Stefon Harris + Blackout – Sonic Creed
S
Motema
Met Blue Note releases zoals ‘A Cloud Of Red Dust’ (1998), ‘BlackActionFigure’ (1999) en ‘Evolution’ (2004) stond vibrafonist Stefon Harris indertijd volop in de kijker. Na een overstap naar andere labels verdween hij wat onder de radar, ook al was hij lid van het SF Jazz Collective. Zijn meest recente cd onder eigen naam dateert van 2009. Met deze ‘Sonic Creed’ is hij weer helemaal klaar voor een nieuw offensief. Dat hij (opnieuw) bovenaan de top van beste vibrafonisten troonde in de recente Downbeat poll, zegt veel.
De openingstrack is puur vuurwerk. Een hitsige cocktail van saxofoons, gitaar, percussie, klarinet, toetsen en natuurlijk vibrafoon. Een kinetische vorm van fusion en “soul makossa” met tentakels die reiken tot in Afrika. Meteen ook een rechtstreekse ode aan een van zijn grote voorbeelden, Art Blakey. Het daaropvolgende ‘Chasin’ Kendall’ gedijt eerder op een ondergrond van relaxe souljazz met exotica-tinten. Vibrafoon, basklarinet en altsaxofoon zorgen voor kleurrijke kanttekeningen. Met de volgende stap belanden we in de softsoul kringen van Minnie Riperton in gezelschap van zangeres Jean Baylor om nadien via Horace Silver’s ‘The Cape Verdean Blues’ over te schakelen naar een meer gelaagd jazzidioom met vrolijke dansritmen. ‘Go’ (Wayne Shorter) is het vertrekpunt voor een omweg naar funky soulgrooves. De tweede helft van de cd zit eveneens boordevol verrassende wendingen zoals het Afro-Cubaanse ‘Song Of Samson’.
De uitgebreide begeleidingsgroep wordt aangevuld met diverse gastmuzikanten waaronder violiste Regina Carter, percussionist Pedrito Martinez en marimbaspeler Joseph Doubleday (Chris Potter’s Underground Orchestra, The Kenny Barron Quintet). Toch een paar schoonheidsvlekjes zoals het wat te vlakke eerbetoon aan Michael Jackson (‘Gone Too Soon’ uit diens ‘Dangerous’ en opgedragen aan aids-slachtoffer Ryan White) en een te gepolijst ‘Now’ (Bobby Hutcherson).
Een caleidoscopische cd waarin tevens een boodschap vervlochten zit. Harris wil hier namelijk ‘Black Lives Matter’ verklanken op zijn manier. “Art for our sake’ zoals hij het zelf verwoordt. Vandaar ook een donker getinte versie van Abbey Lincoln’s ‘’Throw It Away’. Al bij al een uiterst toegankelijke opname maar met een geladen inhoud.
Musici:
Stefon Harris: vibrafoon, marimba
James Francies: piano, toetsen
Joshua Crumbly: bas
Terreon Gully: drums
Casey Benjamin: altsaxofoon, sopraansaxofoon, vocoder
Mike Moreno: gitaar
Felix Peikli: klarinet, basklarinet
www.motema.com
www.stefonharris.com
© Georges Tonla Briquet
