Matt T Mahony – Good Man Blues
M
BANDCAMP
VINYL – BLUES
Er is al enkele jaren een buzz in de Gentse bluesscene rond de naam Matti De Rijcke aka Matt T Mahony. Hij nam zijn debuutalbum trouwens op in de befaamde Missy Sippy club waar hij gastheer is voor de fel geapprecieerde “sunday sessions”. Het duurde een hele tijd vooraleer er een vervolg kwam maar ‘Good Man Blues’ was het wachten waard.
Het in 2019 verschenen ‘Live At Missy Sippy’ is volledig gedrenkt in een elektrische en eclectische bluesstijl waarop een meesterlijke gitarist schittert. Extra aandacht gaat naar de twee raak gekozen covers, ‘Jive Samba’ van Nat Adderley (!) en ‘Outside Woman Blues’ van de wat onderschatte Blind Joe Reynolds. Alleen al het twaalf minuten zengende ‘Sideways’ verantwoordt de aankoop.
In zijn eigen ‘Shutdown’ zingt hij op die eerste opname weliswaar “I don’t believe in a fairytale’ maar met ‘Good Man Blues’ is er nu toch mooi een opvolger. Door onderwerpen als onder meer depressie, de zenuwslopende “ratrace”, het haast moorddadige nachtleven en een fout gelopen relatie is het weliswaar geen vrolijk album geworden.
Muzikaal opteert hij voor een minder agressieve aanpak. Daar waar ‘Live At Missy Sippy’ haast continu onder stroomspanning stond, is ‘Good Man Blues’ de plaat van een meer beheerste gitaarheld. De slome openingstrack ‘Muggy Days’ klinkt alvast als een oerkreet die opstijgt uit de swamps. Dat is kervende lamentblues met een verscheurende impact gebracht door iemand die een spoor van wanhoop achter zich laat. Pure Daniel Lanois! Op eenzelfde traag tempo volgt ‘On Time’ rond brandende thema’s als stress, burn out en overdadig schermgebruik. Mahony als de chroniqueur van de huidige maatschappij met gitaar in de aanslag.
Van een heel ander kaliber is ‘Run Away’, strakke roadhouseblues ingekleurd met het harmonicaspel van Vander Bauwede. Het ultrakorte ‘It Happens (Again)’ is dan weer een schoolvoorbeeld van “jump & jive”. ‘True Bird’ is de positieve noot gericht aan een “soulmate” en vertoont parallellen met ‘Bird Of Paradise’, de hit van Snowy White indertijd. Tot zover kant A.
De tweede kant begint opnieuw tergend langzaam met gitaar en harmonica die elkaar aanvullen in slow motion. ‘Jetlagged’ gaat dan ook over het claustrofobisch gevoel dat Mahony ervaarde toen hij tien dagen in een hotelkamer opgesloten zat wegens de uitbraak van covid. Het gitzwarte ‘The Big Spender’ sluit hier naadloos bij aan evenals ‘Spirits’. ‘I Don’t Want To’ is een nachtelijk ommetje langs een lokale roadhouse waar rauwe boogie de vertrouwde soundtrack van de keet is. De afsluiter is oprecht zelfbeklag van Mahony. Blues die door merg en been gaat. Na het beluisteren van een dergelijk diep melancholisch en somber werkstuk is die fles Blanton's The Original Single Barrel Kentucky Straight Bourbon Whiskey meer dan welkom.
© Georges Tonla Briquet
