Giotis Damianidis & Audrey Lauro – Dark Ballads
G
Silent Water & Mr. Nakayasi
Alsof de wereld er nog niet somber genoeg uitziet, komt gitarist Giotis Damianidis samen met altsaxofonist Audrey Lauro naar voor met onder de arm een vinyl getiteld ‘Dark Ballads’. Het duo trakteert gedurende net iets meer dan een half uur op totaal geïmproviseerde soundscapes met gelukkig wel een sprankeltje licht.
Giotis Damianidis kennen we van zijn opzwepende uithalen bij Don Kapot waar hij de dienst uitmaakt als bassist. Eens de gitaar in handen, vertoeft hij meer in kringen waar improvisatie de (soms enige) regel is. Vaak is dat aan de zijde van Giovanni Di Domenico (die recent nog het beklijvende ‘I have the C in me’ uitbracht, enkel digitaal verkrijgbaar) maar even graag zoekt hij het gezelschap op van andere gelijkgestemde zielen zoals Audrey Lauro. Zij is op haar beurt op verschillende manieren actief in de improvisatiewereld. Zo organiseerde ze in 2012 het festival Wolves Stories met enkel vrouwelijke performers, werkte met ChampdAction en met jeugdtheater BRONKS.
In juni 2019 zakten beiden op een verloren zaterdagnamiddag af naar de Brusselse Studio Grez, nog steeds een nest van vrijbuiters. Uitgangspunt was dat er geen afspraken waren. De opname gebeurde in een enkele take die nadien opgedeeld werd in zes hoofdstukjes. Compromisloos en bevrijd van elke belemmering van begin tot einde maar wel steeds met een scherpe focus.
De openingstrack van kant A (‘Obsidienne’) is al meteen een orgie van schurende en klauwende gitaaruithalen gekoppeld aan saxofoonkrijsen in een wolk van frenetiek reverb en fuzz-gepiep. Een duivelsuitdrijving die in schril contrast staat met het daaropvolgende ‘Dark Ballad I’ dat aan elkaar klit als een uiterst kwetsbaar weefsel waarbij saxofoon en gitaar om elkaar heen fladderen als vuurvliegjes. Een scenario dat verder uitgewerkt wordt in ‘Almandin’ zij het met meer weerspannigheid van beide uitvoerders.
Kant B opent met ‘Dark Ballad II’ waarin eerder een soort van pointillisme overheerst om ideeën te concretiseren. Ook de daaropvolgende ‘Béryl Rouge’ en ‘Dark Ballad III’ zijn gestructureerd volgens eenzelfde stilistische modus. Ritme is totaal afwezig of komt slechts schematisch voor. Het spanningsveld blijft weliswaar gegarandeerd.
De sfeer van de plaat wordt gevat weergegeven in de korte presentatieclip van ‘Obsidienne’ die Davide Belotti (danser bij Ultima Vez) maakte. Het decor van een desolate betonnen ruimte werkt tegelijk vervreemdend en absurd gezellig, net door de belichting en de invalshoeken. De muziek van ‘Dark Ballads’ heeft een gelijkaardige uitwerking. Je wordt onweerstaanbaar aangetrokken door de onderliggende dreiging die uiteindelijk als een warm deken neerdwarrelt over de luisteraar. Althans voor wie met dergelijke benaderingen vertrouwd is.
© Georges Tonla Briquet
Bezetting:
Giotis Damianidis: gitaar
Audrey Lauro: altsaxofoon
https://mrnakayasi.bandcamp.com/album/dark-ballads
