Strange cargo
Various
ECM / FMUA / Intakt / Cam Jazz / Tour de bras/Circum-Disc/Ramble Records / Three Pines Records / SOOND / tak:til / Relative Pitch Records / Alessa Records / TPR Records
Geen verband met de film uit 1940 waarin Clark Gable en Joan Crawford de hoofdrollen speelden of het nummer dat de helaas totaal vergeten r&b zangeres Ella Mae Morse ooit opnam maar gewoon de verzamelnaam voor een greep uit het recente aanbod nieuwigheden, in alfabetische volgorde. Om Ramses Shaffy zijdelings te citeren: “Lach, luister, bewonder of vergruis”.
Arild Andersen Group – Affirmation
ECM
De Noorse contrabassist Arild Andersen trekt in gezelschap van tenorsaxofonist Marius Neset, pianist Helge Lien en drummer Hakon Mjaset Johansen door een fragiele omgeving waar elke beweging een reactie teweegbrengt. Ze verplaatsen zich daarom heel omzichtig maar regelmatig ontstaat er toch een kettingreactie.
Het ganse verhaal speelt zich af in twee totaal geïmproviseerde etappes (‘Affirmation Part I’ en Affirmation Part II) waarbij stijlvolle patronen onverhoeds opgebroken worden door haast hysterische uitlaten in free modus. De epiloog (‘Short Story’) is een melodieus staaltje singer-songwritersambacht, zij het zonder tekst of zang. Voor wie even virtueel op een andere planeet wil vertoeven, is dit een gepaste soundtrack.
The Harry Bartlett Trio – Wildwood
FMUA
De Canadese gitarist Harry Bartlett verkent op zijn beurt het grensgebied tussen americana, folk en jazz. Heel veel sfeerschepping (‘Burgess Falls’) waarbij impressionistische taferelen afwisselen met de nodige onrust (‘Story Book Picture’!). Tevens de nodige experimenten en vooral aandacht voor details. Met drummer Harry Vetro (herinner u zijn ‘Northern Ranger’) en bassist Caleb Klager (die een paar keer op aangepaste manier extra kleur aanbrengt met synthesizer).
Uitgebracht in digisleeve gesierd door foto’s van het ruwe natuurlandschap op Gambler Island (Britisch Columbia) dat het decor vormde toen Bartlett deze muziek componeerde. Voor fans van Mark Knopfler, Bill Frisell, Julien Tassin en Guillaume Vierset.
Tim Berne / Matt Mitchell – One More, Please
Intakt
Een duo met de juiste instelling om samen op café te gaan. Hier gaat het echter zeven keer om een extra rondje improviseren. En zoals te verwachten van deze heren die al een decennium lang met elkaar optrekken (onder meer in Snakeoil) durven ze er al eens stevig tegenaan te gaan.
Altsaxofoon (Tim Berne) en piano (Matt Mitchell) lijken voor elkaar bestemd en ook weer niet. De aanvankelijke continuïteit wordt overhoopgehaald om verrassende invalshoeken en uitwerkingen in te lassen. De nummers variëren in lengte tussen vijf en twaalf minuten waardoor de interactie steeds op een verschillend tempo kan gedijen. Even fascinerend als de schilderijen van Walter Linn op de hoes.
Maxime Blender – Universal Sky
Cam Jazz
De Luxemburgse tenor- en sopraansaxofonist Maxime Blender (Joachim Kühn, Jeff Herr Corporation) is een jongeman van diverse muziekjes. Op ‘Universal Sky’ is de teneur meer dan regelmatig deze van souljazz gekoppeld aan juist geplaatste melodie en harmonie. Dat de combinatie van Hammond (Jean-Yves Jung) en gitaar (Manu Codja!) enkele keren de volle aandacht krijgt, zegt veel. Drummer Jérôme Klein (Igor Gehenot, Pol Belardi, Guillaume Vierset) vervolledigt het kwartet.
Toch is er meer aan de hand en wordt niet gemakzuchtig voor de meest voor de hand liggende oplossingen gekozen. Als groepsleider stuurt Bender alles tijdig weg van de clichés en zorgt hij zelf voor de nodige verrassende opwellingen. ‘Fall & Rise’ is daar een uitstekend voorbeeld van. In ‘Out Of The Silence’ leunt hij aan bij de sound van Jan Garbarek in een popcontext. En dan is er nog die versie van Bruce Springsteen’s ‘I’m On Fire’, pure americana.
Zoals eerder vermeld, iemand met vele interesses deze Maxime Blender en niet vast te pinnen op een enkel genre. A suivre.
Brûlez Les Meubles – Tardif/L’appel du vide
Tour de bras/Circum-Disc/Ramble Records
Geen clubje voetbalhooligans achter deze naam maar een duo Canadese impro-musici dat wel al eens graag de boel overhoophaalt in eigen huis. Maak kennis met gitarist Louis Beaudoin-de la Sablonnière en bassist Eric Normand. Bij elke nieuwe ontmoeting nodigen ze gelijkgestemden uit. Voor deze dubbele release (ook afzonderlijk verkrijgbaar) mochten drummer Tom Jacques (‘L’appel du vide’) en saxofonist Jean Derome samen met drummer John Hollenbeck (‘Tardiff’) opdraven. Stuk voor stuk eigengereide heren met een zeer onderscheiden cv.
