Laughing Bastards – Unanimal

L

HAM 008

Vaststelling: het lijkt wel een mathematische wetmatigheid dat de groepsbezetting van Laughing Bastards bij het uitbrengen van elke cd uitdeint. Werd het debuut ‘Drumless, Yet Soulful’ gecreëerd door het (drumloze) trio Michel Mast (tenorsaxofoon), Jan-Sebastiaan Degeyter (gitaar) en Nils Vermeulen (contrabas), dan kwam voor opvolger ‘Old Masterplans’ drumwonder Lander Gyselinck de rangen vervoegen. Nu blijkt de groep die ‘Unanimal’ heeft uitgebracht wéér met een extra muzikant versterkt: aan het instrumentarium werd een cello toegevoegd, waarvan de snaren energiek worden bevingerd of subtiel met de strijkstok worden gestreeld door Eline Duerinck. (Drummer van dienst dit keer is Marcos Della Rocha.)

Op de eerste cd concentreerde Laughing Bastards zich nog in hoofdzaak op het vertolken van stukken van Jimmy Giuffre. Die kwam op de opvolger opnieuw aan bod, maar de keuze werd uitgebreid tot Randy Weston en zelfs Radiohead. Nu bestaat het repertoire voor het eerst uit meer dan de helft eigen composities, ontsproten aan de muzikale breinen van Degeyter (3) en van Vermeulen (2). Ook uit het oeuvre van de frontman van The Lounge Lizzards, John Lurie, plukt men 2 stukken, terwijl Carla Bley één keer de revue mag passeren.

Niettegenstaande deze keuze voor een mix van covers en eigen composities, klinkt ‘Unanimal’ over de gehele lijn als een consistent werkstuk, waarbij elk van het vijftal op evenredige en evenwaardige wijze bijdraagt aan een hechte groepssound.

Jan-Sebastiaan Degeyter bewijst eens te meer met ijzersterke compositorische gaven te zijn gezegend, terwijl hij als muzikant met maîtrise zowel ingetogen als opwindende gitaarsolo’s kan brengen, of vanop de achtergrond subtiel het spel van zijn collega’s weet te kleuren.

Dit is ook perfect van toepassing op wat de grijze eminentie van het gezelschap presteert: Michel Mast kan zijn saxofoon behoorlijk stevig laten uitwaaieren, maar weet in gevoelige(r) passages net zo goed te verstillen en gedoseerd te soleren.

Eline Duerinck bezit de bijzondere gave om met haar cello een heel specifieke sfeer op te roepen, die niet zelden een compositie in een zweem van melancholie onderdompelt. Wat zij in bepaalde passages in hecht samenspel met Nils Vermeulen verwezenlijkt, draagt er zeker toe bij deze cd naar een kwalitatief heel hoog niveau te tillen.

Met de immer creatieve en vindingrijke contrabassist Vermeulen vormt drummer Della Rocha een stevige ritmesectie, en ook deze Braziliaan voelt feilloos aan waar hij zware roffels kan laten horen of wanneer hij integendeel beter nauwelijks hoorbaar zacht de vellen beroert.

Dit is een cd om heel vaak en heel graag te beluisteren. Dat de schijf in een met veel verfijning getekende en behoorlijk intrigerende hoes van Degeyter steekt, zorgt ervoor dat ‘Unanimal’ niet enkel luister- maar tevens kijkplezier schenkt.

‘Unanimal’ verschijnt begin december.

© Paul Godderis, 29 oktober 2019

Muzikanten:

Michel Mast (tenorsax, arrangementen)
Jan-Sebastiaan Degeyter (gitaar, composities)
Eline Duerinck (cello)
Nils Vermeulen (contrabas, composities)
Marcos Della Rocha (drums, arrangementen)