Trio Grande - Impertinence
T
Igloo Records / KAAP
De kleinste bigband van de wereld vierde vorig jaar zijn dertigste verjaardag met ‘Impertinence’.
Nog altijd voelen rietblazer Laurent Dehors, Michel Massot (zwaar koper) en Michel Dubrulle (slagwerk) zich als kinderen in een zandbak, of misschien beter koters die in de muziekwinkel zich van onder de waakzame ogen van ouders en winkelier weten te onttrekken en een feestje bouwen.
De titel van de opener ‘Pour Les Petits’ dekt alvast de lading. Een feestelijk ritme is het tapijt waarop Laurent Dehors op blokfluit een vrolijke riedel verzint. Soms lijkt er even een dissonant in te sluipen, maar het houdt de luisteraar wakker. Grootste verschil met kleine kinderen die hun creativiteit botvieren? Dit trio is geschoold en decennia lang op elkaar ingespeeld.
‘Jamais Deux Sans Trois’ borduurt op bijna hetzelfde ritme en melodie verder, alleen heeft Dehors toevallig een blinkende sopraansax zien hangen en de blokfluit ingeruild. Ook de titeltrack daagt de luisteraar uit, maar dan eerder wegens ritmische bokkensprongen. ‘Heureux’ is funky track, net als ‘Menuet Transfiguré’, een opvallende bewerking van Bachs derde Franse suite (BWV814)
Wie op de melodische bijdragen op euphonium van Michel Massot wacht, wordt pas beloond tijdens ‘Escalles’, halverwege kort afgelost wanneer de basklarinet overneemt. In ‘Mimi’ komt de trombone voor het eerst echt uit de verf, alsook in het dromerige ‘Murmures’, een rustmoment. In het daaropvolgende ‘Charleston’ gaat Dehors stevig tekeer op klarinet. Het romantische ‘Mathilde’ is dan weer Massot op zijn melodische best, met een pakkende sound op trombone.
‘Rue De La Brasserie’ mengt jazz met een portie blues en soul die aan de ribben blijft plakken. De titel van het slotakkoord, ‘Taiko Blues’ misleidt al vanaf de intro van de doedelzak, al gauw aangevuld met handengeklap. Wanneer de percussie erbij komt, waant men zich tijdens deze geniale afsluiter helemaal in Bretagne. Ook hier weer dagen de muzikanten elkaar uit met tempo- en maatwissels.
In het bijhorende boekje duiden ze hun keuzes: de eeuwige jeugd opeisen, het groepsgevoel verheffen boven het individualisme, zuivere akoestische uitveringen verkiezen en de rest moet u zelf lezen. Back to the roots. Dit is helende muziek, puur als bronwater. Voor de geïnteresseerden: het jongste nummer van Le Jazz d’Hortense bevat een uitgebreid interview met de intussen toch legendarische Michel Massot.
© Olivier Verhelst
