The sound of the summer # 2
Various
Diversen
Onze jaarlijkse reeks tips voor wie op zoek is naar muziekjes die buiten de categorie zomerhits vallen. Hier de reeks voor augustus.
Anthony Braxton – Quartet (Dortmund) 1976
hatOLOGY
Een half jaar lang (van mei tot november 1976) zorgde deze bezetting voor opschudding in jazzland. Daarna was het verhaal voorbij en ging ieder zijn weg. Deze liveopname dateert van 31 oktober 1976 en had plaats tijdens ‘Jazz Life’ in Dortmund. Anthony Braxton (saxofoons en klarinetten), George Lewis (trombone), Dave Holland (contrabas) en Barry Altschul (drums, percussie) als vier schaakspelers die eerst hun eigen regels uitschrijven en daarna een demonstratie geven. Lange denkpauzes volgen op directe acties en reacties, met zoals te verwachten een overvloed aan bijzondere denkpatronen en zetten. Verzorgde heruitgave als digipack zoals we dat kennen van hatOLOGY.
Tim Finoulst Trio – Tender Machine
SoulFactory
Weinig “machine” maar heel wat “tender” dankzij de vloeiende gitaarlijnen van Tim Finoulst zelf en de warme en gloedvolle interventies van gastmuzikant Bert Joris. Zeer sterk, vooral ook door de composities en arrangementen van de gitarist. Hij accentueert vertrouwde perspectieven door haast argeloos diverse invloeden in elkaar te laten overvloeien. Een welomlijnde en gestructureerde vorm van melodie primeert daarbij steeds. Uitschieters zijn het licht funky en bluesy getinte ‘When Bill Met Kenny’ (met een overduidelijke knipoog naar Bill Frisell), ‘You Moved Me’ (badend in Californische zonnestralen met vocale bijdrage van Tutu Puoane) en ‘Mouches Volantes’ (een paso doble variant).
De cd van de grote doorbraak?
Laura Jurd – Stepping Back, Jumping In
Edition
De openingstrack bevat alles wat de titel belooft dankzij een ingenieus en complex opgebroken dynamiek. Je hoort een samengebalde energiestoot gecreëerd door voortstuwende tempo’s, tribale geluiden en urban avant-garde. Explosies worden ogenblikkelijk tot intieme spielereien gereduceerd. Denk aan Philip Glass en taferelen uit ‘The Keystone Cops’ gekoppeld aan bluegrass met een Iraans tintje. Een tien minutenlange kennismaking die nog maar een tipje van de sluier licht. Net geen uur lang trakteren de Britse trompettist Laura Jurd (Dinosaur) en haar uitgebreid ensemble (waaronder pianist Elliot Galvin en The Ligeti Quartet) ons op een ijzingwekkend luisterspel. Hoogst eclectisch heet dat dan.
https://www.laurajurd.com/
https://editionrecords.com
Clement Landais – Inland
Hypnote
Bucolisch, poëtisch en dromerig zijn de adjectieven die best passen bij het debuut van de Franse contrabassist Clément Landais. Tien kortverhalen die zich afspelen tussen ochtendglorie en het vallen van de avond in een beschermd natuurgebied. Een paar keer wordt het echt spannend wanneer gitarist Pierre Perchaud samen met saxofonist Fred Borey het vertrouwde pad verlaat. Drummer Julien Jolly wijkt nooit ver van Landais zijn zijde. Ondanks een vertrouwde setting toch spannend genoeg om te volgen tot het einde.
http://www.clementlandais.com/
Xavier Lecouturier – Carrier
Origin
Je zou ‘Carrier’ gerust kunnen omschrijven als de gitaarplaat van een drummer. Xavier Lecouturier levert namelijk slechts vijf van de tien composities terwijl zijn gitarist er drie voor zijn rekening neemt. Bassist (Ben Feldman) en pianist (Gus Carns) schreven eveneens elk een nummer. Een vrijgevige groepsleider die eerder de rol van spelverdeler vervult en zijn medemuzikanten enorm veel ruimte geeft. Lucas Winter hanteert een gitaarstijl in de lijn van Larry Coryell en Kurt Rosenwinkel. Hij luisterde blijkbaar tevens goed naar Philip Catherine (jaren zeventig). Eindelijk ook nog eens een saxofonist (Santosh Sharma) die de EWI op de juiste manier integreert. Uiteindelijk horen we hedendaagse nerveuse jazz met een lichte blik achteruit richting fusion (‘Kindling’, ‘Guitar Hero’), dit alles gebracht door een zeer hecht spelende groep.
https://www.xavierlecouturiermusic.com/
Mark Lockheart & Roger Sayer – Salvator Mundi
Edition
Een bijzonder samenspel van tenor- en sopraansaxofonist Mark Lockheart (Loose Tubes, Polar Bear) en orgelist Roger Sayer (te horen op o.a. de Hans Zimmer soundtrack voor ‘Interstellar’), opgenomen in de Londense Temple Church (waar een scène van ‘The Da Vinci Code’ zich afspeelt). Een setlist met werk van onder meer Henry Purcell en William Byrd naast nieuwe composities van John Ashton Thomas (‘Avengers Assemble’, ‘Black Panther’). Alles draait rond aparte klankscheppingen waarbij de specifieke resonantie en akoestiek van de grote ruimte ten volle benut worden. Heel mystiek en sereen en zeker voor wie indertijd Jan Garbarek zijn ‘Officium’ aannkocht.
