Vocalising and beyond
Various
Let Me Out Records / Cristal Records
Twee vocalisten die met de nodige panache de grenzen van de stem in een jazzcontext verleggen.
Brigitte Beraha – BLINK
Let Me Out Records
Ze heeft een Turkse, Italiaanse en Franse achtergrond maar haar uitvalsbasis is momenteel Groot-Brittannië waar ze al enkele jaren getipt wordt als “the next big thing” op gebied van vocale jazz. Na een eerste album met haar groep Lucid Dreamers (2020) verscheen in 2021 haar soloplaat ‘By The Cobbled Path’. Op ‘BLINK’ slaat ze hetzelfde pad in, zij het opnieuw in gezelschap van haar Lucid Dreamers: George Crowley (rieten, electronics), Alcyona Mick (piano, synthesizer) en Tim Giles (drums, electronics).
Bij de eerste kennismaking horen we hoofdzakelijk een zacht glijdende tenorsaxofoon en wat geneurie à la Anna Homler omfloerst met geruis en effecten. Een ijle sfeer die in de rest van de cd soms weerkeert zij het al dan niet ingekleurd met meer expliciete klankcombinaties van het aangewende instrumentarium. Dat kan al eens leiden tot licht huiveringwekkende sferen de cultfilm ‘Eraserhead’ waardig (‘Wait For Me’!). De titeltrack is een schoolvoorbeeld van een complexe in laagjes opgebouwde structuur waarin de stemverbuigingen van Beraha naadloos aansluiten bij de esbattementen van de drie muzikanten. Soms lassen ze een plotse breuk in en lijkt het of iedereen verdwijnt in de (electro)nevelen van een zelf geconcipieerd kosmogram.
Mocht Tim Burton op zoek gaan naar een componist voor zijn volgend filmproject, gaat hij best eens aankloppen bij Brigitte Beraha. Dat ze in het verleden al samenwerkte met Ingrid Laubrock en Ethan Iverson pleit in haar voordeel.
www.brigitteberaha.com
www.letmeoutrecords.com 
Loïs Le Van – Vind 2.0
Cristal Records
Loïs Le Van kennen we in onze contreien van zijn bijdrage op ‘Murmures Murmures’ van Tom Bourgeois en de deelname aan het Brussels Vocal Project. Hier levert hij een heuse “tour de force” af. Hij ontgroeit meer en meer de lessen van leermeester David Linx en ontwikkelt een zeer eigen zangstijl.
Onder het motto “zichzelf nooit herhalen, steeds vooruitgaan” en tevens een titel van Kenny Wheeler indachtig (‘Where Do We Go From Here?’) komt de Franse vocalist telkens met nieuwe ideeën en bezettingen uit de hoek. Uitzondering is deze ‘Vind 2.0’. Het is namelijk het tweede album met gitarist Paul Jarret en pianiste Sandrine Marchetti maar de aanpak is wel gewijzigd. We horen minder gitaareffecten en meer melodieuze riedeltjes à la Bill Frisell. Marchetti bespeelt een “prepared” piano en Le Van zelf voegt aan de (ingetogen) hoge noten een uitgebreider stembereik toe. Hij ontpopt zich vooral als een poëtische chansonnier die stemmingen creëert. Enkele keren helt alles zelfs over richting de werelden van Gregory Fraiteur en Anohni (Antony Hegarty) zoals in ‘Isolate’.
Alle teksten zijn van Nicky Schrire terwijl Le Van de muziek componeerde (op drie uitzonderingen na).
© Georges Tonla Briquet - fotofragment © Annie Boedt
