Philip Catherine – Selected Works 1974-1982
P
Warner Music France
Verzameld werk in al dan niet verzorgd uitgegeven boxen net voor de eindejaarsperiode, het is al even onvermijdelijk als eindejaarsconferences en de Top 1000 aller tijden. De kater is dikwijls navenant. Gelukkig zijn er ook de uitzonderingen zoals deze ‘Selected Works 1974-1982’.
Met ‘Stream’ (niet in deze verzameling hernomen, wel apart opnieuw beschikbaar) begon Catherine in 1971 aan een nieuwe periode. Hij liet de connectie met Django Reinhardt, Georges Brassens, Kenny Burrell en Barney Kessel vervagen en zocht een andere stijl in de tijdsgeest van toen, een doorgedreven verstrengeling van rock en jazz. Het is allemaal terug te vinden op deze vier standaardwerken (in digipack met de originele hoes) samen met een onuitgebrachte live opname. Incontournable.
September Man (1974)
Begint al meteen met ‘Nairam’, een nummer dat met de jaren zou uitgroeien tot een klassieker in het repertoire van Catherine. Niet verwonderlijk gezien de eigen sound van zijn gitaarspel en de zin voor melodie hier duidelijk naar voor komen. De connectie met Miles Davis is er via het zwevend psychedelische ‘Nineteen Seventeen Fourths’ en de suite ‘When It Is’ met Palle Mikkelborg als trompettist van dienst. Puur fusion nirvana. ‘T.P.C.’ trekt de lijn verder door maar veel snediger en vormt ontegensprekelijk een grote inspiratiebron voor de huidige jonge generatie, Julien Tassin voorop. Andere muzikanten zijn Jasper van’t Hof (piano, toetsen), Charlie Mariano (saxofoon, fluit), John Lee (bas) en drummer Gerry Brown die recent nog schitterde tijdens het verjaardagsconcert in Flagey (03.11.2017). Producer was Marc Moulin.
Guitars (1975)
Het vervolg met zowat dezelfde ploeg (Jasper van’t Hof, Charlie Mariano, John Lee, Gerry Brown en producer Marc Moulin) maar nu zonder Palle Mikkelborg. Deze keer is er meer ruimte voor Catherine als solist. Hij speelt zowel elektrische als akoestische gitaar en tevens banjo, bas en piano. Met opnieuw een teruggrijpen naar Django Reinhardt swing (‘Five Thousand Policemen’), een ode aan René Thomas, een stukje puur akoestische prog à la Anthony Phillips en zijn klassieker ‘Homecomings’.
Babel (1980)
Een bijna totaal ander geluid door het gebruik van gitaar synthesizer, vocoder en vooral ook een strijkerskwartet. De rol van Jean-Claude Petit (arrangementen, toetsen, synthesizer) is essentieel. Deze keer zit André Ceccarelli achter het drumstel en is Jannick Top de bassist. Met op de setlist een van Catherine zijn gekendste nummers ondertussen (‘Janet’) en de stevige fusionfunk van ‘Dinner-Jacket’ (Steps Ahead is niet veraf).
End Of August (1982)
De poëtische hoestekening weerspiegelt de melodieuze en bijwijlen introverte stukken. De toen nog niet zo bekende Trilok Gurtu zorgt voor exotische kanttekeningen. Charlie Mariano is er opnieuw bij, samen met de piepjonge bassist-gitarist Nicolas Fiszman die tot de dag van vandaag nog regelmatig werkt met Catherine. Speciale gast is niemand minder dan Toots Thielemans.
Solo Bremen 1979 & 1982
Het lokaas van deze box zijn natuurlijk de onuitgegeven sessies voor Radio Bremen. Onder de elf nummers zijn er een paar die naderhand opdoken op ‘Babel’ en ‘End Of August’. Verder odes aan o.a. Chet Baker (met wie Catherine eveneens de studio indook) en Peter Schulze (de man die deze opnamen maakte en bewaarde). Via Hermeto Pascoal zijn ‘Nem Um Talvez’ is er ook een Braziliaans uitstapje. We horen een heel introspectieve en poëtische Catherine maar ook een gitarist die ritme en groove hanteert als de beste (‘Rue Du Sel’!).
Tekst © Georges Tonla Briquet - Foto’s © Jacky Lepage
