Round up 2018 #1
Various
diversen
Om 2018 af te ronden een reeks recente releases die onder de radar bleven maar de aandacht waard zijn. In telexstijl en volgens alfabetische volgorde.
© Georges Tonla Briquet
Tucker Antell – Grime Scene
OA2
Het debuut van deze tenorsaxofonist uit Boston en meteen gaan de nodige knipperlichten aan. Vrees vooral geen modieuze aansluiting met andere hippe dance zoals trap, dubstep, jungle of garage wat uit de titelverwijzing (grime) zou kunnen blijken. De twee minutenlange saxsolo à la Joshua Redman die vervolgens overgaat in aanstekelijke souljazz met Hammond B3 (Jake Sherman in Jimmy Smith-stijl) en gitaar (Carl Eisman als neefje van Grant Green) toont waar het hier om draait. De heren kennen hun jazzgeschiedenis. De composities van Antell zijn verankerd in het verleden maar met een zeer persoonlijke wending zoals verder ook blijkt uit ‘I Mean You’ (hun uitstap naar New Orleans aan de hand van deze Monk-klassieker), de blues van ‘Difference Maker’ en hun kijk op postbop (‘Home Stretch’).
Clubjazz van topniveau. Absoluut te ontdekken.
Ran Blake & Christine Correa - Streaming
Red Piano Records
Een van de meest originele pianisten sinds decennia maar die nog steeds niet de status heeft die hij verdient. Tenzij bij muzikanten en diehardfans die hem opvolgen. Duo-platen zijn een constante in zijn oeuvre. Deze keer vertoeft hij (opnieuw) in gezelschap van vocaliste Christine Correa, ook al zo iemand die ontsnapt aan elke vergelijking. Zij was nog te gast op het vorig jaar uitgebrachte en zwaar onderschatte ‘Monk Dreams, Hallucinations And Nightmares’ van het Frank Carlberg Large Ensemble. Met ‘Streaming’ brengen ze een heel eclectisch programma van standards en traditionals die ze volledig naar hun hand zetten. ‘Don’t Explain’ van Billie Holiday kiezen als opener is een gedurfde zet maar ze slagen con brio. Van Ornette Colemans ‘Lonely Woman’ maken ze een hartverscheurende gospel versie. Eenzaamheid en pijn werden zelden zo geuit. Correa met sjamanistische uitstraling horen we in de Sefardische folksong ‘Ah, El Novio No Quere Dinero’. Twaalf pareltjes in totaal, waartussen een aantal zuiver instrumentale minimalistische werkstukjes. Alles met een moordende ondertoon.
Voor wie zweert bij Abbey Lincoln en Nina Simone is dit absoluut verplichte kost.
Jasper Blom Quartet – Polyphony
Whirlwind Recordings
Tweemaal het Jasper Blom kwartet (Jesse van Ruller, Frans van der Hoeven, Martijn Vink) live opgenomen in het Bimhuis op twee verschillende data en telkens ook met een andere gastmuzikant wat leidt tot uiteenlopende dynamieken. De rode draad is Blom zijn kijk op de vijftiende-eeuwse polyfonie en hoe je dit kan vertalen naar jazz en hedendaagse tonaliteiten met een meerstemmige gelaagdheid. Op cd 1 (opname 21 mei 2016) is Bert Joris de notoire genodigde die enerzijds zijn vertrouwde zelf blijft maar duidelijk ook onder invloed van het hyperkinetische kwartet scherp uithaalt met als hoogtepunt ‘Virelai’. Op cd 2 (opname 10 februari 2018) is Nils Wogram de extra muzikant. Een even vurig kwartet bepaalt de hoofdlijnen maar hier wordt al eens verwezen naar jazz noir en Twin Peaks-gerelateerde filmmuziek. En natuurlijk laat Wogram blijken dat hij een van de meest funky trombonisten is.
Een meer dan gelukte dubbelslag.
Daniele di Bonaventura & Giovanni Ceccarelli – Eu Te Amo (The Music Of Tom Jobim)
Bonsaï
Daniele di Bonaventura (bandoneon) en Giovanni Ceccarelli (piano) doorbladerden het oeuvre van Jobim en kwamen uiteindelijk uit bij een selectie van veertien minder bekende nummers. Een programma boordevol melancholie en sensualiteit met extra dieptegang door de vocale bijdragen van Ivan Lins op twee stukken en de aangepaste inkleuringen van cellist Jaques Morelenbaum.
Geen modieus product maar stijlvolle intimistische muziek die best gedijt in een decor van fluwelen zetels met gedempt licht en de gepaste fles rode wijn bij de hand.
Kaja Draksler-Petter Eldh-Christian Lillinger – Punkt.Vrt.Plastik
Intakt
De Sloveense pianiste Kaja Draksler maakt al enige jaren furore vanuit Nederland. Met deze ‘Punkt.Vrt.Plastik’ wijkt ze niet af van haar parcours. Dat betekent hoekige en verwrongen structuren creëren volgens de regels van de improvisatie maar wel degelijk vertrekkend vanuit een partituur. De Zweedse bassist Eldh en de Duitse drummer Lillinger spelen het spel volledig mee. Elkeen hanteert door elkaar vervlochten repetitieve patronen en vinnige accenten die elke vorm van gladgestreken flow tegenhouden. Negen composities in totaal, opgevat als miniclusters boordevol fascinerende minicellen met onderlinge connecties.
