Sylvain Rifflet - We Want Stars
S
Magriff / Outhere
In de Franse jazzwereld is Sylvain Rifflet ongetwijfeld een van de origineelste als het gaat om het opzetten van zijn projecten.
Als de tenorsaxofonist al een geluid heeft, dan is het doordrenkt van een traditie die gemakkelijk terug te voeren is tot Stan Getz (denk aan het prachtige 'Re-Focus', geïnspireerd op het album van Getz).
De inspiratie van Sylvain Rifflet gaat veel verder dan de gebruikelijke criteria: denk maar aan 'Alphabet' en het album 'Mechanics' of 'Troubadours' in trio met trompettist Verneri Pohjola en percussionist Benjamin Flament.
Met dit nieuwe opus, getiteld 'We Want Stars', is hij terug in trio: met Bettina Kee (alias Ornette met haar single 'Crazy') op keyboards en effecten, en Vincent Taeger op drums en Tama talking drums, een ongewone muzikant die zich even goed thuis voelt bij Tony Allen, Charlotte Gainsbourg, Philip Catherine, Oxmo Pucino, Archie Shepp en vele anderen.
Het volstaat te zeggen dat de bezetting even intrigerend als enthousiast is, want voor zover we kunnen nagaan is dit een zeer originele samenstelling.
“First Dance” introduceert ons meteen in het sonische universum van het album met de elektroklanken van Bettina Kee. “The Mojo” volgt, met tromgeroffel en een offbeat ritme over de rustige zang van de tenor.
“Mamahuhu”, met zijn spookachtige klarinetzang, is een dromerige uitnodiging, gevolgd door ‘Bach and Boom’ - Boom is de bijnaam van de drummer - dat draait om een verzonnen prelude en een drumsolo. “Monolodic” en ‘Riffology’ volgen als twee stukken in één, waarbij de drums in het tweede deel zachte Afrikaanse accenten aannemen.
De albumtitel, “We Want Stars... Not Satellites”, is een verwijt aan Elon Musk, die zoveel satellieten de lucht in stuurt dat we de sterren uiteindelijk niet meer zien. Het album sluit af met een prachtig eerbetoon aan de Engelse saxofonist John Surman, een muzikant die in zijn discografie veel heeft geëxperimenteerd met electro sounds, iets wat Bettina Kee, alomtegenwoordig en essentieel in alle nummers, met een constante originaliteit benadrukt.
Met 'We Want Stars' weet Sylvain Rifflet het hermetische van de electro te doorbreken door het warme geluid van de tenorsax te projecteren. Het is een originele plaat die uitzonderlijk goed geslaagd is.
© Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)
In samenwerking met JazzMania
