Bart Defoort Quintet vult The Black Cat met (h)eerlijke jazz! (4 oktober 2016)

Het eerste wat in het oog sprong nog voor de eerste stap in jazzcafé The Black Cat, was het bord SOLD OUT aan de ingang, en dat was meteen een hartverheffend voorteken: Bart Defoort Quintet zou de belangstelling krijgen die het verdient. En ook het toeval liet weer blijken hoe aardig aangenaam het bij momenten om de hoek kan komen kijken, want enkele uren voor dit optreden was op Klara nog ‘Light Red To Dark Blue’ te horen geweest. En laat dat nu net de compositie zijn waarmee de 5 muzikanten het concert inleidden, een voortreffelijk gekozen opener die meteen de toon zette.

Het eerste solomoment was voor gitarist Hans Van Oost die het publiek een zeer lyrische passage presenteerde, waarna de stevige saxsolo van Bart Defoort het nummer een wijle naar een hoger tempo en krachtiger niveau stuwde. Volgde een gospelachtig stuk, dat Bart vol droge humor als ‘No More Church’ afkondigde. Pianist Ewout Pierreux mocht solo inleiden en deed dat op een manier waarbij elke gespeelde noot doordacht was en op de juiste plaats viel. De hele avond trouwens zou hij ook de solo’s van zijn kompanen, soms opzwepend, soms zeer ingehouden maar steevast verfrissend versieren.

‘Inner Waves’, titelnummer van de cd die de bron zou zijn voor alle tijdens dit optreden gespeelde stukken, begon fraai met gitarist Van Oost en saxman Defoort unisono, om vervolgens fors uptempo te evolueren, met een meanderende en meeslepende solo van Pierreux – wat zonde toch dat deze pianist nog steeds geen eigen cd heeft opgenomen – en krachtige uithalen van drummer Toni Vitacolonna. ‘Late Night Drive’ zou vervolgens worden ingezet, maar Defoort bleek het eerst wat rustiger te willen met ‘The Yearning Song’, wat Van Oost de opmerking ontlokte “nobody’s perfect”. Die “song” startte stevig gestut door de bas van Christophe Devisscher die later in het nummer demonstreerde hoe boeiend een bassolo kan zijn.

Bart Defoort op zijn beurt haalde uit zijn tenorsax een reeks noten waar geen eind aan had mogen komen. Volgde dan toch ‘Late Night Drive’, het eerste nummer op de cd, een stuk voortgestuwd door de formidabele ritmesectie die Devisscher en Vitacolonna vormen. Het moet voor de medemuzikanten geruststellend zijn zich door een dergelijk duo in de rug gesteund te weten. De twee zouden de hele set door uitblinken door inventieve interactie.

Ook hier weer werd aan zowel Van Oost als aan Pierreux gul speelruimte gegund. ‘Too Late To Tell You’ is een ballad van het type dat je niet kan beluisteren zonder brok in de keel, drijvend op zeer melancholisch klinkend (en makend!) saxspel. En als dan ook nog Christophe Devisscher, Ewout Pierreux, Hans Van Oost om beurten fijngevoelige sololijnen toevoegen … De ritmesectie bouwde opnieuw de stevige fundering voor ‘Make That Move’, dat een bijzonder energieke uitvoering kreeg en waarin Defoort tijdens zijn solo alle duivels in zich losliet. Van Oost legde daar een tapijt onder van mooie middels pedaalwerk gegenereerde gitaareffecten. Aan drummer Vitacolonna was de eer gegund om het concert naar een krachtig slotakkoord te slaan.

Terecht werd het vijftal, na dat meeslepende optreden waarin de aanwezigen geen seconde werd gegund om de gedachten te laten afdwalen, terug naar het podium geapplaudisseerd. Bisnummer werd ‘Still’, ook de afsluiter op de cd en de enige compositie op ‘Inner Waves’ die niet door Defoort is geschreven. In dit stuk van zijn eigen hand was de hoofdrol toebedeeld aan gitarist Van Oost. Een zeer mooi slotakkoord van een met reden uitverkocht, want excellent concert voor fijnproevers. Geen experimentele toestanden, al dan niet met toegevoegde en o zo vaak overbodige elektronica, maar een avond met (h)eerlijke, recht naar het hart gaande jazz!

Tip: vergelijk even de versies van ‘Still’ zoals te vinden respectievelijk op ‘Turtle Music’ (Koen Nys Quintet - W.E.R.F. 091) en op ‘Inner Waves’ (Bart Defoort Quintet - W.E.R.F. 137).   

Tekst © Paul Godderis
Foto's genomen tijdens de soundcheck The Black Cat © Geert Vanoverschelde