Trio in Bocca al Lupo - Nostalgia (P. Godderis)

T

Nardozza Music

Onder de naam Trio In Bocca Al Lupo scharen zich 3 Limburgse muzikanten: Carlo Nardozza (trompet), Tim Finoulst (gitaar) en Alano Gruarin (piano). Hun debuut-cd, ‘Nostalgia’, in december 2016 opgenomen, werd enkele weken geleden gereleased.

De titel dekt in elk geval de lading: voor de 10 stukken op deze schijf put men uit bestaand, maar heel gevarieerd repertoire dat niet enkel terugvoert naar vroegere tijden, maar in de meeste gevallen ook herkenning en herinnering oproept. Openingsnummer ‘Tarantella “Godfather”’, door Carmine Coppola gecomponeerd voor de soundtrack van het derde deel van ‘The Godfather’-trilogie, tovert de luisteraar terstond beelden voor ogen van dansende mensen. Nardozza varieert uitbundig op het thema, prompt gevolgd door Finoulst die een zeer jazzy gitaarsolo aflevert.

Van een heel andere teneur is ‘Estate’, een mij voorheen onbekende compositie van de hand van ene Bruno Martino. Behoedzaam ingezet door Gruarin die in de tweede helft ook een korte solo aflevert, wasemt het stuk van bij de aanvang pure melancholie uit.

‘Gente Di Mare’ is inderdaad het overbekende lied dat in lang vervlogen tijden door Umberto Tozzi de hitlijsten in werd gezongen, de status van “klassieker” heeft verworven en daardoor nog steeds op populaire radiozenders is te horen. Hier gelukkig gemetamorfoseerd tot een sprankelend muziekje en dus een eind verwijderd van de oorspronkelijke - naar mijn smaak - (aan)slepende vertolking.

Volgt ‘L’été Indien’, best gekend in de versie van Joe Dassin, maar volgens de credits vermeld op de hoes oorspronkelijk door Italianen gecomponeerd. Na een ruim 2 minuten durende ‘Intro L’été Indien’, tijdens dewelke Nardozza solo improviseert op de melodie, volgt het eigenlijke stuk, maar in een sneller tempo gebracht dan het bekende Franse chanson. Halfweg treedt even een kleine verstilling op waarna Gruarin zich in de hoofdrol manifesteert.

Helemaal pure nostalgie – ik in de zomer van 1964 als nauwelijks 6-jarige aanschouwend hoe Gigliola Cinquetti het Eurovise Songfestival (toen nog met bescheiden aantal deelnemers) wint - en druipend van weemoed is ‘Non ho l’età’, niet in het minst door de solo-interventies van Finoulst en Nardozza.

In dezelfde “mood” verder ondergedompeld wordt de luisteraar tijdens ‘Il Padrino’ dat de grote Nino Rota zaliger gedachtenis componeerde en dat ongetwijfeld dè herkenningsmelodie is geworden van ‘The Godfather’. Zeer bedachtzaam het motief benaderend, demonstreert het trio op overtuigende wijze in welke ravissante klankkleur die combinatie van gitaar, piano en trompet kan uitmonden. Een heel mooie vertolking van een niet voor de hand liggende “cover”!

Dartelen dan weer doet Trio In Bocca Al Lupo doorheen de traditional ‘Bella Ciao’. Lenig en soepel doorkruisen elkaar de verschillende instrumenten, om zich naar het einde toe subtiel te vervlechten.

‘Malafemmena’, het tweede door mij niet gekend stuk op deze cd, start met Finoulst kort solo, waarna achtereenvolgens Nardozza en Gruarin het thema openwerken. Eveneens een van de sterkste en meest verrassende nummers op deze cd.

Geëindigd wordt met wat niet bepaald een lievelingsnummer – understatement! – van mij is, nl. ‘Felicita’, in 1982 door Al Bano en Romina Power aan de wereld “geschonken”. Vooraf in de hoesnota’s lezen dat dit slotnummer op bijna 11 minuten afklokt, wekte al evenmin geestdrift op… Een gewaarwording die ook tijdens de aanvang van het stuk aanhoudt, maar naarmate de muzikanten zich van de eigenlijke melodielijn losscheuren, er afstand van nemen en improviseren valt het beter mee.

‘Nostalgia’ zou ik omschrijven als een charmant debuut, met als voornaamste kenmerken een zeer eigenzinnige keuze qua repertoire en een best aanminnige klankkleur. Een aanrader voor wie opteert voor vlot in het gehoor liggende jazz die tapt uit vele, vaak verrassende vaten.

Tekst © Paul Godderis, 14 september 2017  -  foto © Liesje Roggen