Mai-Liis – Kaleidoscope

M

OA2 Records

De Canadese zangeres Mai-Liis haar debuut, ‘Mai-Liis On Life’, bleef indertijd nazinderen door de intelligente mix van croonerstijl en singersongwriter genre verrijkt met eigen teksten en muziek. Op ‘Kaleidoscope’ herhaalt ze moeiteloos deze krachttoer.

Geen grote wijzigingen tegenover ‘Mai-Liis On Life’ wat de begeleidingsgroep betreft, tenzij enkele extra gastmuzikanten. Ook producer Greta Matassa is er weer bij zodat de klankkleur behouden bleef. Mai-Liis schreef opnieuw alle teksten. Voor de muziek kon ze wederom rekenen op de steun van pianist Darin Clendenin. En toch is dit geen herhalingsoefening. 

Net als op haar debuut geen standards aangezien haar persoonlijke verhalen even tijdloos en universeel zijn. Dat ze haar carrière pas begon op latere leeftijd en genoeg levenservaring had, is daar niet vreemd aan. Mai-Liis moet het dan ook niet hebben van hippe clips of extravagante flitsen op sociale media, dit is allemaal recht uit het leven gegrepen.

Met openingstrack ‘Book’ laat ze de luisteraar zonder remmingen binnen in haar intieme leefwereld. Door de fluwelen en rokerige stem gekoppeld aan een lichte” latin vibe” en aangepaste trompetsolo van Charlie Porter is het of je plots gedropt wordt in een kleine jazzclub waar in de vroege uurtjes een artiest het beste weggeeft van zichzelf, enkel voor trouwe klanten nadat het grote publiek al lang vertrokken is. In ‘Wash Away The Wrong’ gaat ze nog verder terwijl Porter, nu met sourdine, de melancholie sterker accentueert. Van hieraf ben je volledig in de ban en geraak je nooit meer thuis voor het ochtendgloren.

‘What If I Met You Then’ trekt de luisteraar nog dieper in het niet zo rooskleurige verleden van de zangeres. Tot ze de juiste persoon ontmoet en een zachte melodie met swing ondertoon toch voor een lichtpuntje zorgt. Optimisme en een nieuw begin volgen in het swingende ‘New Year’s Ditty’ gedrenkt in de blues en ingekleurd door saxofonist Alexey Nikolaev.

‘Whitehorse, Yukon’ is een onverbloemd eerbetoon aan Joni Mitchell en Leonard Cohen. Pure poëzie met glansrollen voor fluitist Hans Teuber en gitarist Brian Monroney. Op en top Julie London terwijl ze even later in de huid kruipt van een “femme fatale” voor wie het niet zo goed afloopt. En weer die smachtende sax van Nikolaev (‘Elmo’). 

In het verlengde van al het voorgaande krijgen we het mid-tempo swingende ‘Wondrin’’, het uitdagende ‘Daddy’s Girl Blues’ (!) en de hoopvolle afsluiter ‘Springtime’.

Mai-Liis als de nieuwe Norah Jones en bovenal de vrouwelijke tegenhanger van de Canadese crooner en singersongwriter Alex Bird.

© Georges Tonla Briquet

Musici:
Mai-Liis: zang
David Lee Joyner: piano
Darin Clendenin: piano
Clipper Anderson: contrabas
Brian Monroney: gitaar
Mark Ivester: drums, percussie
+
Charlie Porter: trompet
Alexey Nikolaev: alt- & tenorsaxofoon
Susan Pascal: vibrafoon
Hans Teuber: altfluit