Alex Koo Trio featuring Jean-Paul Estiévenart

The Black Cat Torhout, 3 maart 2020

Als nog jonge student aan het conservatorium van Den Haag stond Alex Koo al enkele malen op het Black Cat podium. In 2013 in trio, voor het eerst samen met Dré Pallemaerts, het begin van een lange samenwerking. En in 2014 met zijn toenmalig kwintet bestaande uit getalenteerde medestudenten. Studies in Kopenhagen en New York hielden hem weg van de Belgische podia. Vooral het verblijf in The Big Apple zou erg bepalend zijn voor zijn verdere muzikale ontwikkeling, niet zo zeer door de studies als wel door het opbouwen van een interessant netwerk van topmuzikanten. Zo kon hij samen met kleppers als Mark Turner en Ralph Alessi ter plaatse "Appleblueseagreen" opnemen, een cd met uitsluitend eigen composities. Deze productie werd door het gerenommeerde vaktijdschrift "DownBeat" prompt tot de besten van 2019 gerekend.

Hoge verwachtingen dus onder het Black Cat-publiek die avond in Club De B.

De eerste twee nummers van het concert, "The Lone Wanderer" en " Dessert Messiah", werden compleet het akoestisch moeras in gemept door te luide drumpartijen. Het sobere, beheerst en tegelijk lyrisch pianospel van Alex Koo vroeg om geen oorverdovende, acrobatische percussie.

Met "Doritos Everywhere" kregen we een heerlijke lange piano-intro geserveerd die spaarzaam door de superieure Lennart Heyndels op contrabas werd begeleid. Wanneer de trompet dan dromerig in dialoog ging met de vleugel en de drums ingehouden, swingend gingen ondersteunen, bloeide het concert helemaal open.

Op "Hey Man We Should Play Something" bood een repetitieve klankreeks op de toetsen de solide basis voor een prachtig melodische solo op contrabas. Ook Dré Pallemaerts kon uitgebreid zijn ritmisch vocabularium demonstreren. Met een felle post-bop solo nam Alex Koo het muzikale stuur weer in handen en Jean-Paul Estiévenart joeg met opzwepende trompetstoten het nummer naar een extatisch slot.

"Underwater Star-based Society" startte met een filmische intro met weidse piano-akkoorden tot de trompet met een gevoelige Chat Baker-vibrato inviel. Aan het einde van elke frase haalde Estiévenart een diepe klank uit zijn trompet die je eerder van een trombone zou verwachten.

Een vinnige dialoog tussen trompet en piano zette het "Blame It On My Chromosones" in. Met enkele felle bebop uithalen toonde Estiévenart zijn muzikale veelzijdigheid. Het nummer sleepte zich sloom, monotoon op gang maar explodeerde wild en assertief naar het einde toe. Nuance, dynamiek en dosering bleken duidelijk de kwaliteiten van deze klasse band.

De compositie "Jonass", geschreven voor een verongelukte jeugdvriend, startte met dartele uptempo akkoorden à la Yann Tiersen tot de melodie plots stokte en na een korte stilte de trompet mijmerend, melancholisch een lamento inzette. De ritme-sectie dreef met zachte hand het nummer weer naar de oorspronkelijke speelsheid. Wanneer deze pakkende song, net als in het middenstuk, abrupt eindigde, bleef het pijnlijk lang stil in de zaal vooraleer men tot applaus overging.

Met als bis-nummer "C jam blues" van Duke Ellington bewees de band dat ze een oude standard super-swingend naar hun eigenwijze hand konden zetten.

Een prachtig en boeiend concert ondanks de moeizame start.

Tekst © Jan Van Stichel  -  foto's © Paul De Cloedt