Aanstekelijke muziek (en tekst!) in The Black Cat

Opnieuw – het begint stilaan een vanzelfsprekendheid te lijken – een geheel uitverkocht concert, dat van Misstriohso op 6 december, en dit was niet het enige goede nieuws dat presentator Paul De Cloedt in zijn welkomstwoord mocht verkondigen: The Black Cat is genomineerd – de spreker benadrukte dat woord – voor de cultuurprijs van de stad Torhout! Wordt de jazzclub misschien geen laureaat, dan is deze nominatie toch al een zeer verdiende blijk van erkenning.

Het concert zou in één set worden gespeeld, gaf Marie-Anne Standaert (trompet, flugelhorn) vooraf mee, met een repertoire samengesteld uit composities afwisselend van elk van de groepsleden. Ingezet werd met een door haar geschreven stuk – zelf zou zij in de loop van de avond verklaren eigenlijk graag de term “liedjes” te bezigen - ‘Misstriology’. Een serieus swingende opener, bleek alras, tijdens dewelke afwisselend de trompettist en pianist Bram Weijters voluit een demonstratie konden geven van hun enthousiasme en beheersing van hun respectieve instrument.

‘One More’ van Janos Bruneel daarna begon bedrieglijk rustig, maar kreeg na een vooral uit de hoge(re) registers van de bas geboren solo toch een steviger middenstuk, om vervolgens weer zacht te landen. Na expliciet te hebben meegegeven dat het echt tof staan is op het podium van The Black Cat – ook ernaast, verzekerde Weijters (de piano in de jazzclub staat nl. niet op het verhoog) – kondigde Standaert ‘Some Sketches’ (componist: Bram Weijters) aan. “Een samenbrenging van verschillende sferen, denk ik”, luidde haar omschrijving, voor zij een eerste maal de flugelhorn ter hand nam. Het stuk klonk inderdaad als een verzameling van onderdelen in wisselend tempo, met doordringende diepe basklanken, klaterend pianospel en “fluwelen” flugelhorn tonen.

Tijdens elk concert brengt Misstriohso ook een “standard”, introduceerde Standaert met een knipoog naar haar naam het volgende nummer. Dit keer was gekozen voor ‘Milestones’ (Miles Davis) - in de versie van Misstriohso ‘The New Milestones’ – wat Standaert de perfecte gelegenheid verschafte voor beklijvend trompetspel, de mute letterlijk tegen de microfoon geduwd. Tijdens haar verstilde, maar voortreffelijke solo werd zij subtiel begeleid door bassist Bruneel, die even later in duo met Weijters de klassieker een wijle meer uptempo stuurde.

Voor het volgende “liedje”, ‘Winding Thoughts’, maakte Marie-Anne vooraf een korte wandeling down memory lane: het eerste stuk dat zij ooit heeft geschreven, kaderde zij, en je merkte dat zij zichzelf voor haar geestesoog nog zag zitten, aan die vleugel daar in Lille. Tijdens die “meditatieve ballad” – zoals zij haar eerste boreling definieerde – plukte Bruneel tijdens de solo van de pianist subtiel aan de snaren van zijn bas, terwijl Standaert – zoals trouwens in elk nummer tijdens solo’s – zichtbaar stond of gehurkt zat te genieten van de muzikale output van haar kompanen.

Verwijzend naar de aan het begin van de avond vermelde nominatie van The Black Cat, maakte Marie-Anne vervolgens even tijd om de mensen van de vzw een hart onder de riem te steken. Met haar eigen recente benoeming tot “cultureel ambassadeur van Maldegem” - hoewel zij in realiteit al een tijd weg is uit die gemeente – als illustratie, gaf zij bij wijze van morele steun mee nooit te wanhopen, maar geduld te oefenen.

De set werd hervat met een compositie van Janos Bruneel, getiteld ‘Aquarium’: een herinnering aan een lesopdracht in een klas bestaande uit louter glazen “muren”, verduidelijkte de bassist de reden voor die titel. Een vrolijk, zeg gerust aanstekelijk uptempo nummer, met Standaert opnieuw zeer inventief op flugelhorn en een lange en bijzonder meeslepende solo van Weijters. Na afloop van dat stuk wou spraakwaterval Standaert toch ook even een pluim uitdelen aan het publiek, omdat het letterlijk had gewacht tot het uitsterven van de laatste trilling van de piano. En dat overigens niet enkel bij deze compositie had gedaan, maar bij elk stuk! Ook deed zij een warme oproep om niet-gesubsidieerde jazzclubs als deze in Torhout te blijven steunen wegens hun groot belang voor muzikanten. Haar woorden werden door het publiek gehonoreerd en kracht bijgezet onder de vorm van een gemeend applaus.

‘Funky Flight’ werd daarna ingezet, een ongelooflijk opzwepende compositie van opnieuw Standaert, die voorafgaand waarschuwde dat het trio dit nummer weliswaar “samen beginnen en samen eindigen zou, maar tussenin…?” Met het rustiger ‘Optimism’ van Bruneel, waarvoor Marie-Anne opnieuw de flugelhorn naar de lippen bracht, de schrijver van de compositie een weldoordachte bassolo toverde en Weijters vooral naar de uiterste rechterhelft van de klavieren neigde, kwam het einde van de set stilaan in zicht. De flugelhorn werd evenwel nog niet meteen op de … standaard weggezet, want afgesloten werd met ‘Misstrio Waltz’, dat door Weijters solo – “vermits hij geen bindteksten heeft gedaan” – met een gevoelvolle intro werd opgesierd.

Voor de bisronde had het trio een dubbele verrassing in de muzikale geschenkentas. ‘On the Sunny Side Of The Street’ weerklonk, met Standaert niet enkel zingend, maar ook aan het scatten. Nauwelijks bekomen van deze wel geheel onverwachte wending, kregen de toehoorders bovendien zowaar een tweede bisnummer: het onweerstaanbare ‘Armando’s Rhumba’, helaas onherroepelijk het einde van dit optreden van een hecht samenspelend en elkaars muzikale exploten duidelijk appreciërend trio. Dat de frontvrouw behalve als koperblazer ook verbaal sterk begiftigd bleek, zorgde niet enkel voor een continue nauwe band tussen performers en publiek, maar ongetwijfeld ook voor een speciale vermelding in de annalen van concerten in The Black Cat.

Ter info: het merendeel van de gebrachte composities is te vinden op de cd ‘Winding Way’.

Tekst: Paul Godderis (6 december 2016)
Foto's: Geert Vanoverschelde

Lees ook: http://www.jazzhalo.be/interviews/de-muzikale-metamorfosen-van-marie-anne-standaert/