Nicolas Meier World Group – Peaceful
MGP
Een muzikale reis in negen etappes met titels die duidelijk de verschillende haltes weerspiegelen. Je hoeft niet ver te zoeken welke invloeden terug te vinden zijn in ‘Besiktas Cafe’, ‘Manzanita Samba’ of ‘Caravan Of Anatolia’.Gitarist Nicolas Meier (Jeff Beck, Vinnie Colaiuta) kent de knepen van het vak om gestroomlijnde melodielijnen in te kleuren met de juiste “couleur locale”. Hij blijft ook een meester in de kunst de grenzen tussen heel toegankelijke jazz en verantwoorde pop telkens met een hoge graad van virtuositeit in te kaderen. Deze keer met de hulp van bassist Kevin Glasgow, violist Richard Jones en percussionist Demi Garcia (zijn cajon-bijdragen!).
Maresuke Okamoto, Guy-Frank Pellerin, Eugenio Sanna – OPS…!
Setola Di Maiale
Helemaal aan het andere extreme uiteinde van de grote commerciële labels heb je vrijdenkers als deze van het Italiaanse Setola Di Maiale. Telkens zetten ze muzikanten in de kijker bij wie vrijheid, improvisatie en experiment primeren. Deze keer is de eer aan het internationale trio Maresuke Okamoto (cello, stem), Guy-Frank Pellerin (bariton-, tenor en sopraansax, gong) en Eugenio Sanna (gitaar, stem). Bijna drie kwartier lang zorgen ze voor een wirwar van snarengeknars en gewriemel maar met een hoge graad van openheid en onderling respect. Verstikkend en claustrofobisch of heel zen en verslavend, naargelang de muzikale smaak. Fans van Fred Frith zijn recente driedubbele cd zullen dit appreciëren.
Matt Olson – 789 Miles
OA2
Hammond-trio’s zijn duidelijk opnieuw “en vogue”. De Amerikaanse tenorsaxofonist Matt Olson werpt zich op zijn beurt in de populariteitsstrijd samen met drummer Dom Moio en Mike Kocour in de rol van Hammond B-3 wizard. Een driehoeksverhouding tussen bop, swing en groove met Olson die zowel in Ben Webster-modus kan spelen als stevig uithaalt à la Joshua Redman. Dankzij een smeuïge versie van ‘Stompin’ At The Savoy’ worden de ‘789 Miles’ (de afstand tussen Olson zijn geboorteplek en huidige woonplaats) dan toch nog ingekort tot bijna de ’74 Miles Away’ van Cannonball Adderley.
http://www.mattolsonmusic.com/
Evan Parker, Matthew Wright, Trance Map+ - Crepuscule In Nickelsdorf
Intakt
Tegelijkertijd een remake, een vervolg en een ode aan ‘Mind On The Run-The Basil Kirchin Story’, ‘Trance Map’ en ‘Evan Parker With Birds’. Wie deze cd’s in zijn collectie heeft, weet waaraan zich te verwachten. Andere nieuwsgierige soundscapers helpen we graag met een aangepaste poging tot omschrijving: SF horror in deep space, electro exotica en Artificial Intelligence ambient jazz voortgebracht in een onafgewerkte kooi van Faraday. Of ook nog: onherkenbaar gefluit en geknetter opgenomen in een ornithologisch paradijs van een melkwegstelsel heel ver weg. Voor een beter begrip verwijzen we naar ‘Worlds Within Worlds’ van de Britse componist Basil Kirchin waarbij Parker eveneens bij betrokken was. Andere snoodaards naast Parker en Wright die hieraan meewerkten zijn Adam Linson (contrabas, electronics), John Coxon (turntables, electronics), Ashley Wales (electronics).
Marlene Rosenberg – MLK Convergence
Origin
De cd-titel is niet alleen een rechtstreekse verwijzing naar Martin Luther King maar ook naar de gemengde culturele achtergrond van de groepsleden. Een statement dus zoals jazz dat was in de jaren zestig. De uitwerking mag dan niet zo extreem zijn als deze van haar grote voorbeelden uit die periode, door de degelijke opbouw van haar eigen composities, de twee raak gekozen covers van Stevie Wonder (‘Visions’, ‘Loves In Need Of Love Today’) en de gedetailleerde hoestekst missen Rosenberg haar stellingnames hun doel niet. Met pianist Kenny Barron en drummer Lewis Nash verzekert ze zich van selecte begeleiders. Absoluut hoogtepunt is het parlando ‘Not The Song I Wanna Sing’ gedrenkt in een downtempo hiphop flow met een verbluffende Christian McBride als gastbassist. De parallellen met ‘This Is Not A Love Song’ van Public Image Ltd. zijn wel erg opvallend. Gewild of niet? Sowieso een zeer actueel werkstuk.
© Georges Tonla Briquet
