SteepleChase special
Various
SteepleChase
Labels die zich houden aan een welbepaalde stijl en visie worden alsmaar zeldzamer. Het Deense SteepleChase, opgericht in 1972 onder toezicht van Nils Winther, dat doorheen de jaren onderdak verleende aan muzikanten als Stan Getz, Archie Shepp, Jackie McLean en Thad Jones, vormt een van de uitzonderingen. Doe hier uw voordeel mee aan de hand van een aantal recente releases. Telkens met achterliggende info over de muzikanten en de nummers.
Nicki Adams/Michael Eaton
- The Transcendental
Een buitenbeentje in de catalogus van SteepleChase is dit duo. De basis van hun vorige cd ‘Paraphrase’ leunde sterk aan bij het hybride pluralisme van de “third stream”. Ze werken het concept verder uit op ‘The Transcendental’ maar toch steevast met jazz als kern. Uiteindelijk schipperen ze tussen Philip Glass en de traditie van Coltrane en Ayler, onder meer.
Ze hernemen tevens liefst drie Joe Henderson composities en voegen tussendoor een stevige portie blues toe! Een hele spreidstand maar ze komen er vakkundig mee weg. In de hoestekst verwijst Eaton naar heel wat intrinsieke waarden en referenties van zowel socio-politieke als literaire aard. Een eclectisch schijfje dat de volledige aandacht van de luisteraar opeist.
Chris Byars – Boptics
Met vier blazers en een ritmeduo van bas en drums verbindt tenorsaxofonist Chris Byars swing en complexe harmonieën in het land van bop.
Dat vier van de zes groepsleden reeds enkele decennia samenspelen helpt om een hechte sound te creëren. Van de huidige bezetting verschenen inmiddels drie albums. Boeiend hoe trombonist John Mosca (zijn solo in ‘Minor Boptics’!) en basklarinettist Stefano Doglioni verweer bieden aan altsaxofonist Zaid Nasser en Byars met steeds die onderliggende swing aangereikt door drummer Keith Balla en bassist Ari Roland.
Jamale Davis – Run With The Hunted
De titel haalde Davis bij een kort gedicht van Bukowski. Niet dat de bassist een even exuberant leven leidde/leidt maar de vrijheid van de “beat poets” stond en staat nog altijd centraal in zijn muzikaal verhaal. Andere leidraad is deze van “old school” bop en swing zij het met een hedendaagse drive.
Niet toevallig wordt de cd afgesloten met een versie van Charlie Parkers ‘Congo Blues’. Trombonist John Mosca, tenorsaxofonist Dario Terzuolo, pianist Mferghu en drummer Ben Zweig zitten onmiskenbaar op dezelfde golflengte.
Classis jazz zonder over te hellen naar gratuite nostalgie.
Andy LaVerne – Spot On
Met zo een veertigtal albums in zijn discografie en een staat van dienst aan de zijde van grote namen als Woody Herman, John Abercrombie, Richie Beirach en Randy Brecker, kan pianist Andy LaVerne een mooi gevulde cv voorleggen. Toch blijft deze leerling van Bill Evans en rabiate fan van Monk te ver onder de radar. Hetzelfde kan gezegd worden van tenorsaxofonist Ben Solomon die hier regelmatig de show steelt. Zijn renommee is helaas beperkter dan deze van Chris Potter of Joshua Redman maar hij mag gerust in hetzelfde rijtje gezet worden. Alleen al openingstrack ‘Tune For Tyner maakt dit duidelijk.
Bassist Mike Richmond en drummer Jason Tiemann vormen op hun beurt al jaren een vast trio met LaVerne. Het kwartet grijpt terug naar de erfenis uit het verleden en voegt daar eigen accenten aan toe zonder ver af te wijken. Emotie en techniek zijn daarbij elkaars inspirerende yin en yang.
Veelzeggend zijn de twee laatste nummers, ‘Prelude For Chick’ en ‘Corean’, onverbloemde odes aan Chick Corea.
The Gary Smulyan and Frank Basile Quintet
– Boss Baritones
Een kwintet met twee baritonsaxofoons in de frontlinie, dat betekent actie. Van bij de openingstrack scheppen de vijf een te verwachten sfeer met solo’s van het saxofoonduo maar ook bassist Mike Karn, drummer Aaron Seeber en pianist Steve Ash spelen een bepalende rol.
Opvallend is de vintage sound die herinneringen oproept aan Jim McNeely en natuurlijk de samenwerkingen van Johnny Griffin en Lockjaw Davis of Gene Ammons en Sonny Stitt. Met dat verschil dat het hier om baritonsaxen gaat, wat de dynamiek enkel maar versterkt. Ze putten wel uit het repertoire van voornoemde referenties om de setlist samen te stellen (‘Oh Ghee’, ‘Hey Lock’, ‘Fifty-Six’, ‘Land Of Dreams’), inclusief ‘Black Velvet’ van Illinois Jacquet.
De hoogdagen van Blue Note getransponeerd naar 2024!
© Georges Tonla Briquet