‘L’appel du vide’ begint met nerveuze gitaarriedels van Beaudoin-de la Sablonnière. Bassist Normand en gastdrummer Jacques stappen al snel mee in het verhaal. Een aanpak die ze vijftig minuten volhouden. Hectisch, agressief en tegendraads zijn de omschrijvingen die hierbij passen. Tevens te bestempelen als een pleidooi voor ongeremde en doorgedreven inventiviteit, zij het telkens weloverwogen. Ze zorgen zo voor een verbindende rol tussen swing en bebop enerzijds en een eenentwintigste positionering anderzijds, altijd volgens hun logica. Inclusief een bewerking van Paul Bley zijn ‘Carla’. Ergens tussen John Scofield, Marc Ribot en Gilad Hekselman.
Heel wat anders is ‘Tardif’. De werkwijze van uitproberen en aftasten blijft gehanteerd maar de extremen zijn groter. Melodisten worden plots beeldenstormers. Emotionele kruisbestuivingen ontaarden in driftige uitvallen. ‘Journée Pédagogique' lijkt zo zelfs geplukt uit een ander album door een ritmesectie die voor complete chaos zorgt, een saxofonist die op hol slaat en een gitarist die al evenmin grenzen kent. Met Hollenbeck en Derome in je ploeg kan dit gebeuren natuurlijk. Om vooral maar te besluiten dat het basisduo Louis Beaudoin-de la Sablonnière en Eric Normand duidelijk geen voorstander is van een pragmatische benadering maar liever het pad kiest dat naar een onbekend multiversum leidt.
Ernesto Cervini – Joy
Three Pines Records
Een luisterspel of conceptalbum gebaseerd op de boeken van de Canadese schrijfster Louise Penny (in het bijzonder de detectivereeks met als hoofdpersonage Armand Gamache) naar een muzikaal idee van drummer en componist Ernesto Cervini uitgevoerd met een cast van maar liefst zestien muzikanten en vocalisten.
Het centrale idee: “Three Pines is a state of mind. When we choose tolerance over hate. Kindness over cruelty, goodness over bullying. When we choose to be helpful, not cynical. Then we live in Three Pines”. Wie terugschrikt voor de tekst en vreest voor een zen-getinte soundtrack moet eerst luisteren. Een uur lang wisselen vlammende bebop, Henri Mancini-deuntjes, Aka Moon-ritmen en vocalen met Kurt Elling en Kurt Weil-accenten elkaar af. Een mallemolen van melodieuze sferen en akoestische sonoriteiten met opvallende toonmomenten voor saxofoons, trompet, trombone, gitaar en vocalisten Alex Samaras (!) en Amy Cervini (van Duchess-faam).
Een hele krachttoer die meteen ook een samenvatting vormt van Cervini zijn andere groepen Turboprop, TuneTown, Myriad3 en Tetrahedron.
www.ernestocervini.com
www.threepinesrecords.com 
e-JAZ – Worlds
SOOND
De zwaar onderschatte multi-instrumentalist Claude Evence Janssens komt weer verrassend uit de hoek met dit duoproject dat hij opnam samen met altsaxofonist Abel Jednak.
C.E. Janssens componeerde alle muziek, ontwierp de hoes en is te horen op trombone, bas- en altoklarinet, altsax, trompet, flugelhorn en electronics. Het zijn vooral deze laatste die als basis dienen en waarrond zich een verhaal ontspint. Voor alle duidelijkheid, dit is geen electro-jazz. En dan toch weer wel, aangevuld met links naar een extensief palet van inspiratiebronnen die reiken van moderne jazz tot Arabische invloeden parallel aan deze van Ibrahim Maalouf. Zelf verwijst hij naar de verhalen van Ray Bradbury en ‘I Sing The Body Electric’ van Weather Report. Verschillende beluisteringen zijn nodig om het hele programma te doorgronden.
Met twee titels die momenteel passen bij de chaotische Brusselse verkeerssituatie, ‘Avoiding The Tangent’ en ‘Collectiev Escape’. Ga vooral op zoek naar zijn ‘Flashes Of Light In A Slow Tear’.
https://www.claudejanssens.info/
Etceteral – Rhizome
tak:til
Abstracte hoes en een al even abstracte inhoud voor het tweede album van dit Sloveens trio. Om hun visie op electrojazz en improvisatie te verduidelijken, hanteren ze baritonsaxofoon, electronics en (kick)drums. Live komen daar nog visuals bij als essentieel onderdeel maar dat aspect missen we hier. Spijtig want deze dienden als rechtstreekse inspiratiebron tijdens de opnamen. Geen nood, er komt genoeg informatie door langs de luidsprekers (of koptelefoon). Het gaat van trance-beats bestemd voor de dansvloer tot avant-garde experimenten. Af en toe temporiseren ze even maar doorgaans is het een systematisch aftasten van potentiële grooves en ritmepatronen dikwijls door repetitieve schakeringen en assemblages.
