Synestet – Les Usures

S

eigen beheer

De Franse klarinettist Hélène Duret leidt een dubbelleven in de werelden van muziektheater en jazz. Ondertussen woont ze al enkele jaren in Brussel en stelde ze een eigen kwintet samen waarmee ze nu een eerste cd opnam onder de titel ‘Les Usures’.

Duret heeft iets met oude organische versleten voorwerpen. De titel ‘Les Usures’ (slijtages) is daar een rechtstreekse verwijzing naar en houdt tevens verband met de hoesfoto. Deze is een detailopname van een stukje verroest ijzer dat ze zorgvuldig bewaart in haar portefeuille. De muziek op ‘Les Usures’ heeft nochtans niets te maken met oude muziek, integendeel. Samen met Sylvain Debaisieux, Benjamin Sauzereau, Fil Caporali en Maxime Rouayroux brengt ze een repertoire dat heel nauw aansluit bij de huidige stroming waarbij (hedendaags) klassiek, jazz, improvisatie en filmische sfeerscheppingen elkaar overlappen. In de openingstrack ‘Coloured Clouds After An Exhibition’ worden meteen de puntjes op de i geplaatst. Een flow van repetitieve saxofoonlijnen, wat drumgeroffel met borsteltjes en spaarzame gitaarnoten zetten de sfeer. De filmmuziek van Nino Rota is niet veraf. Rond dit haast etherische aura wordt gedurende net iets meer dan een half uur gemusiceerd.

Wie een gitarist als Benjamin Sauzereau binnenhaalt, weet meteen dat er een stoorzender in huis is. Hij doet zijn reputatie alle eer aan. Niet door revolutionaire omwentelingen te ontketenen maar met subtiele kanttekeningen. Zoals in ‘Sceptre’ waar de intro erg aanleunt bij Pink Floyd en hij samen met Duret alles lichtjes laat verschuiven van jazz naar pop aan de hand van polyritmische patronen. Meest expressionistische omkering is er in ‘Tout ça Pour ça’ dat vooral ook live tijdens de cd-voorstelling in ‘Le Cercle Des Voyageurs’ een heuse Big Bang teweegbracht. Het daaropvolgende ‘Après’ met wat geruis en dreigende ondertoon is de desolate weerklank van de net voorbije apocalyps. Andere extreme uitbarsting is deze van ‘Blues To “Blues To…”’, nog zo een hoogtepunt live. ‘La procédure’ ligt dan weer in het verlengde van Eleni Karaindrou haar composities voor de films van Theo Angelopoulos. Heel gepast zijn de korte interludiums die als een soort rode draad de verschillende hoofdstukken aan elkaar binden.

Duret zelf beweegt zich als een kameleon in het door haar gecreëerde universum. Ze fluistert, schrijdt stijlvol voort, kruipt in de huid van een dichteres maar durft ook assertief uit de hoek te komen. Met tenorsaxofonist Sylvain Debaisieux heeft ze de juiste sparring partner terwijl contrabassist Fil Caporali en drummer Maxime Rouayroux voor een gepaste omkadering zorgen. Het wordt al meteen uitkijken naar het vervolg waaraan ze volop werken.

© Georges Tonla Briquet

Musici:

Hélène Duret: klarinet, basklarinet
Sylvain Debaisieux: tenorsaxofoon
Benjamin Sauzereau: gitaar
Fil Caporali: contrabass
Maxime Rouayroux: drums

Live:

5 december 2019, La Conserve