Matthias Muche - Bonecrusher
M
Col Legno
Matthias Muche plaatste tien trombonisten en twee percussionisten samen. Waar dat zoal toe kan leiden, is te horen op deze ‘Bonecrusher’.
Trombonist Matthias Muche houdt duidelijk van ongewone combinaties. Zo heeft hij een trio met gitaar en stem, een ander waar hij geflankeerd is door twee percussionisten en leidt hij een internationaal ensemble waarbij electronics gekoppeld worden aan onder meer allerlei rietblazers. Hij gaat ook al eens solo de baan op en in zijn discografie duiken namen op als George Lewis en Elisabeth Coudoux (wiens ‘Eiris’ recent in deze rubriek besproken werd: HIER). Waarom niet eens tien trombonisten en twee percussionisten samenbrengen, dacht Muche. Dat werd dan ‘Bonecrusher’.
Met uitzondering van een compositie (van Matthias Müller) leverde Muche al het materiaal aan. Vijf stukken in totaal, in lengte variërend van negen tot dertien minuten. De opname had plaats in Kunststation Sankt Peter (Keulen), een kerkgebouw dat fungeert als concertplek.
De galm van de ruimte zorgt voor een extra dimensie. Alsof de muziek in het luchtledige hangt en voortdurend van patroon verandert. Van bij de introductie is het raak. Zacht piepende luchtverschuivingen zwellen in vertraagd tempo aan maar blijven wazig en ongrijpbaar. Het resultaat wordt uitvergroot door donkere tinten op de voorgrond te plaatsen en lichtere geluidseffecten af en toe te laten opborrelen op de achtergrond. Een heel subtiel voorspel van tien minuten waarbij ook het tijdsbesef vervaagt. In het daaropvolgende ‘Gleiter’ wordt dit scenario herhaald, zij het met nog sterker geraffineerde nuances. Naar het einde toe worden de eerste afgetekende ontwerpen eventjes hoorbaar om de luisteraar opnieuw in het ongewisse te laten en de ruimte slechts op te vullen met wat luchtverplaatsingen gegenereerd door het tienkoppige trombonemonster. Niet toevallig kreeg deze passage als titel ‘Luffft!’. De liposuctie van geluidsgolven als het ware. Beluister dit met alle lichten gedoofd en we garanderen kippenvel.
Na iets meer dan een half uur duiken wat stemmen op als eerste tekenen van animatie in dit ogenschijnlijk amorfe magma. De verwachting wordt gecreëerd dat de trombones uiteindelijk leven zullen blazen in dit raadselachtig verschijnsel. Wat finaal niet echt gebeurt. Het afsluitende ‘Fanfare’ kreeg dan ook een misleidende titel mee.
Matthias Muche gooit hier ondubbelzinnig alle archetypes en intrinsieke waarden overboord en concentreert zich op een minimalistische vormentaal en dat met een xl-ensemble. Een geluidsspel dat de luisteraar verweesd en met vraagtekens achterlaat. Een vervolg dringt zich op.
© Georges Tonla Briquet
Bezetting:
Matthias Muche, Matthias Müller, Daniel Riegler – trombones
Rie Watanabe & Etienne Nillesen – percussion
Trombone Ensemble feat.
Anke Lucks, Moritz Anthes, Adrian Prost, Maximilian Wehner,
Matthias Schuller, Till Künkler & Moritz Wesp
