Achterham Sessions, 29 oktober 2017

Bright Noise: beslist wel behaaglijk!

Voor de laatste Achterham Sessions van 2017 had Michel Mast Bright Noise naar zijn tuinhuis uitgenodigd. Voor hij evenwel dit kwintet het podium op liet stappen, scherpte hij de nieuwsgierigheid van het publiek door reeds enkele namen van muzikanten te noemen van wie zo goed als vaststaat dat zij op de affiche voor Ham Sessions 2018 zullen prijken: Ralph Alessi, Ictus, Manu Hermia, John Ruocco…

Bright Noise is een kwintet dat intussen al vijf jaar actief is, zij het in wisselende bezettingen. De formatie die op 29 oktober aantrad, bestond uit Ben Bryden (tenorsax) en Steven Delannoye (tenorsax) – oprichters van de groep – en verder Thomas De Cock (gitaar), Yannick Peeters (contrabas), Martin Krümmling (drums). Het optreden in Gent was de start van een tournee die o.m. dezelfde avond nog halt zou houden in Brussel.

De eerste set startte onmiddellijk gedreven met ‘The Cold Shoulder’, een compositie van Bryden die niet alleen meteen duidelijk maakte hoe heel verschillend de saxofoons van Bryden en Delannoye wel klinken, maar ook aanschouwelijk maakte met welk aangenaam resultaat beide in alliantie met elkaar gaan. ‘I got no common Sense’ dan weer was een zich eerder langzaam ontwikkelend stuk, met mooie interventies van De Cock en Peeters. Drummer Krümmling leidde ‘Nowhere’ (comp. Delannoye) in, waarna de saxen opnieuw prachtig met elkaar in duel/duet gingen en De Cock een zeer emotievolle solo aan de snaren ontlokte.

Ook in ‘Goodbye Lullaby’ (comp. Bryden),  dat door Peeters werd ingezet, liet De Cock middels effecten fraaie gitaargeluiden horen, waarna beide saxofonisten de taak op zich namen om dit stuk – dat ik graag een hoogtepunt mag noemen – naar een climax te blazen. Die ervaring kreeg een verlenging in het uptempo ‘A respectful salute to The socially grounded’, waarin Bryden en Delannoye elkaar werkelijk opzweepten.

Met ‘Bright Noise’ dook de groep onversaagd de tweede set in, en we onthouden: een lange, “grillige”, bij momenten bluesy gitaarsolo; door elkaar heen kronkelende en zich dan weer in elkaar vervlechtende saxen; stevige drumroffels. Op een zware baslijn verwekt door Peeters die zich door het vegend geluid van de brushes van Krümmling vergezeld wist, steunde het zeer beklijvend en crescendo gaand ‘A Hole in my Toe’, een compositie van de Schotse dichter en songwriter Ivor Cutler. Onmiskenbaar eveneens een hoogtepunt!

Voor een erg vlot in het gehoor liggende melodie werd vervolgens gezorgd met ‘Kirkpatrick Macmillan’, een lijn die daarna tè ver werd doorgetrokken door de op zijn minst bevreemdende keuze om een stuk van Billie Joel in het repertoire op te nemen. Ondanks de heel eigen adaptatie, gekenmerkt door snelle opeenvolgende solo’s van Delannoye, Bryden, De Cock, liet ‘She’s always a Woman’ zich moeiteloos ontmaskeren, om na afloop behoorlijk snel te vervluchtigen. Van een echt wel hoger niveau was gelukkig afsluiter ‘ToNYc’ (comp. Bryden), dat perfect samenvatte hoe de beide saxofonisten hun resp. rol in deze groep definiëren: bijzonder mooie klank wanneer ze samengaan, Delannoye in zijn solo’s steeds de meer krachtige kant opzoekend en een scherper geluid producerend, Bryden veeleer ingetogen en zachter van timbre. Dat het publiek na deze schitterende afsluiter best wel meer lustte, bleek uit de vraag om een extra stuk te horen, wat zich middels een bisnummer prompt inwilligde.

De kennismaking met Bright Noise was een ervaring waarvoor de term “aangenaam” beslist van toepassing is. Een positieve balans, kortom.

Het minder goede nieuws: thans is het enige maanden geduld oefenen, tot de deuren van de woning gelegen in Ham 12 zich opnieuw voor de muziekliefhebbers openen…

Tekst © Paul Godderis, 2 november 2017  -  foto's © Willem Van Cauwenberghe