Sylvie Courvoisier Trio - D’Agala
S
Intakt
De Zwitserse pianiste Sylvie Courvoisier die in 1998 naar New York verhuisde, kan een indrukwekkende reeks samenwerkingen voorleggen. Klinkende namen als Evan Parker, John Zorn, Mary Halvorson, Mark Feldman en Ellery Eskelin mogen daarbij duiden op zin voor avontuur. Techniek en compositie combineert zij graag met improvisatie.
Met haar trio met Kenny Wollesen en Drew Gress bracht zij in 2018 het allesbehalve doordeweekse album D’Agala uit. Elk van de negen stukken daarop zijn opgedragen aan personen die zij bewondert of die voor haar van grote invloed zijn geweest. Daarmee belandt de muziek in heel verschillende sferen, die door bijzonder hecht samenspel verbonden blijven. Afwisseling zit er meteen binnen het bestek van het eerste nummer, dat zij schreef voor haar vader die een amateurpianist oude stijl was.
“Imprint Double” start de pianiste met de laagste bastonen, waarop haar kompanen haar zo begeleiden dat een oude trein aan het rijden schijnt te gaan. Al gauw komen er hogere noten in melodieuze lijnen, maar ook pauzes aan te pas. Na die contrastwerking verandert a.h.w. het perspectief en improviseert het drietal iets als een rustig landschap. In die ruimte tekenen de drie muzikanten een samenhangend plaatje dat ook weer spannend wordt. Waarop die vaart als van een trein weerkeert.
Het openingsnummer zet met veel verve de toon voor een gevarieerd album. Melodie en structuur duiken nog regelmatig op, net zoals improvisaties die nu eens klinken als een samen rondwaren en dan weer als collectief bouwen of boetseren. Bij “Bourgeois’s Spider” voor beeldhouwster Louise Bourgeois passen voor mijn part associaties met getransformeerde dubmuziek en tintelende auditieve sculpturen. Waarna het trio op “Eclats for Ornette” lekker fris dolt met de erfenis van Ornette Coleman. De lezing ervan in duo met Mary Halvorson op Crop Circles deed deze compositie al blinken, met dit trio wordt het nog schitterender.
Het kan dan wel lijken dat je hiermee de hoogste hoogtepunten op deze cd al gehad hebt, maar toch excelleert het hele schijfje in intensiteit en hecht samenspel, doordacht zowel als spontaan inspelend op elkaar. Ook in een less-is-more-passage op het titelnummer voor Geri Allen is de impact groot. Tot en met het laatste nummer komen kortere en wijdere bewegingen op verschillende snelheden en met de nodige tempowisselingen prikkelend en meeslepend aanzetten. In Kenny Wollesen en Drew Gress vindt de pianiste heren van stand die haar muzikaal uitmuntend aanvullen.
© Danny De Bock
Verschijnt eveneens op draaiomjeoren.com
Musici:
Sylvie Courvoisier, piano
Kenny Wollesen, drums & wollesonic
Drew Gress, contrabas
