Ruben Machtelinckx / Frederik Leroux - when the shade is stretched

R

Aspen edities

Het voelt ongewoon om een album te horen van twee Belgische gitaristen die elk op hun eentje banjo spelen en daar wat andere dingetjes bij gebruiken. Solo banjo vergezeld van enkele objecten en effecten kan je niet bepaald typisch noemen voor een of ander genre. Traditioneel associeer je het instrument met ragtime, bluegrass of traditionele jazzmuziek. Ruben Machtelinckx en Frederik Leroux gaan er een heel eigen, vrije weg mee uit. Op lp werd dat een plaatkant voor ieder; op cd komt eerst Machtelinckx aan zet, gevolgd door Leroux. Aan de luisteraar om hun muziek een plaats te geven in het hoofd en/of het hart.

Ruben Machtelinckx viel eerder al op met Faerge en Flock, in gezelschap van Joachim Badenhorst, Hilmar Jensson en Nathan Wouters. Er was ook al zijn samenwerking met zijn leermeester Karl Van Deun. Er was Linus met Thomas Jillings en later met Frederik Leroux en Oyvind Skarbo. Er is nu ook Veder met o.a. Niels Van Heertum. En dus ook deze gedeelde solo-plaat. De gitarist die ook graag banjo speelt, zoekt schijnbaar rustig zijn weg.

De traag aanzwellende aanzet van zijn deel kan de indruk wekken dat een diepe stroom van emoties op til is of voor een eind verderop een ontlading van jewelste wordt aangekondigd. Het herhaalde motief van de banjo dat volgt en de sobere begeleiding die hij dat meegeeft maken die verwachting gauw ongedaan. Het lijkt dan eerder of je in een relaxatieprogramma belandt. Die associatie schijnt meer op zijn plaats, al komt er toch nog een donkere breuklijn in opener “turdus”. Met repetitieve patronen en eenvoud die rustig een schone gang gaat, is de muziek van Machtelinckx vooral rustgevend. Die is wellicht te ver verwijderd van wat de meeste mensen gewend zijn om dit aan te raden voor in een publieke sauna, maar het ontspannende effect is weldadig. Het stukje “spuds” zou er eigenlijk stiekem in een afspeellijst moeten kunnen.

Frederik Leroux viel voorlopig minder op, hoewel hij een fijn parcours aflegt in de werelden van de geïmproviseerde muziek. Daarvan getuigen zijn cd bij De Werf met Robert Landfermann en Jonas Burgwinkel en zijn samenwerking met Kris Vanderstraeten waar Aspen edities een album van uitbracht.

Met zijn deel op dit album komt de banjo dichter bij een misschien meer ongure wereld. Zijn muziek doet je in een dromenrijk belanden waarin van alles gebeurt en kan gebeuren. Daar blaast een wind die - zonder stormachtig te worden - toch heel wat laat aanwaaien. Hij speelt er met vogelfluitjes die leven brengen in, en bijdragen aan een wat vollere sound. Er bewegen meerdere lagen die vernuftig in en op elkaar schuiven. Ongehaast en zonder bruusk geweld is er voortdurend wel wat in verandering, ook als het er hermetisch aan toe gaat in “I lock my door upon myself” - waar een korte, leuke rodeo op volgt met “woman on a rocking horse”. Leroux opent een breder spectrum en boeit met de geleidelijke evolutie in zijn muziek, die een enkele keer vrolijk verrast. Hij haalt de banjo niet minder ver weg uit haar roots-context, maar brengt haar er ook mee in verband.

Nadat de ene banjospeler het hoofd helpt leeg te maken, wakkert de andere zachtjes de fantasie van de luisteraar weer aan. Hoe fijn dat kan werken, moet je zelf horen.

© Danny De Bock


MUSICI:

Ruben Machtelinckx: banjo, long scale banjo, guitars, vibration speaker, objects;
Frederik Leroux: banjo, tape delay, voice, recorder, bird whistle, harmonium, percussion, piano, synth