Nick Maclean Quartet – Convergence

N

Browntasauras

Tweede album van deze Canadese pianist en zijn kwartet en meteen op de finalelijst voor beste jazzalbum van het jaar (JUNO Awards) met bovendien twee tracks genomineerd voor beste songs.

De zeven composities van Nick Maclean en eentje van trompettist Brownman Ali (tevens de producer en de man achter Browntasauras) zijn aangevuld met drie nummers van Herbie Hancock. Deze laatste blijkt ondubbelzinnig de grote inspiratiebron geweest te zijn. Voeg daar een sciencefiction getinte hoes bij en ‘Convergence’ is als een tijdmachine die de luisteraar katapulteert naar de periode toen Hancock albums uitbracht als ‘Maiden Voyage’ en ‘Empyrean Isles’ alsook ‘Thrust’.

Naast Maclean en Ali (de opvolger van Donald Byrd in Guru’s Jazzmatazz!) bestaat het kwartet verder nog uit bassist Ben Duff en drummer Jacob Wutzke. Samen hermoduleren ze de sound van Hancocks sixties Blue Note periode evenals deze van zijn Columbia platen. Dit zijn echter geen copycats maar vier muzikanten met een eigen verleden en persoonlijkheid. Ze wenden deze troeven aan om het geheel een hedendaagse drive mee te geven.

Met Hancock’s ‘Dolphin Dance’ als introductietrack spelen ze open kaart. Langzaam glijdt een hecht spelend kwartet voorbij. Trompettist Brown laat een eerste maal horen dat hij grote fan is van Freddie Hubbard. Inclusief een gastrol voor de oorspronkelijke contrabassist van het kwartet, Jesse Dietsch. ‘Road Warrior’ is het sein om in bopversnelling vooruit te schieten met een hels spel tussen Brown en Maclean waarbij Duff en Wutzke de nodige brandstof leveren. Dit is duidelijk geen e-vehikel.

De vier hebben ondertussen een ruime staat van live ervaring en weten hoe je een set moet opbouwen. Met ‘Brotherhood’ schakelen ze over naar midtempo maar lassen heel wat spannende accenten in. In eenzelfde modus volgt ‘Why The Caged Birds Sing’ waarin Ali wah-wah effecten gebruikt en Maclean een portie souljazz aanreikt.

Hancock’s ‘Eye Of The Hurricane’ is het teken om wederom in boptempo over te gaan, zij het met breekpunten door middel van solo’s (waaronder deze van contrabassist Mike Downes en drummer Mateo Mancuso). De veelzijdigheid van de groep wordt extra geïllustreerd aan de hand van ‘Butterfly’ (geplukt uit ‘Thrust’ van Headhunters) dat impressionistisch getint is tot er plots een latin passage opduikt.

Deze laatste invloed komt nog eens expliciet naar voor in ‘Wisdom Of Aurelius’. Ook ‘Verboten’ klinkt anders dan al het voorgaande. ‘Lie Of Easy Attainment’ is deels ondergedompeld in een psychedelische wolk tot Maclean in Hancock-stijl afsluit. Afwisseling van begin tot einde op die manier maar toch met een afgetekende lijn.

Ga vooral ook eens op zoek naar het debuutalbum van het kwartet ‘Rites Of Ascension’ (Browntasauras Records, 2017), de dubbele soloplaat van Maclean (‘Can You Hear Me?’, Browntasauras Records- 2021) en neem een kijkje op de website van het label.

© Georges Tonla Briquet

Musici:
Nick Maclean: piano
Brownman Ali: trompet
Ben Duff: contrabas
Jacob Wutzke: drums
+
Jesse Dietchi (contrabas-1)
Mike Downes (contrabas-5)
Mateo Mancuso (drums-5)
Luis Orbegoso (congas, bells, percussie)

Nick Maclean website
Browntasauras