Bas Bulteel Trio test met succes nieuw repertoire uit in The Black Cat

7 februari 2017

Dat het een lange en moeilijke bevalling was geweest om met zijn partners in crime Bart Denolf (bas) en Bruno Castellucci (drums) – eindelijk! - in The Black Cat te geraken, zou pianist Bas Bulteel in de loop van het concert melden. Om er meteen aan toe te voegen dat het wachten de moeite waard was gebleken: alles wat hij, van diverse zijden, over de jazzclub in Torhout heeft gehoord, blijkt inderdaad te kloppen. “The Black Cat staat wel degelijk op de kaart!” is hij overtuigd.

De set werd geopend met een compositie uit het rijke – of is het: schier onuitputtelijke? - repertoire van Cole Porter. Met een korte intro zette de pianist solo ‘Everything I Love’ zacht in, waarna het nummer al vlug een krachtige injectie ingespoten kreeg. Het stuk leende er zich uitstekend toe om elk van het driemanschap een eerste gelegenheid te gunnen een stevig staaltje muzikaal vakmanschap te demonstreren: Bulteel ging voor een passage in de hogere registers van het klavier; de solo die Denolf uit zijn contrabas toverde werkte de illusie dat op zijn instrument meer dan 4 snaren zijn gespannen; Castellucci verkende zichtbaar moeiteloos alle vellen en cymbalen van zijn drumstel. Het applaus dat volgde, mocht worden geïnterpreteerd als een indicatie dat het publiek slechts die ene melodie nodig had om zich gewonnen te geven. Bulteel dankte de aanwezigen dan ook uitdrukkelijk: enkel door dergelijk enthousiaste jazzliefhebbers kan een club als The Black Cat blijven bestaan.

Met ‘Desert View’ bracht het trio vervolgens een eigen compositie van Bulteel, uit de door Klara bekroonde debuut-cd ‘Coming Home’ (die na afloop van het optreden vlot gretige afnemers vond). Ook in dit stuk was een glansrol voor de drummer weggelegd. Vervolgens waagde het trio zich aan een eerste van een reeks nieuwe composities (alle van de hand van Bulteel): de korte tournee die het trio o.a. in Torhout bracht, was dan ook vooral bedoeld om dat nieuw repertoire in te spelen – “roderen” was de term die de pianist bezigde – en het meteen ook uit te testen voor en op een levend publiek. ‘The Lady Isn’t A Trump’ opende het rijtje en de titel illustreerde eens te meer de zin voor humor en woordspelingen van de pianist (zie ook ‘Sol Ostendaise’ op de debuut-cd).

In ‘Time To Slow Down’ deed het trio zoals aangegeven in de benaming: het tempo dus even lager schakelen. Een proeve van creatief compositorisch talent en wat mij betreft misschien wel een van de beste, meest beklijvende stukken die Bas Bulteel tot op heden heeft geschreven. Het is gissen of de uitvoering ervan in Torhout deze immer zelfkritische artiest voldoening heeft geschonken, feit is dat ondergetekende zinrijke rillingen mocht gewaarworden (en zonder de minste twijfel was hij niet de enige). De goede raad ‘Never Regret The Things That Made You Smile’, sloot de reeks nieuwe nummers (voorlopig) af. Daarna werd opnieuw geput uit het debuutalbum: ‘Scène 7’ - dat naar mijn indruk even van een verkeerde intro werd voorzien door Castellucci - verscheen hier in een aanzienlijk steviger versie dan op de cd. De drummer, aan het slot van het concert door Bulteel “de grootste filou” genoemd, liet zijn laatste drumslag vergezeld gaan van een strijdkreet.

Het driemanschap concentreerde zich vervolgens nog eens op een prille, nog titelloze compositie die zich ontpopte tot wederom een graag in het oor kruipende tune. Een mooie, lyrische bassolo van stille, maar onmisbare kracht Denolf, mooi brush werk van Castellucci en een zeer lange pianopassage van Bulteel die solo en in pure improvisatie voor een bijzonder indrukwekkend moment zorgde. “Alles is begonnen met standards”, keek hij vervolgens achterom, en dus werd andermaal zo’n song uit - wat gemeenzaam wordt genoemd - “The great American songbook” vertolkt: ‘I’m Old Fashioned’ (Jerome Kern). “Dedicated to me” gaf als commentaar de drummer, terwijl Denolf bad om het stuk “niet te traag” te brengen. En zo geschiedde: swingend speelden de drie (met) de klassieker, Bulteel smokkelde een lijntje “Bye Bye Blackbird” in zijn solo, bassist en drummer gingen kort in duel en gaven elkaar woord en wederwoord.

Afsluiter van de set werd het onweerstaanbare – en inmiddels toch eveneens al wat een klassieker? – “Conversations With The Ducks”.
Uiteraard verhinderde aansluitend luid applaus dat de muzikanten meteen hun dorst konden gaan lessen: van de instrumenten loskomen mocht pas na een toegift en dat werd het titelnummer van dat eerste fraaie en in superlatieven gerecenseerde album ‘Coming Home’ (W.E.R.F.121).

Bas Bulteel Trio maakte tijdens zijn – hopelijk niet laatste – verschijning in The Black Cat zowel indruk als nieuwe fans. De nieuwe composities blijven zowel live als naast het al gekende werk moeiteloos overeind (hopelijk is dat ook de overtuiging van de pianist zelf) en doen reikhalzend uitzien naar de nieuwe cd. Daarop is het – Alas poor Yorick! – nog wachten tot volgend jaar…

Tekst © Paul Godderis  -  Foto's © Geert Vanoverschelde