Amersfoort World Jazz Hybride Editie

Musicians Paradise in de herhaling

In het eennalaatste weekend van oktober herbergt Amersfoort voor de tweede maal in 2021 het World Jazz Festival. Het festival is deze keer online te volgen via drie jazzkanalen, genaamd Dizzy’s, Duke’s en het Amersfoort World Jazz Club Channel. Een beperkt aantal genodigden, waaronder de recensent van Jazz’halo is ter plaatse.

De line-up belooft veel muzikaal spektakel. Het is de organisatie namelijk gelukt om de gerenommeerde Russische saxofonist Igor Butman naar Nederland te halen als artist in residence. Hij heeft zowel in zijn thuisland als in de Verenigde Staten een heldenstatus opgebouwd. In Europa kennen maar weinigen zijn naam, “omdat ik altijd over jullie heen vlieg”, verklaart de Rus deze maand in een interview met het Nederlandse tijdschrift Jazzism.

Butman staat tijdens het festival op het podium met onder andere het Peter Beets Henk Meutgeert New Jazz Orchestra, samen met gasten als zangeres Izaline Callster en bassist/ dirigent John Clayton, de Russische pianist/zanger Oleg Akkuratov en de Poolse gitarist Jakub Mizeracki.

In de eerste set van het festival blaast Butman op magistrale wijze de zorgvuldig geselecteerde standards aan elkaar en het mysterie waarom hij in Europa nog zo onbekend is, wordt met de minuut groter. Halverwege de set geeft Meutgeert het stokje over aan Clayton die een enerverende show neerzet, een visueel spektakel van de bovenste plank. In iets meer dan een uur worden de luisteraars thuis en de uitgenodigde aanwezigen in de studio, getrakteerd op jazz van de bovenste plank. De klankwatervallen en vinger brekende toeren van pianist/eenmansorkest Peter Beets worden afgewisseld  door de betoverende partijen van de jonge blazerssectie en begeleid door de geoliede ritmesectie, bestaande uit de 23-jarige slagwerker Tim Hennekes en contrabassist Steve Zwanink. De enige tegenvaller is dat het concert zo snel voorbij is.

Gelukkig is er een tweede set waarin het zelfde orkest te horen is en dat zich deze keer laat bijstaan door (o.a.) twee jonge gasten uit Polen en Rusland. Een van hen is de Poolse gitarist Jakub Mizeracki, die composities als Jerome Kerns “All the Things You Are” en Charlie Parkers “Anthropology” (dat op verrassende wijze eindigt in een Gershwin medley) luister bijzet met zijn puntige, loepzuivere solo’s.

Mizeracki betoont zich een ware meester van zijn instrument en laat horen dat hij het stadium van aanstormend talent al lang is gepasseerd. Daarna blaast de organisator van het festival, saxofonist Alexander Beets, op hartverscheurende wijze de noten van Ellingtons meesterwerk "In a Sentimental Mood". Als het applaus nog maar net is verstomd, verruilt Peter Beets zijn plaats achter de vleugel voor de Rus Oleg Akkuratov, die naast een geniale pianist ook een uitmuntende zanger blijkt te zijn. Na een doorleefde uitvoering van Ellingtons "Perdido" gooit Akkuratov er aan het einde van de set nog een "Blues in B-flat" uit, waarin ook Igor Butman en Mizeracki soleren.

Dezelfde gasten staan ook de tweede dag van het festival op het podium, samen met het als zodanig aangekondigde “Leading Orchestra of the Netherlands, Probably of the World” het Jazz Orchestra of the Concertgebouw op het podium. Het orkest onder directie van Rob Horsting heeft een vollere klankkleur en maakt gebruik van complexere arrangementen dan het orkest van Beets en Meutgeert en daarmee  komen de gasten nog beter tot hun recht dan een dag eerder. Trompettiste Suzanne Veneman speelt te gast op het nummer "Giant", een nummer van het meest recente album van het orkest, "Millennials". Een groovy nummer, mede met dank aan de opzwepende bijdrage van drummer Martijn Vink en bassist Frans van Geest. Veneman voert krachtig de boventoon in lange uithalen, o.a. in duel met trombonist Ilja Reijngoud.

In de tweede helft van de set verschijnen Akkuratov, Mizeracki en Butman weer op het podium en ze trappen af met een verrassend arrangement van Wayne Shorters Footprints. Butman blaast een overtuigende, krachtige solo waarin de mogelijkheden van het instrument ten volle worden benut. Datzelfde geldt voor de daaropvolgende Butman- compositie Nostalgia. In het nummer legt de saxofonist, die door de voormalige Amerikaanse president Bill Clinton “maybe the greatest living jazz saxophone player” is genoemd, zijn hele ziel en zaligheid bloot in een langgerekte solo waarvoor alle registers worden opengetrokken. Al met al is deze set een waar muzikaal feest voor het JOC en de gastspelers en uiteraard de aanwezigen.

Op de twee dag is ook bassist John Clayton, die we kennen van zijn uitgebreide samenwerking met mede-orkestleider Jeff Hamilton, zangeres Diane Krall en vibrafonist Milt Jackson, weer van de partij. Deze keer brengt hij met een trio bestaande uit Peter Beets en Tim Hennekes, een programma rondom het triowerk van Oscar Peterson en (Claytons voormalige broodheer) Monty Alexander.

Op de playlist staan nummers die ook op het repertoire stonden van voornoemde legendarische pianisten: verrassende nummers, zoals Monty Alexanders bewerking van Michael Jacksons tranentrekker "Ben", Petersons "You look good to me" en een swingende versie van de traditional "John Brown’s Body". In deze vierde en laatste set komt alles samen wat de jazz voor veel mensen zo interessant maakt: swing, traditie en vooral improvisatie. Een stijlvol slot van dit festival.

Naast bovengenoemde vier optredens heeft het virtuele festival in twee dagen tijd ruim 100 artiesten op drie verschillende kanalen gepresenteerd in zestien concerten van laureaten van over de hele wereld. Het World Jazz Amersfoort Festival maakt zijn naam Musicians Paradise ook deze editie overtuigend waar. We kijken inmiddels reikhalzend uit naar de volgende editie.

Tekst © Robin Arends  -  foto’s © Peter Putters

www.amersfoortjazz.nl