Kaan Çelen - NA-Zi-LE

K

LIN RECORDS LR-J042

Het unieke verhaal van Kaan Çelen begint in 1994, wanneer een arts door een medische fout een aantal breuken veroorzaakt in de linkerarm van de baby die maken dat deze niet meer gebruikt kan worden. Dankzij een fysiotherapeut die hem 15 jaar later aanmoedigt, waagt hij het toch om drumlessen te nemen en zijn muzikale droom te realiseren. Met zijn door de jaren heen opgebouwde reputatie kon hij tevens een bijzonder getalenteerde groep samenstellen, waarbij saxofonist Tamer Temel en contrabassist Volkan Topakoğlu mee voor de composities zorgden.

Dat Çelen vorig jaar als frontman zijn eerste soloalbum kon uitbrengen is hoe dan ook een prestatie. Luister maar eens naar de drumsolo aan het begin van ‘Hi Mr. Stewart’, een nummer dat in een bigbandarrangement nog meer gensters zou slaan. Nergens valt het euvel van een verlamde arm ook maar een keer op. De titeltrack is een heerlijk dromerig werkje waar trompet en altsax instaan voor de melodie, ondersteund door een minimalistische ritmesectie van piano, bas en drum. De soli klinken beheerst en strak en live zullen ze waarschijnlijk onstuimiger klinken, maar wie het schijfje oplegt kan onverstoorbaar genieten. In ‘Beyoğlu’ wagen de muzikanten zich in de plaatversie meer op het randje en ben je als luisteraar minder zeker van wat er komen zal.

Van de zes tracks is enkel het ‘Take Five’-achtige ‘Jive Coffee’ (Peter Bernstein) niet van eigen hand. Het is niet de enige verwijzing naar een klassieker. De intro van het door de bassist gepende ‘Beyoğlu’ klinkt te veel als een ode aan ‘Constantinople’ uit Basies & Gillespies lp ‘The Gifted Ones’ om puur toeval te zijn. Alleen gaan de blazers eerst mee met het ritme om zich dan wat los te weken, met tussenin ook solomomenten voor bas en piano.

Alles samen wordt ‘Na-zi-le’ zo een evenwichtige en tegelijk hoogwaardig debuut. Beeld u tijdens het beluisteren de setting van pakweg KAAP in Oostende erbij in en stel vast dat dit gezelschap hier een podium verdient.

© Olivier Verhelst