Yskan - Yskan

Y

GHM01

Dit inlandse jazzkwartet, opgetrokken uit gitarist Geert Hendrickx, de Ierse rietblazer Sam Comerford (Thunderblender, Hendrik Lasure’s Warm Bad), contrabassiste Anneleen Boehme (LABTrio) en drummer Simon Raman kent, op Comerford na, mekaar al van de vijfkoppige formatie GIZMO.

Binnen- en buitenzijde van het digipack van Yskans titelloze debuut zijn van de hand van de in Brussel regisserende Italiaanse illustratrice, schilder en striptekenares Cecilia Valagussa. Het gebeurt niet zo vaak dat het artwork van een plaat voor de luisteraar zo mooi zijn verlengde – want meestal neem je als luisteraar eerst het omhulsel vast - vindt in de muziek. Beide schilderijtjes zijn wazig, zonder abstract of echt impressionistisch te zijn, en tonen mogelijk een combinatie van glooiende landschapsvormen met eerder hoekige menselijke bemoeienissen.

Een titel als ‘Oil On Canvas’ maakt dat verband nog aannemelijker. Anneleen Boehme zet in een vrij lange intro de lijnen uit, waarna drum, tenorsax en gitaar het verhaal kleur geven. Er ontstaat een duel tussen de tenorsax die meer vult dan de brozere gitaarklank. Die reageert daar vrij scherp op om dan even in harmonie de weg verder te zetten, waarbij je wel de indruk overhoudt dat de gitarist naar de pijpen danst van de sax. De overgang naar ‘The Lesser’ valt amper op, maar hier neemt frontman Geert Hendrickx het roer over en het duurt even vooraleer de luisteraar weet waar het allemaal heen gaat, net zoals wanneer je de genese van een kunstwerk zou volgen.

De atmosfeer van ‘East Corner Wasteland’ maakt diens titel nog toepasselijker dan ‘Oil On Canvas’, als een soundtrack bij een desolaat landschap, het liefst nog met door de mens achtergelaten sporen als bouwvallige woningen en van onderdelen ontdane carrosserieën ergens langs een Amerikaanse highway. De gitaar voert ons naar de VS, terwijl de vilten mallets en de basklank die van een gestreken bas, bassax en/of basklarinet het desolate karakter vorm geven. ‘Forlorn’ borduurt op dezelfde Amerikaanse sfeer, al rockt dit nummer duidelijk veel meer.

Percussie en sax stuwen ‘Palingdroom’ vooruit, waarna een boeiende strijd losbarst tussen alle instrumenten, maar dit verhaal eindigt abrupt na nog geen twee en een halve minuut. Afsluiter ‘Humility’, net als de opener ‘More Contemplative’ badend in een mysterieuze sfeer, helpt ons niet over de pas opgelopen verbijstering heen. De luisteraar blijft achter als een kind dat plots uit een spel met vriendjes wordt gesleurd omdat de ouders na een conflict met een ander koppel hebben besloten om meteen naar huis te gaan.

Bij de eerste beluistering ging ondergetekende op zoek naar de acht nummers of songs, maar vanuit deze basis zal Yskan niet gauw bekoren. Wanneer men echter de opbouw van elke track ziet als de ontwikkeling van een beeldend kunstwerk waarbij instrumenten als kleuren of vormgever worden (h)erkend, opent zich een gans andere luisterervaring. Het lijkt natuurlijk onwaarschijnlijk dat Valagussa voor de opnames expliciet bij de leden in beeld kwam, maar op de een of andere manier is de verwantschap niet onbestaande. De variatie is een extra troef, maar het gevoel blijft dat dit verhaal nog niet af was.

© Olivier Verhelst