A tribute to Rik

Ode aan het Contraire


Vrijdag 6 maart 2020 @ De Werf Brugge
sorRIE maar voor mij blijft het De Werf !!!
(ik ben zeker ook “Contraire” genoeg om me niet zo gauw te laten weg-kaapen)

6 maart 2018, op de kop twee jaar geleden, heeft de Belgische Jazz wereld afscheid moeten nemen van Rik Bevernage. Hij was concertprogrammator bij dit befaamde Kunstencentrum te Brugge. De Werf was onder zijn leiding 30 jaar lang spraakmaker op vlak van onstuimig, jong en vernieuwend theater en muziek, maar vooral jazz.

Daaruit ontstond het tweejaarlijkse festival “Jazz!Brugge”, zijn geesteskind, met een eerste editie in 2002.  In 2005 kwam daar nog de eerste “Flemish Jazz Meeting” bij (Jazztublieft!). Dat werd ook een tweejaarlijks evenement: afwisselend een jaar festival – een jaar Flemish Jazz Meeting, vanaf 2011 werd dat zelfs de “Belgian Jazz Meeting”.

Allemaal onder impuls van … Rik Bevernage … zo “Contraire” was hij dan toch ook weer niet. Alhoewel … het zijn alleen “dwarsliggers” die de wereld vooruit helpen !!!

Dankzij Rik en zijn medewerkers ontstond het W.E.R.F. jazzlabel ook uniek in Vlaanderen. In 1993 werd, als steun voor de Brugse pianist Kris Defoort, een eerste album uitgebracht. Daaruit ontsproot het gerenommeerd jazzlabel, W.E.R.F.-records. Vandaag is dat niet meer uit de “vaderlandse jazzscène” weg te denken: meer dan 250 muzikanten en meer dan 150 titels werden in die 27 jaar uitgebracht. Het verwonderde mij dan ook dat er weinig muzikanten of managers aanwezig waren van groepen die dank zij Rik één of meerdere cd’s op de markt hebben gebracht.

Rik Bevernage richtte ook het West-Vlaamse Masereelfonds op.

In 2019 nam De Werf het initiatief van de “Ode aan het Contraire” als “A tribute to Rik”. De formule komt voortaan elk jaar terug: een ode aan het contraire, een jazzconcert en een prijsuitreiking voor Schone Contrariteit.

Contraire in de kunst :
(cont)rariteit of noodzaak ?

De avond bestond uit drie delen :


1. Spreker :

Manfred Sellink, jarenlang directeur van de Brugse Musea en tot voor kort algemeen directeur van het Museum voor Schone Kunsten Antwerpen.

Zijn “causerie” was zeer boeiend en leerzaam. Hij gaf voorbeelden van “contraire” kunstenaars en toonde ons allerlei “(cont)rariteiten” die zeer uiteenlopend waren: van Bruegel over Rembrandt tot Tuymans, om er maar een paar te noemen. En, als buitenbeentje, Johan van Geluwe’s “Only art can break your heart, only kitsch can make you rich”.

2. Uitreiking Prijs van de Schone Contrariteit.

Gestileerde Kraaienpoot
Jaarlijkse Prijs van de Schone Contrariteit
een kunstwerk van Geert Vandewalle

Dit jaar ging de prijs naar “De Batterie” (https://www.debatterie.be), een participatieve kunstpraktijk die langdurige artistieke projecten ontwikkelt in Vlaanderen én Brussel.  De Batterie geeft kinderen, jongeren en volwassenen vanuit de meest diverse leefwerelden een stem en biedt hen vanuit de kunsten een platform aan om in communicatie te treden met de omgeving waarin ze leven.

In samenwerking met professionele kunstenaars start de Batterie voor elk project vanuit een nieuwe context. Dit resulteert in een werking die blijft bewegen, vernieuwen en op zoek gaat naar een relevante maatschappelijke rol. De Batterie werkt daarom ook nauw samen met vele partners uit de onderwijs-, welzijn-, en culturele sector.

3. Concert :

Trio Grande met Michel Debrulle (drums, percussie), Laurent Dehors (klarinetten, saxen, doedelzak, mondharmonica) en Michel Massot (tuba, trombone, euphonium).

“Le bouquet de la soirée” ! Eerst sprak Michel Debrulle, de leader of the band een dankbetuiging uit – in het Nederlands – waarbij hij ook zei dat Trio Grande het een eer vond om deel uit te maken van deze “Tribute to Rik”.

De discografie van Trio Grande liegt er niet om. Na hun eersteling bij IGLOO (1994) kwamen er vier albums uit bij W.E.R.F.-records : “Signé Trio Grande” (W.E.R.F.028 - 2001), “Un matin plein de promesses”, feat. Matthew Bourne (W.E.R.F.069 - 2007), “Hold the Line!”, opnieuw met Matthew Bourne op piano, (W.E.R.F.093 - 2011) en “Trois Mousquetaires” (W.E.R.F.141 - 2016).

Eerder op de avond werd ook al de herinnering opgehaald van het optreden van “Le plus petit big band du monde” tijdens Jazz!Brugge 2004 op de zolder van het Museum.

Van Trio Grande weet je vooraf dat ze ook nogal “contraire” kunnen zijn. En ze hebben zich eens goed laten gaan. Ze brachten een concert dat helemaal paste in het concept van deze avond. Hun virtuositeit hoeft geen lange volzinnen meer, maar het kwam hier wel voluit aan bod. En de humor !!! Zowel louter instrumentaal als fysisch en vocaal kwamen ze inderdaad constant onverwacht uit de hoek.

Zowel Michel Debrulle op drums en percussie, die dat met meer flegma doet dan de twee andere kornuiten, als Michel Massot, op trombone, tuba en euphonium, durven al eens rare toeren uithalen.

Hoe de tweede Michel dat grote instrument over zijn schouders trekt is al meer dan het bekijken waard. Ook zijn trombone bespeelt hij meesterlijk en anders dan de meeste trombonisten die ik ken (maar wie ben ik ?). “Dwars”. Zijn manier van met zijn heupen te zwieren en rond te lopen en op de grond te gaan liggen maakt ook deel uit van de show.

Laurent Dehors mocht van mij die avond ook nog blijven; hij moet niet buiten gaan spelen. Het aantal noten dat hij uit zijn rieten haalt is indrukwekkend. Vooral als hij dan nog op twee saxen, of op sax en klarinet tegelijk speelt. Zo maakt hij zijn voor mij soms flauwe grappen instrumentaal helemaal goed : ook op mondharmonica en als  “toetje” zelfs nog op doedelzak.

Tekst © Henri Vandenberghe  -  foto's Rik en kraaiepoot © Willy Schuyten - andere foto's © Annie Boedt