Thierry Maillard Big Band – Zappa Forever
T
Ilona Records
Met het oeuvre van Zappa kan je alle kanten uit. De Franse pianist Thierry Maillard probeert op zijn beurt de extravaganza van The Grand Wazoo te benaderen aan de hand van tien eigen composities die hij liet uitvoeren door een big band met notoire gastsolisten als Chris Potter, Gilad Hekselman en Stéphane Belmondo.
Thierry Maillard was sowieso al iemand die muzikale grenzen aan zijn laars lapte. Expliciete voorbeelden uit zijn verleden zijn onder meer ‘Ethnic Sounds’ (2015) en ‘Pursuit Of Hapiness’ (2018). Het stond dan ook in de sterren geschreven dat hij vroeg of laat bij Zappa zou eindigen. Dit is nu gebeurd met deze dubbel-cd. Net geen honderd minuten vertoeven in een dystopische wereld boordevol kubistische taferelen. Er zijn ergere manieren om de lockdown door te komen.
Om Camille Bertault te citeren die de tekst schreef voor ‘Zappa Forever’ en eveneens inzong: “être un être étrange, c’est peut-être juste être un ange à qui ça démange". Het is een van de drie gezongen stukken. De andere twee zijn van David Linx door hemzelf gebracht. Aansluitend de zowat te verwachten verwikkelingen en contradicties. Zware orkestraties tegenover licht gestroomlijnde passages en seventies fusion die volgt op een epische verhaaltrend.
In ‘Les 4 Elements’ laat gitarist Gilad Hekselman horen dat hij de perfecte keuze was om de boel wat extra op stelten te zetten. Chris Potter komt nu eens bedachtzaam langs kuieren (‘Planète Mars’) om wat later de hele blazerssectie mee op touw te nemen voor een heftige rit boordevol obstakels (‘Between Earth And Sky’). Stéphane Belmondo, bugel aan de lippen, weet meteen de gemoederen te bedaren op zijn vertrouwde manier maar dit lukt hem slechts nauwelijks. Het hele gezelschap gaat al snel opnieuw heftig uit de bol. Klarinettist Stéphane Chausse doet eveneens een poging om diplomatisch iedereen tot kalmte te brengen maar slaagt daar maar gedeeltelijk in. Allemaal te beleven tijdens het tien minuten durende ‘Transylvanie’. In het laatste stuk (‘Transition’) belandt het genootschap dan nog even in een Ennio Morricone decor. Voordien hadden we reeds recht op een snuifje Boulez en wat Bartok-lijntjes.
Net zoals Zappa dat deed, werpt Maillard zich op als een heuse avatar. Hij ontleent en creëert nadien iets nieuws. Heel lichtjes in het verlengde van Vienna Art Orchestra en Flat Earth Society maar niet te vergelijken met de meester zijn eigen ‘Orchestral Favorites’ (1979). Verpakt in een uitklapbare hoes met aangepaste striptekeningen van Mister K.
© Georges Tonla Briquet
