Albert Vila Quartet: niet langer onbekend en onbemind!

Torhout, The Black Cat, 9 mei 2017

Enige bezorgdheid en sporen van stress stonden te lezen op de gezichten van de organisatoren van het concert van Albert Vila Quartet, toen ondergetekende en gezelschap op 9 mei rond 19.30 uur The Black Cat betraden. Bleek dat de helft van de groep, met dank aan een actie van taxichauffeurs in Brussel, klem zat waardoor het verkeer er zich in nog trager tempo dan de spreekwoordelijke slakkengang “voortbewoog”.

Het resultaat: een haastige, korte soundcheck vooraf zodat het publiek al even proeven kon van wat het concert zou brengen – “het voorprogramma”, zoals presentator Paul De Cloedt in zijn inleidend woord droogweg zou omschrijven – waarna de muzikanten zich in recordtempo nog wat gingen opfrissen en de innerlijke mens spijzen. Dat laatste, zou de van origine Spaanse gitarist vaststellen, had hem onmiddellijk het gevoel bezorgd thuis te zijn. Het eigenlijke optreden begon dus met een klein half uur vertraging, maar was van een dusdanige kwaliteit dat dit zondigen tegen de timing terstond in de vergetelheid verzwond.   

Albert Vila kwam, omringd door kompanen Bram Weijters (piano), Alex Gilson (contrabas) en Toon van Dionant (drums), in hoofdzaak zijn (met Amerikaanse muzikanten opgenomen) nieuwste cd “The Unquiet Sky” (Fresh Sound New Talent, 2016), een album met 14 originele composities, live voorstellen.

Na een super korte, rustige intro, getiteld ‘Epilogue’, ontwikkelde de eigenlijke opener, ‘New Deal’, zich in minder dan geen tijd tot een stevige brok muziek, waarin Vila met een lange solo al meteen liet horen wat een getalenteerde gitarist hij is. Drummer Toon van Dionant legde in zijn slagwerk gedurende dit stuk heel wat nadruk op de bekkens, terwijl Weijters tijdens zijn eigen moment in the spotlight het aanslaan van de toetsen in opzwepende klanken vertaalde.

Ook ‘Blue’ – “een eigen versie van blues”, verduidelijkte de frontman in voortreffelijk Nederlands -  begon bedrieglijk zacht en liet de gitarist en de pianist een aantal tellen mooi unisono horen,  maar kreeg dan een potig middenstuk met een bij de nekvel grijpende solo van Vila. Weijters voorzag de achtergrond van mooie klankkleuren, om dan vervolgens zelf over te nemen.

De aanwezigen hadden inmiddels al een vermoeden kunnen hebben, toen het volgende nummer werd aangevat, dat die korte solo van contrabassist Gilson, door van Dionant nog extra verfraaid met brushes, slechts even wat stilte voor de storm was… Vila nam tijdens de onstuimiger passage ruim de tijd voor fantastisch gitaarwerk, waarna de compositie naar het einde toe dan toch subtiel uitdoofde. Geen adempauze was gegund tijdens ‘Major Issues’, een rechttoe rechtaan uptempo stuk met Weijters die zijn vingers gretig het klavier liet verkennen. Vila op zijn beurt werd tijdens zijn solo in de rug aangevuurd door van Dionant die daarna een stuwende solo uit zijn drumkit sloeg.

‘Folk Song’ werd opgefleurd met een ondanks vingervlugge toch heel subtiele gitaarsolo en een uitwaaierende rechterhand van Weijters, terwijl haast onmerkbaar naderend plots ook bassist en slagwerker – die laatste roffelend op de snaredrum - zich heel nadrukkelijk manifesteerden. Compositie ’216’ leek een lieflijk kolkend riviertje dat plots, door geweld geïnjecteerd, aanzwelt, maar net vóór het buiten de oevers dreigt te treden toch bedaart. In ‘The Loner’, de helaas al laatste titel op de setlist en “dedicated to the drummer”, leefde Albert Vila zich nog één keer uit in een wijdlopige gitaarsolo die zich vooral in de hogere registers afspeelde en mocht ook Weijters een laatste maal de vingers laten dartelen over de toetsen.

Het spreekt vanzelf dat Albert Vila Quartet werd aangespoord naar het podium terug te keren. ‘Gym Jam’, de echte afsluiter dus van de avond, verhulde zich even als een… jam, maar ontpopte zich tot een wel degelijk uitgekiende compositie, met ultieme solomomenten van Vila en Weijters, fors ondersteund door het solide team van Gilson en van Dionant. Eigenlijk zou het muzikanten niet geoorloofd mogen zijn een dergelijke portie energie als bisnummer te vermommen om dan vlak na die ontlading het publiek achter te laten…

Albert Vila ontpopte zich in de jazzclub te Torhout als een zeer boeiende gitarist die tijdens zijn solo’s nooit uitfreakt, maar steeds de zin voor melodie behoudt èn er in slaagt toch de hele tijd meeslepend te blijven. De muzikanten aan zijn zijde lieten zijn composities dermate sprankelen dat de indruk werd gewekt dat zij dit materiaal al vanaf het ontstaan ervan in de vingers hebben. 

Tekst © Paul Godderis  -  foto’s © Geert Vanoverschelde