Giulio Scaramella – Opaco
G
Artesuono
Een Italiaans jazztrio dat klassieke invloeden niet schuwt zonder de basis te verloochenen.
De drieëndertigjarige pianist Giulio Scaramella genoot een klassieke opleiding maar ging daarnaast in de leer bij zowel Keith Tippett als Nik Bärtsch. Het leverde hem een internationaal parcours op met verschillende onderscheidingen en een uitgebreide discografie. Saxofonist Federico Missio haalde de mosterd bij Kenny Wheeler en David Liebman maar putte vooral ook inspiratie uit zijn activiteiten in film- en popmilieus. Bassist Mattia Magatelli zwerfde op zijn beurt overal rond en kwam zo terecht bij onder meer het Kaja Draksler Acropolis Quartet en het Sanem Kalfa Quintet.
‘Opaco’ begint met de titeltrack. IJle en wat vage sopraanklanken met een licht Jan Garbarek-tintje meteen gevolgd door enkele mooie pianomelodielijnen en op de achtergrond een discrete bassist. Een sereen trio dat voortschrijdt in de ochtendnevel om het plastisch uit te drukken. Je kan het ook gewoon beschouwen als een jazztrio met piano, saxofoon en contrabas maar dat zou deze heren te kort doen.
Eens voorbij de bucolische introductie wordt de spanning opgedreven met Ligeti’s ‘Musica Ricercata VII’. Hier wordt de ricercare stijlvorm uitgebeeld aan de hand van een aaneenrijgen van repetitieve pianomotieven waarover de saxofoon gracieus zweeft en waarbij de contrabas enkele welgerichte accenten plaatst. Met ‘Know Your Knots’ sluit het drietal opnieuw aan bij de poëtische mijmeringen van de openingstrack. ‘Over The Bar’ is het moment om terug in actie te schieten met vooral een gedreven pianist die de leiding neemt. ‘Time Flies (And So Do Changes)’ lijkt wel geplukt uit de soundtrack van een film noir uit de fifties.
‘Opaco’ is vooral een cd boordevol contrasten en verrassingen. ‘Frammento’ begint bijvoorbeeld heel intimistisch maar eindigt uiteindelijk op urgente toon. Rechtstreekse verwijzingen naar klassiekers uit het jazzverleden zijn er met heel eigen bewerkingen van John Coltrane zijn ‘Naima’ en Sidney Bechets ‘Petite Fleur’ waarmee de cd afgesloten wordt. Ook hier weer zonderlinge wendingen naargelang de nummers vorderen.
Duidelijk drie muzikanten die zich flexibel kunnen opstellen en dat ook met verve doen. Moderne jazz met respect voor het verleden. We kunnen nog vermelden dat de opname gebeurde door Stefano Amerio die ook al achter de knoppen zat toen Ethan Iverson en Mark Turner ‘Temporary Kings’ inblikten voor ECM.
© Georges Tonla Briquet
Bezetting:
Giulio Scaramella: piano
Federico Missio: sopraan-, alt- en tenorsaxofoon
Mattia Magatelli: contrabas
http://www.giulioscaramella.it/
