Miscellaneous
Various
Truth Revolution Recording Collective / Visage Music / Discus-Music / Felmay
Geen echt rariteitenkabinet maar een aantal recente releases die net buiten het kader vallen van traditionele jazz of improvisatie.
Foto © Jazz'halo
Vincent Hsu & The Jazz Supreme Orchestra
Music For The River Jazz Suite
Truth Revolution Recording Collective
Een opmerkelijke “suite” van de Taiwanese contrabassist Vincent Hsu rond het thema van twee stromen, Love River van zijn geboortestad Kaohsiung en de Mississippi, bakermat van de jazz.
Op de setlist een “ouverture” (‘Cotton Field’), de trilogie ‘Rumba For The River: Father’s Meldoy, Memphis Creek, Dragon Dance’ en verder nog vier aparte composities. De muzikale brug tussen twee continenten door een orkest dat een repertoire voorstelt hoofdzakelijk gedrenkt in afro-cubaanse ritmen. Ergens klinkt het of Carlos Santana in New Orleans verzeilde tot even later Flat Earth Society aan boord lijkt te stappen.
https://www.vincenthsujazz.com/
Inventions Mater – Dimention(i)s Mat(t)er
Visage Music
In 2011 besloten klarinettist (en computerspecialist) Pierpaolo Romani en gitarist Andrea Pennati (met diploma Europese en Italiaanse literatuur op zak) als duo de muziek van Frank Zappa te brengen onder het motto “Back to the essentials”.
Voor ‘Dimention(i)s Mat(t)er’, de nieuwste tribute, omringden ze zich met een uitgebreid gezelschap waaronder Napoleon Murphy Brock (ex-Zappa) en kunstenaar Antero Valério die voor de aangepaste hoes zorgde à la ‘Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band’ (The Beatles)/’We’re Only In It For The Money’ (Zappa). Tussen openingstrack ‘Cosmik Debris’ en afsluiter ‘Filthy Habits’ is het een hoofdzakelijk akoestische set gelardeerd met folk, blues, klassiek en singer-songwriterstinten. De nodige effecten, te vergelijken met de minuscule randtekeningetjes in het Amerikaanse humormagazine MAD, ontbreken evenmin.
De veelzijdigheid van Prof. Doctor Zappadopolis (Marc Sleen’s Zappa-personage) nog maar eens bewezen. Beste instapmoment is ‘Black Napkins’.
Marty Isenberg – The Way I Feel Inside
Truth Revolution Recording Collective
Bassist Marty Isenberg is een hevige fan van filmregisseur Wes Anderson. Voor ‘The Way I Feel Inside’ haalde hij zijn inspiratie bij diens films.
Hij waagt zich aan bewerkingen van onder meer Bowie’s ‘Life On Mars’ en ‘Rebel Rebel’. Dit laatste nummer krijgt een heuse Burt Bacharach-versie terwijl het donker getinte ‘Needle In The Hay’ helemaal afglijdt richting Melanie Di Biasio. Ruimte is er eveneens voor manouche swing en een ommetje langs New Orleans (‘So Long’).
De openingstrack ‘Stephanie Says’ onthult de hele procedure van onverwachte wissels in stemming en tempo. Het gaat van een zuivere Fellini-sfeer via een melodieus intermezzo naar snedige jazz. In vijf van de acht nummers horen we vocaliste Sami Stevens. Verder een resem van vijftien gastmuzikanten waaronder gitarist Nir Felder.
Ideale soundtrack om het fotoboek ‘Accidentally Wes Anderson’ van Wally Koval te doorbladeren.
https://www.martyisenberg.com/
BANDCAMP 
Orchestra Cocò – Cocò 80
Felmay
Orchestra Coco is een Italiaans trio van twee akoestische gitaristen (Augusto Creni, Marco Maturo) en een contrabassist die ook zingt (Lucio Villani).
Het trio schuimt de muziekgeschiedenis af en laste in het verleden reeds heel wat vreemde haltes in (‘Passepartout’, ‘Hot Club’, ‘Xmas Favourites’). Deze keer helde hun nostalgische drang over naar de jaren tachtig en bewerken ze twaalf hits uit die periode. Op de setlist staan onder meer ‘La Isla Bonita’, ‘Thriller’(!), ‘Girls Just Want To Have Fun’, ‘Sweet Dreams’ en ‘Karma Chameleon’.
Hoofdzakelijk te zoeken in de richting van gipsy swing en chanson à la Georges Brassens. Gedurfd extreem maar vooral ook alom verrassend met een kwinkslag. Ideale cd voor een muziekquiz.
Live staan ze vast en zeker garant voor een uiterst onderhoudende avond. Om nog twee titels te citeren, ‘Relax’ (!!) en ‘Wonderful Life’.
Paul Taylor – Whirl And Magnet
Discus-Music
Het gaat om een oudere opname uit begin 2018 die nu pas uitgebracht wordt via het Britse label gespecialiseerd in “leftfield rock music, free jazz, extended songform, electronics, improvised music, and other sounds which defy categorisation”.
De titeltrack is opgedeeld in twee delen van respectievelijk zeventien en twintig minuten met Paul Taylor solo achter een Hammond C3 orgel. Absolute tip voor fans van de vintage Lesley klank en progrockers (de hoes alleen al!).
Te situeren tussen Bernard Foccroulle, Bach en Rick Wakeman.
This Celestial Engine – This Celestial Engine
Discus-Music
Het moet zowat de meest onverwachte samenwerking zijn van het voorbije jaar, dit trio gevormd door toetsenist Roy Powell (Bill Laswell, Naked Truth, Tony Levin), bassist Dave Sturt (Gong, Steve Hillage, Bill Nelson, Harold Budd) en drummer Ted Parsons (Prong, Swans, Killing Joke).
De vijftien minutenlange openingstrack, ‘The Astral Doctrine’, is op zich alvast een welgekozen kennismaking. Ze omarmen kosmische kamermuziek en voegen daar bijna schurend een onderliggende progdrive aan toe in combinatie met exotische sierelementen door gebruik van orgel. Vervolgens plaatsen ze de “new wave of piano” stroming in een hermetisch space decor (‘Supranormal Headspace’). Zo borduren ze verder op hun ervaringen uit het verleden.
Een niet te missen experimentele avant-ambient trip.
© Georges Tonla Briquet
