Lorenzo Di Maio – Ruby

L

Igloo

Gitarist Lorenzo Di Maio houdt onloochenbaar van afwisseling en uitdagingen. Voor zijn derde release koos hij wederom voor een andere bezetting. Deze keer is hij omringd door pianist Wajdi Riahi, toetsenist Cédric Raymond en drummer Pierre Hurty.

Van een echte ommezwaai is niet echt sprake, wel van een gewijzigde invulling mede door de muzikanten waarmee hij werkt. Cédric Raymond hoorden we reeds op ‘Black Rainbow’ maar toen nog in de functie van bassist. Ondertussen ruilde hij zijn instrument in voor Moog en Prophet. Dat deed hij trouwens ook al bij Next.Ape, de groep rond drummer Antoine Pierre waar Di Maio eveneens deel van uitmaakt. En zo komen we bij de vernieuwde insteek zoals meteen duidelijk in de openingstrack waarin een voortstuwende beat het tempo bepaalt. De melodieuze gitaarlijnen, zo kenmerkend in zijn twee vorige opnamen, gooit hij gelukkig niet overboord. Dat komt tot uiting in het daaropvolgende nummer ‘Buenos Aires’ waarin de gitarist de crescendo opbouw mooi kadert mede met de hulp van de hechte ritmecel van Hurty en Raymond en de bijdrage van pianist Riahi.

Met deze laatste gaat hij af en toe in een bitsige dialoog zoals in het complexere ‘The Chase’. Overeenkomstige uitwisselingen die nadien volgen en waarbij Riahi plaatsneemt achter een Rhodes doen het geheel lichtjes overhellen naar de sound van Next.Ape zonder deze te kopiëren, net door de vinnige uithalen van de groepsleider. Ook ’Lost’ is op dergelijk principe gesteund met een losgeslagen Hurty en Di Maio die alsmaar hoger reikt. De meer hardnekkige opstoten monden uit in een “urban” sound met lichte progwendingen (‘Tenacity’). In ‘Woodstock’ kiezen ze haast radicaal voor een seventies sfeer nauw verwant met Miles Davis zijn ‘Bitches Brew’ en de platen van Santana uit die tijd dankzij de wisselwerking tussen Rhodes en gitaar.

Het slepende ‘’Everglow’ doet dan weer onwillekeurig denken aan Guillaume Vierset en zijn Harvest Group maar klinkt net iets anders. Heel apart is de introverte en minimalistische solopassage van Riahi (‘Melancholia Intro’) met een naadloze overgang naar de tristesse van ‘Melancholia’. Zo blijven de vier voor de nodige verrassingen zorgen en zetten ze de luisteraar meer dan eens op het verkeerde been.

Knap hoe Di Maio bij elke opname telkens met wisselende elementen naar voor komt zonder zichzelf te verloochenen. Het wordt uitkijken wat dit alles live betekent.

© Georges Tonla Briquet

Musici:

Lorenzo Di Maio: gitaar
Wajdi Riahi: piano, Rhodes
Pierre Hurty: drums
Cédric Raymond: Prophet, Moog

Live
6 december 2023, Theater Marni (Brussel)

https://www.lorenzodimaio.com/
IGLOO