Hun stelregel: “de muziek en de energie zijn belangrijker dan de juiste noten”. Een handige tip bij de beluistering.
Amaury Faye Trio – Live In Brussels
Hypnote
Dit Franse pianotrio stelt zich tot doel de dialectiek van de oerklassieke bezetting eigen te maken en te verrijken met persoonlijke invullingen. Een puik idee was alleszins om hun tweede cd live op te nemen. Ze kozen daarvoor de Brusselse Jazzstation, bekend om de goede akoestiek en een steeds attentievol publiek. Met de opener sluiten ze aan bij de huidige golf in het zog van The Bad Plus maar weten er toch aparte wendingen aan te geven. Monks ‘Ugly Beauty’ wordt een intimistische en lyrische ballad. Via Gershwins ‘Fascinating Rhythm’ keren ze nog verder terug in de tijd, meer bepaald naar de Art Tatum-school. Althans tijdens de intro want na een paar minuten gaat het pijlsnel.
Een uur lang weten ze op die manier hun publiek te boeien. Hun soms onverwachte impulsen en sterk uiteenlopende associaties vormen daarbij geliefkoosde spoorwissels. Zo bakenen ze hun terrein af binnen een overvolle zone.
Marie-Paule Franke – All Is Love
Eigen beheer
Mini-cd van deze zangeres die eerder al een volledig album uitbracht (‘Tales From A Lonely Room’). Twee nummers daarvan horen we hier terug in herwerkte versie, aangevuld met twee extra composities. Huiskamerjazz met popinvloeden en vertrouwde stemverbuigingen. Dit alles heel introspectief met een licht verleidelijke ondertoon. Mattias Vanhoecke op Fender levert de nodige speelse accenten. Trompettist Sam Vandekerckhove doet hetzelfde een paar keer. Klinkt vooral als tussendoortje in afwachting van een ruimer aanbod.
Fred Frith Trio – Closer To The Ground
Intakt
Ondanks de hype rond een ganse nieuwe lichting gitaristen houden de veteranen stand. Onder hen Fred Frith die hier in gezelschap van bassist Jason Hoopes en drummer Jordan Glenn weer lekker ontwrichtend en prangend materiaal voorstelt. Het is hun tweede samenwerking. Plastische spielereien allerhande die soms lijken af te stevenen op klassiekere structuren maar het (gelukkig) nooit worden. Hoogtepunten zijn de gemuteerde dub van ‘Ruhebereich, de vervormde trance grooves in ‘A Path Made By Walking’ en Friths zijn meesterlijke effecten in ‘Love And Other Embers’. Een vertrouwde aanpak die nog steeds voor verrassingen zorgt. Niet uw dagelijks gitaartrio, wel voor adepten van Henry Cow en Marc Ducret.
Bob James – Espresso
Evosound
De negenenzeventigjarige pianist Bob James legde een grillig parcours af. Van freejazz (‘Bold Conceptions’ onder de vleugels van Quincy Jones) tot begeleider van Sarah Vaughan. Hij was ook sidekick van onder meer Grover Washington jr., Chet Baker en Ron Carter. Zijn ‘Nautilus’ behoort tot een van de meest gesampelde opnamen in de hiphop scene. Met de groep Fourplay (die hij oprichtte samen met Lee Ritenour) werd het allemaal mega. ‘Espresso’ is een terugkeer naar de basis van het pianotrio met Billy Kilson (drummer) en Michael Palazzolo (bas). James is een poëet maar ook een componist van aanstekelijke en catchy stukken die je niet loslaten(‘Shadow Dance’) en die moeiteloos de link legt naar Ramsey Lewis en Fats Waller. Zijn soundtrackverleden (hij schreef het thema voor de tv-reeks ‘Taxi’) hoor je in ‘One Afternoon’.
Waardig ouder worden noemen ze dat.
Natashia Kelly Group – Inside The Wave
Raw Records
Getemperde basnoten van Brice Soniano gekoppeld aan een stem met eenzelfde buigbare souplesse als Gregory Frateur en Antony Hegarty aka Anohni vormen hier de eerste kennismaking. Veel uitbundiger wordt het nooit. Zelfs niet wanneer gitarist Jan Ghesquière op het toneel verschijnt. Wel klinkt het in 'Sweet Dragon 3’ plots heel donker en beklemmend. Op de setlist werk van Kelly en gezamenlijke improvisaties aangevuld met een Ierse traditional (in pure sean-nòs-stijl !) en een uiterst breekbare versie van ‘’Round Midnight’ met eigen wetmatigheden en referentiekader. Helemaal in de lijn van wat ze bij granvat uitbrengen. Ook wel te omschrijven als ‘Alice In Wonderland’ in een versie van Tim Burton. Opname en mixing waren in handen van Koen Gisen, tegenwoordig de onvermijdelijke man in dit vakgebied. Een JazzLab tour volgt begin 2020!
