Omer Avital Qantar – New York Paradox (gtb)

O

Jazz&People

Bassist Omer Avital behoort tot de eerste Israëlische lichting die in het New Yorkse jazzmilieu het verschil maakt en van daaruit een internationale veroveringstocht verderzet. ‘New York Paradox’ is het nieuwste aanvalsplan van zijn kwintet met Bedford-Stuyvesant (Brooklyn) als uitvalsbasis.

De vijf Israëlische expats van Qantar vormen al jaren een hechte commune. Ze hebben niet alleen een gelijklopende achtergrond maar ook hun muzikale interesses en doelstellingen stemmen overeen. Aan deze nieuwe cd ging een aanloop vooraf van drie jaar regelmatig samenspelen. Dat de opname gebeurde in Avital zijn home studio, hielp ook om een hechte sound te bekomen. Bovendien bevonden ze zich allemaal in dezelfde ruimte zonder afscheiding en kwam er nadien geen editing aan te pas. Allemaal heel “old school” dus.

De cd opent met een heuse rock-‘n-roll drive. Een stevige ritmesectie en twee saxofonisten die continu olie op het vuur gooien. De erfenis van Coltrane zit er duidelijk in vervat. Meteen daarna wordt het tempo helemaal teruggeschroefd, net of het viertal al uitgeblust is. Wel een mooie melodielijn en aangepaste solo’s van elkeen. Naar het einde toe wordt het dan toch opnieuw spannend, inclusief zelfs een heel klein vleugje swing. In de daaropvolgende titeltrack twijfelen ze nog even. Ze moeten beslissen of ze het opnieuw kalm aan blijven doen of terug opteren voor iets meer geweld. Alsof ze de rekbaarheid van hun kunnen willen testen. Met weliswaar welkome solo’s van piano en sopraansaxofoon. In ‘Just Like The River Flows’ gaat het er fris en speels aan toe met een half verdoken ingebouwde Sefardische connectie. ‘It’s All Good (Late 90s)’ spat evenmin uit elkaar van onstuimigheid maar is hoofdzakelijk opgebouwd rond ritmische accenten. Beide saxofonisten slingeren zich door dit licht glooiende decor. Ondanks de titel (‘Today’s Blues’) is dit nummer een vette knipoog naar classic jazz met swing, bop en blues à gogo, inclusief een drumsolo helemaal in Art Blakey-stijl. De discrete swing in de huiskamerjazz van ‘C’est Clair’ wijst niet alleen richting Frankrijk door de titel (het is de naam van een restaurant in Parijs) maar klinkt ook als een (gewild of ongewild) eerbetoon aan Michel Legrand. Er wordt afgesloten met wat swing losjes uit de pols geschud.

Stelt deze ‘New York Paradox’ teleur? Helemaal niet, alleen is de uitrol van het hele verhaal wat onvoorspelbaar, zoals de titel eigenlijk aanduidt. Meerdere beluisteringen zijn nodig maar het live potentieel zit er zeker in.

© Georges Tonla Briquet

Bezetting:

Omer Avital: contrabas
Eden Ladin: piano, toetsen
Ofri Nehemya: drums
Alexander Levin: tenorsaxofoon
Asaf Yuria: sopraansaxofoon, tenorsaxofoon

https://www.omeravital.com/qantar
www.jazzandpeople.com