Anne Wolf Trio (+ gast) in The Black Cat op 4 april 2017: “impeccable”!

Indien mij als schrijfruimte slechts een maximum van 10 woorden was toegestaan en ik derhalve de oefening zou moeten maken het concert van het Anne Wolf Trio in The Black Cat op 4 april zo kernachtig te typeren, zou ik mij op deze manier redden: “een revelatie” en “het beste concert in de huidige reeks”.

Ik beken deemoedig: pianiste Anne Wolf was voor mij tot dinsdag 4 april een onbekende. Na het puike optreden waarmee zij samen met de andere twee derden van haar trio – Theo de Jong (akoestische basgitaar), Stephan Pougin (percussie) - het publiek verwende en integraal inpakte, is dat gat in mijn kennis definitief gedicht. Anne Wolf Trio bewees tijdens een set waarin 11 – zowel eigen als andermans - composities werden gebracht, moeiteloos dat het de meest uiteenlopende genres aankan, wat een concert met veel variatie opleverde. Bovendien schrok men er bij het brengen van covers niet voor terug deze een geheel nieuw pak aan te meten.

Dat eerste werd al meteen geïllustreerd bij de opener: ‘Bernie’s Tune’ van Gerry Mulligan i.p.v. als swing hier in verfrissende salsa-stijl. Het nummer werd “percussief” ingeleid door Pougin en Wolf zelf, waarna de Jong met een dikke bastoon zorgde voor een stevige onderbouw.

Vanaf het tweede stuk, ‘Légitime Désir’ - een eigen, nog niet opgenomen stuk van Wolf – werd het trio vervoegd door Esinam Dogbatse, een muzikante met Ghanese roots. Zij voegde, afwisselend op dwarsfluit en percussie, extra kleur toe aan de op zich reeds rijke klank van het trio. Na dit zeer lyrisch stuk werd een versnelling hoger geschakeld in weerom een eigen compositie van Wolf. Wegens geschreven in augustus draagt het de titel ‘D’août’, wat fonetisch ook klinkt als ‘Doute’ en die twijfel verwoordde de auteur: geschreven in 2 toonaarden, dat stuk, dus niet evident om een vlekkeloze uitvoering te verzekeren. Het viertal slaagde met glans.

Het volgende nummer op de setlist bleek opnieuw een cover, ‘Caravan’ van Duke Ellington. Andermaal demonstreerde Anne Wolf hier haar bravoure, want ze had deze klassieker in een andere maat gearrangeerd waardoor de uitvoering in een Oosterse sfeer baadde. Dit had niet in het minst te maken met de dwarsfluit van Dogbatse die overigens jarig was die dag, wat een kort gezongen Happy Birthday’ genereerde.

In exotische sferen werd nog even langer verwijld, want vervolgens vertolkte men opnieuw een (Portugees getiteld) stuk van de recentste cd ‘Wolf In The Wood’. Aangekondigd als geïnspireerd op een kleine gitaar, in traditionele stijl geschreven maar eigenlijk “une petite blague”, klonk dit in aanvang even als een klassiek stuk dat zich echter al vlug zeer dartel ontwikkelde. Gastmuzikante Dogbatse verliet daarop het podium terwijl het trio in perfecte symbiose ging tijdens een fantastisch mooie ballad, waarvan ik in mijn meeste vermetele droom de hoop koester dat die de compilatie-cd 2017 van The Black Cat zal halen…

Anne Wolf haalde er niet enkel de extra gast terug bij voor het vervolg, maar diepte ook een metronoom op: alweer een nieuw stuk, door de componiste gekwalificeerd als “moderne blues”. Zonder enig aarzelen gingen de muzikanten daarna de Braziliaanse toer op middels de uitvoering van ‘Aquelas Coisas Todas’ van Toninho Horta. Een artiest die Pat Metheny veel heeft geïnspireerd, gaf Wolf een tel onderricht in muziekgeschiedenis. De gebrachte versie schonk haar dermate voldoening dat zij opperde dat ze dit misschien toch ook ooit moeten opnemen.

Men vertoefde nog wat langer in coverland, want pakte hierna ‘500 Miles High’ van Chick Corea aan, wat elk van de muzikanten volop de gelegenheid gaf te schitteren. Onmiskenbaar het tweede hoogtepunt van de avond. Afgesloten werd met een mij van titel onbekende compositie die zo was opgebouwd dat de luisteraar middenin op het verkeerde been werd gezet door de ritmeverandering, waarna alles toch in de goede plooi viel. Enthousiaste gezichten in de clubruimte, tevreden ogende en blijdschap uitstralende muzikanten op het podium die zich niet lang lieten bidden een bisnummer ten beste te geven. De keuze viel daarvoor op een parel van de hand van Antonio Carlos Jobim waarmee mooi werd aangetoond welke belangrijke rol zuidelijke ritmes in het repertoire van Anne Wolf Trio vertolkt.

Intussen resten ons vóór de zomerstop helaas nog slechts 2 concerten. Een gedachte die trouwe bezoekers van The Black Cat met enige neiging tot zwaarmoedigheid na een  optreden van dergelijke hoge kwaliteit nu al in ietwat sombere stemming kan doen belanden. Anderzijds is het vooruitzicht dat Eve Beuvens in juni aan het klavier plaatsneemt, dan weer zeer troostrijk.

Tekst © Paul Godderis  -  Foto's © Geert Vanoverschelde

Nog deze tip: door de reputatie die The Black Cat zich steeds sterker verovert, is het tegenwoordig raadzaam na elk optreden al onmiddellijk in te tekenen op het volgende, want de trend van uitverkochte optredens die zich eind vorige jaar begon af te tekenen, zet zich in het eerste kwartaal van 2017 onverminderd voort!