No Base Trio – No Base Trio
N
Setola Di Maiale
Op het vlak van concerten blijft het voorlopig nog zo goed als windstil maar de aanvoer van nieuwe releases is nooit echt gestopt. Verrassende opnamen soms uit onverwachte hoek zoals dit debuut van het Puerto Ricaanse No Base Trio dat verschijnt via het Italiaanse kwaliteitslabel Setola Di Maiale.
De origine van No Base Trio, gevormd door gitarist Gabriel Vicéns (Alex Sipiagin, Rudy Royston, Miguel Zenón), altsaxofonist Jonathan Suazo en drummer Leonardo Osuna, ligt in San Juan (Puerto Rico). Na een decennium van ervaringen allerhande vond het trio dan toch de tijd rijp om een cd op te nemen. Dat het Italiaanse Setola Di Maiale hen die kans gaf, wil wel wat zeggen want zij nemen niet zomaar eender wie binnen. No Base Trio schaadt dat vertrouwen niet, integendeel. Ondertussen verblijft Vicéns reeds geruime tijd in New York terwijl zijn twee kompanen aan het thuisfront bleven.
Net geen uur lang zorgt het trio al improviserend voor meer dan onderhoudend kunst- en vliegwerk. Geen titels voor de acht verschillende stukken maar gewoon ‘EXT’ genummerd van I tot VIII. Meteen al een statement. Deze heren houden niet van afleidingsmaneuvers. Ze dringen door tot de kern van de zaak maar wel op een doordachte en goed voorbereide manier. De helft van de hoofdstukken duurt dan ook tussen acht en dertien minuten. Ze nemen duidelijk de tijd om hun ideeën uit te rollen. Maar zelfs in een kortere stijloefening als ‘EXT-VI’ slagen ze erin hun visie op spectaculaire wijze door te drukken.
Om enig idee te geven van waar dit alles naar toe gaat, is er een naam die we hier naar voor kunnen plaatsen en dat is Morphine. We horen bij No Base Trio eenzelfde koortsachtige symbiose van jazz en rock met die continue grimmige ondertoon. Een afgeleide vorm van rituele voodooritmiek met parallellen aan zowel de Japanse horror film ‘The Ring’ als de werelden van Elliott Sharp en Marc Ribot duikt op in respectievelijk ‘EXT-VII’ en ‘EXT-I’. Met de mutantendialoog in ‘EXT-III’ sturen ze alles richting Fred Frith. Dankzij het uitgekiende en beperkte gebruik van EWI door saxofonist Suazo benaderen ze in ‘EXT-VIII’ ‘Albedo 0.39’ van Vangelis (dat hij nadien nooit echt meer evenaarde). Zelfs een stukje broeierig americana ontbreekt niet (‘EXT-IV’).
De drie van No Base Trio zijn bovenal meesters in het opbouwen van een spannende verhaallijn, wat maakt dat hun manier van improviseren uiteindelijk heel toegankelijk klinkt zonder dat de intrinsieke waarde aan dieptegang verliest. De hoes is een schilderij van gitarist Gabriel Vicéns die op dat gebied trouwens een hele reputatie opbouwde. Te ontdekken.
© Georges Tonla Briquet
Musici:
Gabriel Vicéns: gitaar
Jonathan Suazo: altsaxofoon, EWI
Leonardo Osuna: drums
www.gabrielvicens.com
www.nobasetrio.com
