Guillaume Gargaud – Strange Memories
G
Setola Di Maiale/Chant Records
De Franse gitarist Guillaume Gargaud musiceert regelmatig in gezelschap maar ondertussen is dit toch zijn achtste soloalbum. “Dit blijft voor mij de meest optimale en persoonlijke manier om mijn ideeën uit te werken. Improviseren met anderen is boeiend maar het is meteen een ander actieterrein”.
‘Strange Memories’ is een introspectieve stijloefening op een OM model met stalen snaren, gebracht in negen hoofdstukken. Pedant en “art for art’s sake” of de soundtrack om op een zondagnamiddag een koffietafelboek te doorbladeren? Gargaud weet al deze valkuilen te ontwijken. Oké, wie niet vertrouwd is met het idioom van gitaarimprovisaties zal zich even moeten inleven maar eens die stap voorbij is het bijna drie kwartier genieten van een snarenspel boordevol verrassende momenten.
Geen fingerpicking of rudimentaire bluesakkoorden maar hoofdzakelijk omzichtig geschuifel over de gitaren afgewisseld met koortsachtig gepluk. De weerhaakjes zijn wel degelijk overal aanwezig en een paar keer wordt de intimistische sfeer zelfs helemaal aan flarden gespeeld. Heel sterk is ook hoe hij haast ogenblikkelijk van een milde sfeerzetting overschakelt naar een hardere en meer frontale aanpak.
Zuivere pyrotechnische hoogstandjes die zouden leiden tot een “huis clos” supprimeerde hij kordaat. In het creëren van kristallen broosheid daarentegen blinkt hij uit (‘Stay Away’!). Gargaud houdt het eerder bij onthullen dan bij verbrijzelen en verkiest de luisteraar onder te dompelen in werelden waar regelmatig herkenningspunten opduiken. De zin voor ambacht primeert op roekeloze uitspattingen. Elektronische hulpmiddelen liet hij achterwege. Slechts in een enkel nummer maakt hij gebruik van een E-Bow.
‘Strange Memories’ is de samenvatting van twee dagen aftasten en improviseren in zijn thuisstudio. “De eerste dag zocht ik naar de specifieke klank die ik nastreefde voor deze cd aangezien ik voor het eerst deze gitaar bespeelde. Daarna kwam de opdracht om de microfoons in de juiste opstelling te plaatsen om die beoogde sound ook op de correcte manier op te nemen. Het was pas de tweede dag dat ik echt ging spelen. De volgorde op de cd is deze van in de studio. Ik vertrok vanuit het standpunt dat het om een concert ging en behield dezelfde opbouw. Na twee weken heb ik alles nog eens herbeluisterd en de uiteindelijke mix gedaan.”
Gargaud omschrijven als een soort “incredible one man string band” is niet overdreven. Zij het dan dat hij expliciete verwijzingen naar afgelijnde stijlen negeert evenals elke narcistische riff. Kortom, een ‘guitar slinger” in de beste improvisatietraditie. Zeker voor fans van Dirk Serries.
© Georges Tonla Briquet
