Mary Halvorson - Code Girl

M

Firehouse Records

Een opvallende rijzende ster onder gitaristen is Mary Halvorson. Haar speelstijl ontwikkelde zij bovenal zelf en met durf, maar ook dankzij de aanmoediging van o.a. Joe Morris en Anthony Braxton. In eigen projecten en andere samenwerkingen schittert zij naast bekend en minder bekend schoon volk als Marc Ribot, Ches Smith, Jon Irabagon, Chris Speed, Ingrid Laubrock, Stephan Crump, Jason Moran, Ron Miles, Sylvie Courvoisier en vele, vele anderen.

Code Girl rond de veelgevraagde gitariste draait om liedjes die zij zelf componeerde. Hoewel dit project voor haar een duik betekende in onbekend terrein sluit het heel mooi aan op de evolutie in haar manieren van eigen muziek uitwerken. Door de jaren heen bleef de gitaar natuurlijk een belangrijke rol spelen in haar composities, maar geleidelijk betrok zij er meer en meer andere instrumenten bij. Haar trio met John Hébert en Ches Smith dat zo’n 10 jaar geleden een eerste cd uitbracht, breidde zij hinkstapsgewijs uit tot een octet. Haar composities die er knapper en kleurrijker op werden, bloeiden steeds meer open. Tegelijk verfijnde zij haar expressieve vermogens in haar gitaartechniek, wat zij in 2015 tentoon spreidde op de cd Meltframe - helemaal solo op gitaar.

Voor Code Girl vertrok Halvorson van persoonlijke schrijfsels, gebaseerd op notities die al dan niet te maken hadden met gebeurtenissen en ervaringen van haar of van anderen. Daarna ging zij op zoek naar structuren om die in songs te gieten. Voor de vormgeving verkoos zij een beroep te doen op een ritmesectie met wie zij vertrouwd is. Samen met bassist Michael Formanek en drummer Tomas Fujiwara speelt zij intussen al enkele jaren in het trio Thumbscrew. Louter een uitbreiding van dit trio is Code Girl nu ook weer niet, al blaast dit avontuur Thumbscrew ook nieuw leven in, maar dat is een ander verhaal.

Deze dubbel-cd is de eerste worp van een kwintet rond Halvorson met daarin Ambrose Akinmusire. De stertrompettist stapt hier buiten het kader van de post-bop en het Blue Note-label waarmee we hem gemakkelijk associëren. Code Girl laat hem ontdekken in een nog creatievere benadering van klank en textuur. Ergens laat hij zijn trompet bijvoorbeeld klaaglijk huilen. Voor de opmerkelijke zang en bijzondere stemgeluiden tenslotte en bovenal zorgt de veel minder bekende Amirtha Kidambi. Zij kan niettemin referenties voorleggen als Darius Jones, Matana Roberts en Tyshawn Sorey. In de woorden die Halvorson voor Code Girl achter elkaar plaatste is het als lezer vaak zoeken naar een betekenis, maar Kidambi zingt ze met veel gevoel.

Openen doet de cd 1 met een gitaarintro, waarna de rol van de gitaar er een wordt zoals van alle andere elementen. Zang is logischerwijs heel prominent aanwezig, maar elke muzikant komt op de voorgrond  – zo fladdert bijv. de trompet bij “Pretty Mountain” en her en der leveren solo’s een gedoseerde bijdrage aan het geheel. Het voelt aldoor alsof Halvorson de touwtjes stevig in handen houdt, terwijl zij vaak centraal, bijna onopvallend aanwezig is op gitaar. Zij speelt nu eens mee in het ritmische patroon, dan weer de melodie en vaak voegt zij een uitschuivend effect toe. Toch is zij wellicht met ideeën naar de andere muzikanten toegestapt die hen ook nog een grote mate van vrijheid liet om haar plannen aan en in te vullen. Deze blend van zang, trompet, elektrische gitaar contrabas en drums is hoe dan ook complex, maar evenwichtig en rijk.

Amirtha Kidambi voelt zich in deze composities duidelijk als een vis in het water en maakt wendingen die deze metafoor alle eer aan doen. Je zou op het eind van cd 1 bij “Accurate Hit” wel eens aan PJ Harvey kunnen denken, maar voor je zover bent, heeft zij al heel wat opmerkelijks laten horen dat allesbehalve aan PJ deed denken. De melodieën in de songs bieden bij een eerste beluistering misschien moeilijk houvast, maar via de verbeelding rijke zang komt Code Girl aandraven met een breed kleurenpalet dat bijzonder gevoelig aandoet. Inspiratie lijkt naar goede gewoonte weer van heel verschillende kanten te komen. Invloeden uit heel oude en heel vrije muziekvormen, uit rock, folk en jazz worden samengesmolten in verrassende gedaanten. “The Unexpected Natural Phenomenon” dat verwijst naar een zwempartij en onverwachte (over)stroming is daar een prachtig voorbeeld van.

© Danny De Bock
Recensie verschijnt ook op draaiomjeoren.com

MUSICI:

Mary Halvorson, gitaar
Amirtha Kidambi, zang
Ambrose Akinmusire, trompet
Michael Formanek, contrabas
Tomas Fujiwara, drums