Pierrick Pedron - The Shape of Jazz to Come
P
Continuo Jazz
Een album uit de jazzgeschiedenis, het free jazz manifest van Ornette Coleman, opnieuw opnemen was een gewaagde zet.
En dat is precies wat het quartet van saxofonist Pierrick Pedron op briljante wijze heeft gedaan. We herinneren ons zijn deelname aan het quartet van Greg Houben (“Greg Houben Meets Pierrick Pedron”, op Plus Loin Music, 2010); sindsdien heeft de altsaxofonist zich ontpopt als een van de meesters van de alt, met talloze concerten in de VS en Japan, en baanbrekende producties zoals ACT's eerbetoon aan Monk.
De hoes doet denken aan het album van het quartet uit 1959, en ze respecteren de volgorde van de titels op het originele album. Voor wie niet vertrouwd is met de muzikanten die hier bijeengebracht zijn, lijkt dit misschien een coverband met slechte smaak, of een uiting van een gebrek aan inspiratie.
Dat komt omdat je niet bekend bent met de fantastische muzikanten in dit quartet: Carl Henri Morisset op piano - van wie niet gezegd kan worden dat hij Don Cherry vervangt, maar die nieuwe harmonische openingen biedt voor Colemans composities - Thomas Bramerie, een belangrijke bassist in de Franse scene (gekend van o.m. Eric Legnini trouwens) en Elie-Martin Charrière, een ontdekking voor mij.
Vanaf het begin moesten de kleuren van 'Lonely Woman' worden veranderd, en terwijl het Ornette-eske geluid soms behouden blijft, moeten de melodische ideeën oordeelkundig worden verplaatst.
“Eventually' begint met een knal, virtuoos en compromisloos, voordat Carl-Henri Morisset's stride piano intermezzo volgt, gevolgd door een zinderende solo geleid door Elie Martin-Charrière op drums.
Intensiteit ten allen tijde, met enkele absoluut adembenemende momenten zoals Morissets solo op 'Congeniality'. Dus als we platen horen die de geschiedenis van de jazz op deze manier herbeleven, willen we meer!
© Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)
In samenwerking met JazzMania
