Mick Rossi – Drive (GTB)
M
Supertrain Records
De Amerikaanse componist en multi-instrumentalist Mick Rossi mag dan wel gebukt gaan onder het juk van het etiket “musician’s musician’, elke release staat garant voor een aparte luisterbelevenis. Dat is wederom het geval met zijn nieuwe soloplaat ‘Drive’.
Eind dit jaar wordt hij drieënzestig maar de fanbasis van Grammy genomineerde Mick Rossi blijft helaas nog steeds beperkt tot een clubje van aficionados en dit terwijl op zijn cv namen prijken als Paul Simon, Dave Douglas, Randy Newman en Wadada Leo Smith. Het moet gezegd worden dat hij voor zijn eigen werk niet voor de makkelijkste weg koos/kiest. Geen hapklare melodielijnen, doorzichtig minimalisme of trance grooves.
Zijn ding: het aftasten van grenzen en mogelijkheden met af en toe aanknopingspunten die wel een belletje doen rinkelen. Zoals op zijn soloplaat ‘160’ (Innova Recordings, 2016) waar hij zich ophoudt in de buurt van Philip Glass (met wie hij samenwerkte voor maar liefst negen platen) en filmcomponist Hans Zimmer gecombineerd met een vette knipoog naar de tekenfilms van Tex Avery.
Andere tip voor niet-ingewijden is ‘Live At Barbes’ van Mick Rossi’s Anti-Matter met trompettist Ron Horton, saxofonist Billy Drewes, trombonist Alan Ferber, drummer Michael Sarin en gastbassist Michael Bates. Absolute aanrader voor fans van Zappa, FES, Devo en Rêve D’Elephant.
Maar nu meer over ‘Drive’, live opgenomen in het New Yorkse MoMa op 15 september 2011. Een performance als het ware aangezien hij rechtstreeks reageerde op het werk van “installation artist” Carlito Carvalhosa. Net geen uur lang dompelt Rossi de luisteraar onder in zijn haast huiveringwekkende visie op de wereld van de piano. Clusters van noten worden ogenschijnlijk achteloos rondgeslingerd met af en toe op de achtergrond al even ongedisciplineerd snarengetokkel. Althans zo lijkt het aanvankelijk. Wie volhoudt, ontcijfert na een tijd een patroon van “loops” waarvan sommige elkaar steeds sneller opvolgen alsmede een spel van wisselwerking tussen stiller en luider en vlugger en trager.
Vijf “nummers” in totaal met telkens andere facetten van Rossi zijn benadering van begrippen als (hedendaags) klassiek en improvisatie. Toch wel een constante bij dit alles. De man trekt zijn publiek namelijk graag mee naar “the dark side of the piano”. In het korte (2’41) ‘Whatever’ licht hij weliswaar eventjes de sluier op van Mick Rossi de romanticus.
Rossi belicht op zijn manier de grandeur en het dramatische potentieel van de piano. Duidelijk te hoog gegrepen voor aanhangers van de neoklassieke beweging. Het contrast is even groot als dat tussen de originele Japanse versie van de cultfilm ‘Ring’ en de Amerikaanse remake. Aan u de keuze.
Mick Rossi: piano
www.mickrossi.com
© Georges Tonla Briquet
