The sound of the summer - deel 3
Various
diverse
Zoals begin juli beloofd, nog wat luistertips voor wie graag op ontdekking gaat en niet steeds over dezelfde nieuwe releases wil lezen. Tien sterk uiteenlopende aanraders in alfabetische volgorde.
Sophie Alour – Time For Love
Music From Source
De Franse saxofonist Sophie Alour (die het podium deelde met o.a. Wynton Marsalis, Joe Lovano en Ambrose Akinmusire) grijpt op haar zesde cd terug naar het materiaal dat haar aanzette tot de overstap naar jazz: het Broadway-repertoire en standards.
Ze koos er in totaal negen en voegde daar twee zelf gepende composities aan toe. Voor de gelegenheid breidde ze haar kwartet (Sophie Alour, ts, ss / Sandro Zerafa, g / Sylvain Romano, cb / André Ceccarelli, dms) uit met een aantal gasten waaronder Stéphane Belmondo (vertrouwd terrein voor hem), Rhoda Scott (in wiens Lady Quartet ze speelt) en het blaaskwintet Allegria. Stuk voor stuk ballads, hier en daar ingekleurd met een vleugje klassiek. Ideaal om de avond/nacht in alle sereniteit af te sluiten.
De cd-titel (een Johnny Mandel nummer) is in elk geval perfect gekozen. Had Toots er nog geweest, dan had Alour hem zeker uitgenodigd.
Black Motor – Branches
We Jazz Records
Dit Fins trio (saxofonist Tane Kannisto, bassist Ville Rauhala, drummer Simo Laihonen) tast op rustige en doordachte wijze de verschillende combinaties van hun instrumentarium af. Ze laten elkaar nooit helemaal los en gaan ook nooit in de clinch. Het is eerder een voorzichtig en stapsgewijs opstellen van een stilistische handleiding die later kan dienen voor meer extreme avonturen.
‘Branches’ klinkt als een manifest van hun persoonlijke denktank ter voorbereiding van verdere plannen die ze hopelijk hebben. Alles wordt omringd door een haast spiritueel aura zonder te vervallen in goedkope kitsch.
Het live potentieel is alleszins overduidelijk zoals te horen is in ‘At The Red End Of The World’ en het swingende ‘Decision Jump’.
Frank Carlberg/Noah Preminger – Whispers And Cries
Red Piano Records
Pianist Frank Carlberg (die vorig jaar met zijn Large Ensemble het sterk onderschatte ‘Monk Dreams, Hallucinations And Nightmares’ uitbracht) nodigde tenorsaxofonist Noah Preminger uit om in de historische concertzaal Jordan Hall in Boston een duo-opname te maken.
Op het programma tien standards die ze minutieus ontleden en met een minimum aan materiaal opnieuw in elkaar steken. Een reconstructietechniek rond een vacuüm waarbij geen enkele noot teveel is. Een van de meest ontluisterende voorbeelden is ‘Take The A Train’. Carlberg heeft een totaal eigen stijl die al eens doet denken aan Fred Hersch terwijl Preminger in pure Lester Young/Ben Webster-traditie zijn ding doet.
De twee verlenen op die manier overbekende nummers een gevoel van ontheemding. Heel sterk.
Joel Frahm/Adrean Farrugia – Blued Dharma
GBRecords
De New Yorkse tenorsaxofonist Joel Frahm geniet al de nodige faam dankzij verschillende opnamen waaronder zijn duo-cd met Brad Mehldau (‘Don’t Explain’ - Palmetto). Dat is nog niet zo voor de Canadese pianist Adrean Farrugia. Met deze ‘Blued Dharma’ komt daar hopelijk wat verandering in.
De twee maken trouwens deel uit van het vaste kwartet en sextet van Ernesto Cervini die in deze rubriek reeds regelmatig aan bod kwam. Het duo slaagt erin de spanning te behouden over de ganse lijn. Soms met recht voor de vuist uitbundige swing, soms via allerlei kronkels en omwegen om dan gezamenlijk aan de hand van een onverwachte melodielijn heel verleidelijk uit de hoek te komen. Afwisselend intiem en exuberant met de nodige blues- en gospelverwijzingen. Origineel was om twee verschillende versies van ‘Cherokee’ op te nemen waardoor je een idee krijgt van de heren hun uitgebreid ideeëngoed.
Dave Gisler Trio – Rabbits On The Run
Intakt
De Zwitserse gitarist Dave Gisler (Pilgrim, Weird Beard) houdt duidelijk van extreme contrasten. Op ‘Rabbits On The Run’ pendelt hij voortdurend tussen pure Pink Floyd uit de psychedelische beginperiode en vlijmscherpe stukken à la Elliott Sharp en Marc Ducret met een Devo-touch. ‘Sinister Minister’ kan bovendien zo op de setlist van FES & David Bovée geplaatst worden.
Een ontwrichtende luisterervaring zoals dat dan heet mede dankzij de input van landgenoten bassist Raffaele Bossard en drummer Lionel Friedli.
