Vijay Iyer – Compassion

V

ECM

Tweede release van dit rijkgeschakeerd trio dat zowel verankerd is in de traditie als mee de hedendaagse jazzstroming richting geeft.

Drummer Tyshawn Sorey komt het eerst aan zet. Na wat cymbaalklanken volgen pianist Vijay Iyer en contrabassiste Linda May Han Ho behoedzaam in zijn spoor. Donkere tinten wisselen af met meer heldere schakeringen. Er volgt een aaneenschakeling van lichte verschuivingen met een onderliggend potentieel maar het is wachten tot het tweede nummer (‘Arch’) voor ze de echte actie inzetten.

Van hieruit is het dan de eerste toboganrit langs steile ritmische reliëfpatronen waarbij de drie zich elk assertief opstellen maar wel als hecht trio samenblijven. Het kolkende ‘Overjoyed’ (Stevie Wonder) begint met een big bang en raast gedurende acht minuten verder. Snelheid en percussieve accenten van Iyer vormen tevens de ankerpunten in ‘Maelstroom’ (!). Sorey duikt overal op als de moderator die het basisframe steeds op de juiste manier weet te situeren. Het is uiteindelijk May Han Ho die op expliciete wijze voor heel wat hechtingen en aflijningen zorgt (‘Panegyric’).

Typerend is de crescendo opbouw van de composities die dan telkens rustig uitdeinen (‘Ghostrumental’!). Drie nummers die hiermee contrasteren zijn de intimistische bespiegeling ‘Prelude:Orison’ (een ode van de pianist aan zijn vader) en ‘It Goes’ (geïnspireerd door teksten van dichter Eve L. Ewing) samen met de beklemmende avant-garde spielereien op de tonen van ‘Nonaah’ (Roscoe Mitchell). Afsluiten doen ze met het funky en latin getinte ‘Free Spirits/Drummer’s Song’ (John Stubblefield/Geri Allen). Het sein om nadien als trio de “clubbing” toer op te gaan lijkt het wel.

Duidelijk de ultieme groep om live te zien.

© Georges Tonla Briquet

Musici:
Vijay Iyer: piano
Linda May Han Oh: contrabass
Tyshawn Sorey: drums

https://vijay-iyer.com/