Nico Vancouver – Princess Atalantis

N

Spekky Records

Mocht zijn debuut-cd ‘Night Spring’ nu uitgebracht worden, zou hij perfect aansluiten bij de huidige piano-hype maar de Belgische Nico Vancouver heeft zich nooit aangetrokken wat hip of modieus was. Hij deed altijd zijn ding met als constante elementen spelplezier en passie. Dat kwam ook zo naar voor met releases als ‘Our Present To The Moon’ van zijn Haptikos Quartet (puur ECM-materiaal) en het grootser opgevatte ‘Japanese Impressions’ samen met het Eroica Ensemble. Ondertussen componeerde hij ook nog de muziek voor de solo-cd van de Japanse fluitiste Naoko Senoo.

Voor ‘Princess Atalantis’ (een verwijzing naar de mythe van de Griekse prinses Atalante) kon hij twee bijzondere gasten strikken die elk uit een heel verschillende wereld komen. Zo is de zang op het openingsnummer (tevens de titeltrack) van de jonge sopraan Camille Beniest die recent furore maakte in ‘Belgium’s Got Talent’. Rare combinatie? Luister eerst en oordeel nadien. Het duo stem-piano leunt sterk aan bij de werken van Hildegard von Bingen. Ook Nathan Daems grijpt trouwens terug naar het oeuvre van deze middeleeuwse mystica op zijn recente duoplaat met Aino Peltomaa. Bij Vancouver en Beniest wordt de magie opgebouwd door de melodie die uitstijgt boven het akkoordenschema en zo voor een haast sacrale textuur zorgt. Adembenemend en even imponerend als bepaalde stukken van Arvo Pärt.

Andere aparte gastmuzikant is Edgar Asmaryan. Deze Armeense duduk-speler vertoeft tegenwoordig in de modieuze chill-out kringen zoals deze van de Buddha Bar. De twee duetten van Asmaryan en Vancouver zijn helemaal ondergedompeld in een etherische sfeer.

Resten er nog drie solonummers waarbij Vancouver improviseert van begin tot einde. Net als de overige composities, werden ook deze drie opgenomen in een take. Sterk hoe hij de pedalen en de klankkast van de piano aanwendt om akoestische effecten te verkrijgen. Geen avant-gardistische spielereien maar haast onmerkbare verschuivingen die vooral naar boven komen wanneer je met de koptelefoon luistert. Opvallend hierbij is dat hij net als Eleni Karaindrou Griekse motieven weet op te roepen zonder expliciete verwijzingen. Allemaal heel subtiel maar uiterst doeltreffend.

Tenslotte is er nog een ragtime (‘Square Dance Room 42’). Een totaal verrassende wending als “coup de théâtre” met weer een ander akoestisch trucje om het beoogde resultaat te bereiken. Pianisten zullen dit wel herkennen.

De opname was in handen van Pino Guarraci en Marco Gaspercic die duidelijk wisten hoe ze dit materiaal moesten benaderen. ‘Princess Atalantis’ wordt hopelijk de doorbraakplaat van deze onderschatte pianist die lak heeft aan etiketten.

© Georges Tonla Briquet  -  foto cover © Jo & Nechke

Nico Vancouver: piano
+
Camille Beniest: zang
Edgar Asmaryan: duduk