Ook voor fans van Frank Zappa en wie een zwak heeft voor freepunkreverbjazz.
Kukuruz Quartet – Julius Eastman Piano Interpretations
Intakt
Vier Steinway piano’s in de studio met evenveel pianisten om die instrumenten te bespelen: Philip Bartels, Duri Collenberg, Simon Keller en Lukas Rickli.
De uitdaging: zich wagen aan een interpretatie van vier stukken die de sterk politiek en sociaal geëngageerde Afro-Amerikaanse componist Julius Eastman (1940-1990) schreef, in casu ‘Fugue no 7’ (8’24), ‘Evil Nigger’ (21’33), ‘Buddha’ (16’44) en ‘Gay Guerilla’ (30’03). Hoogtepunt is het in clusters en repetitieve schema’s gedrenkte ‘Evil Nigger’ dat nauw aansluit bij Gavin Bryars’ zijn ‘Jesus’ Blood Never Failed Me Yet’. Gelaagd minimalisme, in se een contradictie, wordt hier als concept uitgewerkt.
Geen “huis clos” maar een “huit mains”. Voor wie ook luistert naar John Cage, Terry Riley en Morton Feldman.
Angelika Niescier/Christopher Tordini/Tyshawn Sorey – The Berlin Concert
Intakt
Wanneer de naam van drummer Tyshawn Sorey opduikt, kan je best de oren spitsen. Een nieuw bewijs hiervan is deze live opname, vorig jaar gemaakt tijdens de Berliner Festspiele waar saxofonist Angelika Niescier de Albert Mangelsdorff-prijs in ontvangst mocht nemen.
Een dynamisch aaneenrijgen van staccato en afgebroken impulsen met Niescier in pure Jon Irabagon-stijl, bassist Christopher Tordini die met eenzelfde energie aan zijn snaren plukt en Sorey die van links naar rechts over zijn drumstel scheert met zijn sticks en ook nog een cursus “rolling drums” weggeeft. Vier nummers variërend tussen zeven en twaalf minuten.
Een turbulent visitekaartje van dit New Yorkse trio dat reeds tien jaar met elkaar optrekt. Met verwijzingen die reiken van Wagner tot John Brunner’s apocalyptisch boek ‘The Sheep Look Up’.
Paul Rogers & Emil Gross – Bag Of Screams
Setola Di Maiale
Setola Di Maiale is, net als het Deense ILK, een label van onafhankelijke muzikanten die zich sinds 1993 verdiepen in de mogelijkheden van experiment en geïmproviseerde muziek. ‘Bag Of Screams’ is de synthese van een dag vrije opnamen die contrabassist Paul Rogers (Tony Levin, Alexander Schlippenbach, Keith Tippett) en drummer Emil Gross (Oliver Lake, Joe Fonda) maakten.
Het duo werkt al een tijdje samen en kent elkaars potentieel. ‘Bag Of Screams’ bevat negen “nummers” in totaal die haast naadloos aan elkaar geplakt werden als één lange flow. Rustige middenstukken wisselen elkaar af met hevigere actiemomenten, steeds grondig geargumenteerd. De twee benaderen elkaar onbevangen maar wel met een jarenlange bagage, nog altijd de beste garantie voor geslaagde improvisatie.
Spanning komt zo rechtover decompressie te staan. Kortom, een aparte vorm van bipolaire jazz.
Elliott Sharp Carbon - Transmigration At The Solar Max
Intakt
Onder de naam Carbon vinden we voor deze opname de New Yorkse gitarist Elliott Sharp (hier ook op sopraansax) terug samen met Zeena Parkins (elektrische harp) en Bobby Previte (drums). Het gaat om een optreden in Saalfelden, het festival bij uitstek voor vrijbuiters en provocateurs van allerlei pluimage.
Alhoewel er vijf titels op de hoes vermeld worden (‘Analemna’, ‘Perihelion’, ‘Orrery’, Aurora’, ‘Anthelion’) is dit toch wel een lange kosmische trip boordevol adrenalinevoer. Een massieve improvisatie-eruptie voortgestuwd door drone-golven.
Sharp op zijn best.
Andreas Varady – The Quest
Resonance/Qwest
Andreas Varady wordt al een tijdje getipt als een van de volgende gitaristen die het verschil kunnen maken. Dat Quincy Jones hem zes jaar geleden onder zijn vleugels nam (Varady was toen vijftien) heeft daar natuurlijk een en ander mee te maken.
De zin voor melodie zoals Philip Catherine die heeft, de soul van Grant Green en zijn fusion-kanttekeningen à la Larry Coryell zijn sterke troeven waarmee Varady kan uitpakken. Toch zijn het vooral saxofonist Radovan Tariska en pianist Benito Gonzalez die uiteindelijk voor de grote meerwaarde zorgen.
Alleszins de moeite waard om op te volgen.
© Georges Tonla Briquet