluesette’.


Zaterdag

Het AFY Quartet is de groep rond vocaliste Afy Lomama en gitarist Maxime Blésin. In gezelschap van contrabassist Fil Caporali en drummer Umberto Odone brachten ze een set waarin soul en jazz elkaar kruisten. Soms wat laidback om vervolgens over te schakelen naar een wat meer funky insteek met een licht Braziliaans tintje. George Benson’s ‘Give Me The Night’ klonk eventjes heel kortbij.

Het Brusselse BAM! Trio heeft met de combinatie van Hammond, drums en gitaar een gouden formule gevonden om de term “souljazz” op vinnige wijze te illustreren. De drie kennen duidelijk hun klassiekers op dat gebied maar het eigen materiaal is van even sterke kwaliteit. Helemaal in de lijn van Larry Young en Kenny Burrell. Swingend en boordevol rake verwijzingen maar nooit gedateerd, integendeel.

Drummer Jelle Van Giel stelde zijn nieuwste initiatief Close Distance Quartet voor. Met aan zijn zijde gitarist Roeland Celis, contrabassist Yannick Peeters en pianist Ewout Pierreux flirtte hij met de codes van jazz en rock. Tegenwoordig (opnieuw) een hippe stroming maar dit viertal slaagt erin het gepaste evenwicht uit te bouwen met respect voor beide genres dankzij de composities van Van Giel en de uiterst geïnspireerde solomomenten. De optimaal gedoseerde inlassingen van blues en americana vormden een extra verrijking. Het wordt uitkijken naar het volwaardig debuut dat in het najaar verschijnt.

Tenslotte was er nog een heuse wereldpremière met het onuitgegeven trio van bassist Reggie Washington, saxofonist Pierrick Pédron en drummer Stéphane Galland. Drie topmuzikanten met een indrukwekkend cv die niets meer te bewijzen hebben. Dit was “the art of the trio” maar dan een energieke versie hiervan. Ze hadden er onmiskenbaar zin in en zetten elkaar voortdurend aan om alsmaar verder (en ook sneller) te gaan. Het creatieve potentieel werd in alle vrijheid benut. Pédron toonde aan waarom en hoe hij op zijn recente cd Ornette Coleman’s ‘The Shape Of Jazz To Come’ herinterpreteerde. Galland en Washington leverden daarbij de cruciale structuur door hun eigen invullingen. Vuurwerk over heel de lijn!

Respect voor de organisatoren die Belgisch en jazz op kwalitatieve manier weten te combineren en het publiek in de meest optimale manier laten genieten. Afspraak in 2026 voor de derde editie.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Edy Van de Vondel

https://belgianjazz.com/