Kort door de bocht omschrijven ze het allemaal zelf als “sonic rubber bands” en luisterden ze vooral naar Joshua Abrams en Evan Parker. Say no more.
Alexandra Grimal – Refuge
Relative Pitch Records
De Franse rietblazer Alexandra Grimal blijft met originele thema’s en projecten op de proppen komen. ‘Refuge’ is een solowerk opgenomen in de traphal van het historisch kasteel in Chambord. Een verbinding van persoonlijke opwellingen en gevoelens in combinatie met de wel heel speciale akoestiek van deze ruimte gebracht op sopraansaxofoon die soms klinkt als een Indonesische bamboefluit of een bansuri.
Fascinerend hoe ze zo de natuur laat binnensluipen in de stenen omgeving. Overwegend een uiterst traag voortschrijdend luisterspel met steeds de prominente drijfveer om de reikwijdte van haar instrument te verlengen met nieuwe bloedstollende resultaten. Meteen ook een originele invraagstelling over de conceptuele samenhang tussen identiteit en akoestiek en zo te komen tot de essentie van beide.
Wederom uitgebracht in digipack met een kunstzinnige houtskooltekening van Alexandre Hollan. Volgend jaar live mee te maken op dezelfde plaats tijdens het festival dat ginder plaatsheeft.
https://alexandragrimal.bandcamp.com/album/refuge 
Once Around The Room
A Tribute To Paul Motian
ECM
Welkom in Motianville met als gidsen Jakob Bro en Joe Lovano die zich nestelen in het erfgoed van Paul Motian en dit in gezelschap van bassisten Larry Grenadier en Thomas Morgan samen met basgitarist Anders Christensen en drummers Joey Baron en Jorge Rossy. Een eclectisch gezelschap dat het jazzkompas in alle richtingen doet draaien.
Ze verkennen, gooien overhoop, herbeginnen en komen steeds met een verrassend eindresultaat naar voor. De titel van het geïmproviseerde ‘Sound Creation’ geldt voor de hele cd. Geen hapklare melodielijnen maar een doorgedreven zoektocht naar mogelijkheden. Dit alles aan de hand van nummers die Bro en Lovano aanleverden, aangevuld met Motian zijn ‘Drum Music’.
Een aparte vorm van “sonic branding” met als onderwerp Paul Motian zijn nalatenschap.
Emiliano Sampaio Jazz Symphonic Orchestra
We Have A Dream
Alessa Records
De zevenendertigjarige Braziliaanse gitarist/trombonist/componist/arrangeur Emiliano Sampaio is actief op verschillende vlakken. Zo heeft hij zijn eigen trio, nonet en bigband. Hij werkte bovendien met zowel het Metropole Orkest als Uni Jazz Orchestra en de HR Frankfurt Radio Big Band. Dankzij deze opname voor een Jazz Symphonic Orchestra gaat een jeugddroom in vervulling. Openingstrack ‘New Old Paths’ vat mooi samen wat volgt. Een groots opgevat klankenspectrum inclusief gesofistikeerde arrangementen en toch allemaal heel subtiel, gekoppeld aan de nodige actiemomenten.
Een ontmoeting tussen de werelden van Edvard Grieg, Igor Stravinsky en David Axelrod!
Songs Of The Doomed
Some Jaded, Atavistic Freakout
TPR Records
“Music inspired by the writing of Dr. Hunter S. Thompson,” staat op de hoes vermeld. Deze soundtrack sluit effectief aan bij de schrijfsels van het Amerikaans “enfant terrible” wiens stijl als “new journalism” of gonzojournalistiek omschreven wordt. Een heel psychedelische trip met een combinatie van gitaren (Don Scott, Luan Phung), bas (Daniel Fortin), drums (Ernesto Cervini) en vibrafoon (Dan McCarthy).
Van Jimi Hendrix zijn ‘Star Spangled Banner’ tot onheilspellende Badalamenti-taferelen, electro-shocks met gitaren zoals ook Elliott Sharp, Derek Bailey en Fred Frith die toedienen of nog de flitsende uithalen die we kennen van Pierre Vervloesem. Allemaal ontsproten uit groepsleider Dan McCarthy zijn brein volgens een nieuwe compositiemethode die hij zelf bestempelt als “gonzo cypher”.
Best te begrijpen door bij voorbaat eens te luisteren naar ‘Strange Rumblings In Aztlan’ en ‘Owl Farm’. Om de woorden van Thompson te gebruiken “fear and loathing in jazzland”. Inclusief een cover van de Jefferson Airplane klassieker ‘White Rabbit’. Zeker voor wie het concert zag van Vitja Pauwels zijn droomproject met Marc Ribot tijdens BRAND! (1.12.2022).
© Georges Tonla Briquet
