Atomic brengt cd Pet Variations live

La Conserve Leuven, 25.11.2019

Eind november passeerde Atomic in een Europese toer ook langs La Conserve in Leuven om de nieuwe cd voor te stellen. Saxofonist Fredrik Ljunkvist vertelde dat het er een was waarop ze composities spelen die zij zelf graag horen. Dat zij daarbij uit pop, avant-gardejazz en klassieke muziek kozen hoefde niet te verbazen. Enigszins verrassend was wel hoe zij minder flamboyant uit de hoek kwamen, maar dat was dan ook in de lijn van de stukken in kwestie.

Live beperkte de groep zich niet tot nummers uit het nieuwe album. Zij speelden er ook “Ten Years” van voorganger Six Easy Pieces. Zo was er voor de aanwezigen iets meer van de spannende contrastwerking tussen onrustig filmisch en zwierig energiek in een meer typische Atomic-stijl. Die aanpak zit ook in het titelnummer en de enige eigen compositie (van pianist Wiik) op de cd Pet Variations. Het dient als inleidende constructie voor “Pet Sounds” van The Beach Boys dat hier een enthousiaste kracht meekrijgt.

Daarna blijft het natuurlijk Atomic dat muziek speelt, maar op beheerste manieren die bijna sober overkomen voor deze groep. Het is niet dat de groep anders minder gecontroleerd klinkt, maar wel meer onderhevig aan een soort van middelpuntvliedende kracht. Met het voortschrijdende stuk “Art” van Steve Lacy wordt heel knap vervolgd. Persoonlijk krijg ik daar zin in een museumbezoek bij. De versie van “Walking Woman” (Carla Bley) komt daar als een kort, grillig, maar sierlijk klein kunstwerkje meteen perfect op aansluiten.

De klaagzang van “Un Grand Sommeil Noir” van Varèse krijgt een aangehouden warme gloed mee. Misschien lijkt het een wat dunne eigen interpretatie, maar ze is wel fijntjes meeslepend. “Cry Want” van Jimmy Giuffre komt dan aanzetten met een Atomic-gevoel voor grandeur, waarop betoverend klarinetspel de grote Giuffre een heerlijk eerbetoon brengt. Het geloof in schoonheid wordt verder uitgedragen in “Louange à l’éternité de Jésus” van Messiaen. De plechtstatigheid van oude kerken wordt, zoals bijna het hele album, gedragen door mooi gearticuleerde noten en waar een onzuiverheid opduikt, zit ook de speelse mens aan vast.

Dan biedt “Inri” (von Schlippenbach) nog een schitterende springplank voor een uitbundig Atomic. Voor de vrome jazzliefhebber belanden we dan mogelijks in een gebied om zenuwachtig van te worden, omdat er maar wat op los zou worden geblazen en gedaan. Niets is minder waar natuurlijk en dat waardeert dan weer menig avontuurlijk oor. Om verschillende meningen te verzoenen mag “Karin’s Mode” (Garbarek) een welgekomen afsluiter zijn. In een vlot ritme groovy en warm, terwijl de uitmuntende blazers er flink wat diepgang aan toevoegen.

Tekst en foto’s © Danny De Bock
Verschijnt ook op draaiomjeoren.com

Line up:

Håvard Wiik, piano
Fredrik Ljungkvist, sax/klarinet
Magnus Broo, trompet
Ingebrigt Håker Flaten, contrabas
Hans Hulbækmo, drums

Deze cd is uit bij Odin, 2018